y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Tuiy,
delicias do xardin.
No “Xardin
das Delicias” estase convertindo Tuiy miña cidade.
A cidade
cuberta por un áurea de apariencia.
-foto foto
foto, parecen recien casados en sesión de fotos.
Pero son
concejales de Tuiy miña cidade.
Alcaldes de
vias e obras,
alcaldes de
xardins e rotondas,
alcaldes
ornamentales incapaces de garantir as basicas necesidades.
Y Padecen
la asintomatica enfermedad del “Pavo Real”, en la seduccion del
electorado.
-yo fui, yo
fui, el que en la foto Sali. Y poco mas tienen que decir.
Ábremos de
coñecer de Tuiy, hasta súas entrañas.
humanizar,
que palabra mais rara, cando esta define o arranxo da praza.
humanización
con rotonda no cruce de Capon.
750.000 €
para que o peregrino quéde contento.
A
sub-delegación do goberno, alcanza o sublime encuentro.
Un “Lavado
de cara” da Sociedade a cal pertenzo. Miseria por non comprendelo.
-traballan,
traballan, traballan pra que a xente teña lecer, para que poidan
disfrutar da “Cultura Popular” do poder que esta a gobernar.
¿cuanto
más de necesario es la música que el alimento?
Para min
igual de necesario, un sin o outro non funciona.
Plantan
flores en cada esquina, de alegres cores que enchen de delicia suas
vidas.
Tuiy,
maquillada como unha “Heisa” para que os turistas a vexan.
Pero o
tempo pasa inmisericorde, deixando atrás toda beleza.
Desbroces,
desbroces, desbroces, a “Politica baseada nos desbroces”.
E logo esa
manía de querer “combater o paro”, cando a tecnoloxía nos vai
eliminando.
Eu pensei
que avanzaramos algo, pero polo que vexo, pouco ou nada cambiou dende
enton.
Gobernos de
pandereta e festa, que promocionan nas redes, toda xuntanza das
xentes.
Un numeroso
elenco aparecio en medio de la plaza. La autoridades publicas
representaban el ritual de la ofrenda a los dioses.
-yo fui, yo
fui, el que estubo allí !
Y pasan los
días, y pasan los meses, y pasan los años, y no logran encajar el
espiritu humano.
En le
tablero de Tuiy mi ciudad, se juega con la realidad.
O xogo
consiste en asentar as bases sociais, das presentes sociedades.
Intentarei
repasar todo o acontecido, para saber onde se perdeu a
“Humanización”, esa que tendía a unión.
Ficcionada
ou non, todo é un falar por non estar calados.
Desfile de
modelos pola ponte “bella”,
A realidade
convertida en ficción de pasarela.
Soan as
teclas, definen sua grandeza.
E camiñan
sobre as augas da apariencia.
Sons que
chegan a miña cabeza.
A ponte
internacional recombertia en pasarela municipal,
Arte
efimero tras un marco incomparable, salvo co paraiso,
Tuiy se
define como destino turistico.
Ainda
recordo aquelas historias que me contaba miña abuela, cando cruzar a
ponte, era un intento mais de sair da miseria.......
“Río
Miño” como marca, estigma do que vende a súa alma.
Unha
identidade dunha terra, que para sobrevivir ofrecen turismo,
gastronomia, deporte, “cultura” y mucho más de lo que podais
llegar a imaginar.
¿en que
sociedade vivo?. Que non ve a realidade da sua necesidade.
-basada en
soños “cen por cen reais”,
merda de
políticas locales, que non encaixan a cubrir as básicas
necesidades.
Deixemos
atras a ignominia que percorre todas e cada unha das nosas vidas. E
centremos o xogo na partida.
Porque si
conseguimos procesar un bo “Algoritmo”. Seremos quen de garantir
o minimo para cada individuo.
Perdon, si alguen se sentiu ofendido.
Pero é que xa non sei como decirvolo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario