martes, 5 de noviembre de 2019

Los oradores hacian gargaras


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:



en “Pleno”, se juntaron todos alrededor del juego, para la gobernación de Tuiy meu pueblo.

A debate: doce puntos na orden do día.

Los oradores hacian gargaras antes de las intervenciones, y así como empezaban, salian por sus bocas las mas terribles palabras, la transformación de la vida cotidiana, pasa por arreglar la plaza.

Unir los puntos, levantar pasiones, crear ilusiones.

E que me colguen o “San Benito”, si non comulgo cos seus credos.
Xa vendran outros co tempo, que encaixen as creencias que teño.



un beso de alegria, que transmita lo bueno de la vida.

Tacticas cortoplacistas de las palabras.
Siempre estan desencantados,
meros conceptos de los tertulianos. (de cualquier medio).
Y todos en competición,
a ver quien dice la más grande estupidez.
Una corriente bisceral, una corriente intestinal.

Un reto. En la estratejia para alcanzar mi sueño. buscando entre los indecisos, la racionalidad de los listos.

-sóbre o tapete, exparcidas estaban as cartas. Boca arriba todas e cada unha das xogadas.
As cartas, estan cortadas mais ou nemos polo mismo pensar.

O “publico”, as recolle, as embaraxa, e en pública votación “honrada”, depositan entre os elexidos a confianza.

Y casi en el “circulo de la lujuria”, en el purgatorio de los sueños rotos. Los hijos de lo absurdo, juegan a ciegas.

Dende a mais absoluta oscuridade,
La erótica de poder, seduciendo al saber.
Buscando el “Oraculo” para que responda de sus actos.
Mientras por el camino por donde pasan los peregrinos, muriendo de hambre las gentes, que con cara de suplica venden un recuerdo,un momento, un sueño.

É a nosa naturaleza que nos empuxa e nos leva,
é unha copia burla e burlona, dunha idea iracional das persoas.

Y en las causalidades de la obra, esta a loita dos pensamentos por comprendelo.
Las verdades se esconden tras las vergüenzas de los humanos, y cuando estas vergüenzas atacan la dignidad humana. Salta el macabro expectaculo, las verdades se hacen ciencias, derramando sangre por la supervivencia.

En el aire............
la palabra.

Este es nuestro mundo, y cada uno camina por su culto.
Ya tienen la confianza de los “suyos”, y tratan de convencer a los otros, los que desequilibran la balanza hacia nosotros.

Conxurados todos os creacionistas de que nada existia sin a divina gracia dos evolucionistas.

E me sigue rondando na cabeza, ese encaixe que ten que dar a Naturaleza, esa evolución da Sociedade como unha soa peza.
En condicións de entender, comprender, valorar. Formas de colavoración conxugando cada acción.

A capacidade de comunicación levanos por bo camiño.
Por bo camiño, a comunidade que protexe ao individuo.

Preparemos os sentidos para poder captar os mais fermosos sonidos.
Melodias que veñen e van, apuntalando sempre o mesmo obxetivo,
chegar a cubrir o basico e necesario para o corpo eo espiritu.

Sigamos con la brillante intriga. La que acompaña al consciente en los sueños que cada uno tiene.

Todo se conjura a nuestros pies, y la secuencia de nuestra vida va encajando todo a medida.

Un xogo de suma cero,
un xogo de resta cero,
un xogo de division cero,
un xogo de multiplicación cero.

en fisica cuántica, cando dous obxetos se xuntan, recoñecense eternamente”.
A nivel microscopico o razoamento loxico perde todo seu sentido.” A materia comportase doutro xeito, mais alá da racionalodade do pensamento.
As verdades son relativas, e segun o punto de vista con que se miran, as verdades, poden ser mentiras.

Apariencias aparte, todo son expresión de arte.


E no maravilloso mundo que nos rodea, na evolución do consciente humano, todo apunta para entendernos con nos mesmos, alcanzando a comprensión dun todo, mais alá do simple concepto de individuo.




Pasen vostedes, e opinen sobre o leido.

No hay comentarios:

Publicar un comentario