jueves, 7 de noviembre de 2019

Tuiy, delicias do xardin.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Tuiy, delicias do xardin.

No “Xardin das Delicias” estase convertindo Tuiy miña cidade.
A cidade cuberta por un áurea de apariencia.
-foto foto foto, parecen recien casados en sesión de fotos.
Pero son concejales de Tuiy miña cidade.
Alcaldes de vias e obras,
alcaldes de xardins e rotondas,
alcaldes ornamentales incapaces de garantir as basicas necesidades.
Y Padecen la asintomatica enfermedad del “Pavo Real”, en la seduccion del electorado.
-yo fui, yo fui, el que en la foto Sali. Y poco mas tienen que decir.

Ábremos de coñecer de Tuiy, hasta súas entrañas.

humanizar, que palabra mais rara, cando esta define o arranxo da praza.
humanización con rotonda no cruce de Capon.
750.000 € para que o peregrino quéde contento.
A sub-delegación do goberno, alcanza o sublime encuentro.
Un “Lavado de cara” da Sociedade a cal pertenzo. Miseria por non comprendelo.

-traballan, traballan, traballan pra que a xente teña lecer, para que poidan disfrutar da “Cultura Popular” do poder que esta a gobernar.
¿cuanto más de necesario es la música que el alimento?
Para min igual de necesario, un sin o outro non funciona.

Plantan flores en cada esquina, de alegres cores que enchen de delicia suas vidas.
Tuiy, maquillada como unha “Heisa” para que os turistas a vexan.
Pero o tempo pasa inmisericorde, deixando atrás toda beleza.
Desbroces, desbroces, desbroces, a “Politica baseada nos desbroces”.

E logo esa manía de querer “combater o paro”, cando a tecnoloxía nos vai eliminando.
Eu pensei que avanzaramos algo, pero polo que vexo, pouco ou nada cambiou dende enton.

Gobernos de pandereta e festa, que promocionan nas redes, toda xuntanza das xentes.
Un numeroso elenco aparecio en medio de la plaza. La autoridades publicas representaban el ritual de la ofrenda a los dioses.

-yo fui, yo fui, el que estubo allí !
Y pasan los días, y pasan los meses, y pasan los años, y no logran encajar el espiritu humano.




En le tablero de Tuiy mi ciudad, se juega con la realidad.
O xogo consiste en asentar as bases sociais, das presentes sociedades.

Intentarei repasar todo o acontecido, para saber onde se perdeu a “Humanización”, esa que tendía a unión.

Ficcionada ou non, todo é un falar por non estar calados.


Desfile de modelos pola ponte “bella”,
A realidade convertida en ficción de pasarela.
Soan as teclas, definen sua grandeza.
E camiñan sobre as augas da apariencia.
Sons que chegan a miña cabeza.

A ponte internacional recombertia en pasarela municipal,
Arte efimero tras un marco incomparable, salvo co paraiso,
Tuiy se define como destino turistico.

Ainda recordo aquelas historias que me contaba miña abuela, cando cruzar a ponte, era un intento mais de sair da miseria.......

Río Miño” como marca, estigma do que vende a súa alma.
Unha identidade dunha terra, que para sobrevivir ofrecen turismo, gastronomia, deporte, “cultura” y mucho más de lo que podais llegar a imaginar.

¿en que sociedade vivo?. Que non ve a realidade da sua necesidade.
-basada en soños “cen por cen reais”,
merda de políticas locales, que non encaixan a cubrir as básicas necesidades.


Deixemos atras a ignominia que percorre todas e cada unha das nosas vidas. E centremos o xogo na partida.


Porque si conseguimos procesar un bo “Algoritmo”. Seremos quen de garantir o minimo para cada individuo.

Perdon, si alguen se sentiu ofendido.
Pero é que xa non sei como decirvolo.

No hay comentarios:

Publicar un comentario