y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
en “Pleno”,
se juntaron todos alrededor del juego, para la gobernación de Tuiy
meu pueblo.
A debate:
doce puntos na orden do día.
Los
oradores hacian gargaras antes de las intervenciones, y así como
empezaban, salian por sus bocas las mas terribles palabras, la
transformación de la vida cotidiana, pasa por arreglar la plaza.
Unir los
puntos, levantar pasiones, crear ilusiones.
E que me
colguen o “San Benito”, si non comulgo cos seus credos.
Xa vendran
outros co tempo, que encaixen as creencias que teño.
un beso de
alegria, que transmita lo bueno de la vida.
Tacticas
cortoplacistas de las palabras.
Siempre
estan desencantados,
meros
conceptos de los tertulianos. (de cualquier medio).
Y todos en
competición,
a ver quien
dice la más grande estupidez.
Una
corriente bisceral, una corriente intestinal.
Un reto. En
la estratejia para alcanzar mi sueño. buscando entre los indecisos,
la racionalidad de los listos.
-sóbre o
tapete, exparcidas estaban as cartas. Boca arriba todas e cada unha
das xogadas.
As cartas,
estan cortadas mais ou nemos polo mismo pensar.
O
“publico”, as recolle, as embaraxa, e en pública votación
“honrada”, depositan entre os elexidos a confianza.
Y casi en
el “circulo de la lujuria”, en el purgatorio de los sueños
rotos. Los hijos de lo absurdo, juegan a ciegas.
Dende a
mais absoluta oscuridade,
La erótica
de poder, seduciendo al saber.
Buscando el
“Oraculo” para que
responda
de sus actos.
Mientras
por el camino por donde pasan los peregrinos, muriendo de hambre las
gentes, que con cara de suplica venden un recuerdo,un momento, un
sueño.
É a nosa
naturaleza que nos empuxa e nos leva,
é unha
copia burla e burlona, dunha idea iracional das persoas.
Y en las
causalidades de la obra, esta a loita dos pensamentos por
comprendelo.
Las
verdades se esconden tras las vergüenzas de los humanos, y cuando
estas vergüenzas atacan la dignidad humana. Salta el macabro
expectaculo, las verdades se hacen ciencias, derramando sangre por la
supervivencia.
En el
aire............
la palabra.
Este es
nuestro mundo, y cada uno camina por su culto.
Ya tienen
la confianza de los “suyos”, y tratan de convencer a los otros,
los que desequilibran la balanza hacia nosotros.
Conxurados
todos os creacionistas de que nada existia sin a divina gracia dos
evolucionistas.
E me sigue
rondando na cabeza, ese encaixe que ten que dar a Naturaleza, esa
evolución da Sociedade como unha soa peza.
En
condicións de entender, comprender, valorar. Formas de colavoración
conxugando cada acción.
A
capacidade de comunicación levanos por bo camiño.
Por bo
camiño, a comunidade que protexe ao individuo.
Preparemos
os sentidos para poder captar os mais fermosos sonidos.
Melodias
que veñen e van, apuntalando sempre o mesmo obxetivo,
chegar a
cubrir o basico e necesario para o corpo eo espiritu.
Sigamos con
la brillante intriga. La que acompaña al consciente en los sueños
que cada uno tiene.
Todo se
conjura a nuestros pies, y la secuencia de nuestra vida va encajando
todo a medida.
Un xogo de
suma cero,
un xogo de
resta cero,
un xogo de
division cero,
un xogo de
multiplicación cero.
“en
fisica cuántica, cando dous obxetos se xuntan, recoñecense
eternamente”.
“A nivel
microscopico o razoamento loxico perde todo seu sentido.” A materia
comportase doutro xeito, mais alá da racionalodade do pensamento.
As
verdades son relativas, e segun o punto de vista con que se miran, as
verdades, poden ser mentiras.
Apariencias
aparte, todo son expresión de arte.
E no
maravilloso mundo que nos rodea, na evolución do consciente humano,
todo apunta para entendernos con nos mesmos, alcanzando a comprensión
dun todo, mais alá do simple concepto de individuo.
Pasen vostedes, e opinen sobre
o leido.
No hay comentarios:
Publicar un comentario