lunes, 7 de diciembre de 2020

“non paro de pensalo”.

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

“non paro de pensalo”.

Nunha das imaxes, sae en pleno confinamento unha familia facendose un “selfi”. No patrón para clasificar a Sociedade, seria unha familia de clase media baixa. Na outra foto, en pleno confinamento, aparece unha familia rascando os “petos” baleiros, sin nada para levar a barriga.

¿cantos habrá?, e actuando individualmente, xamais se solucionara.

Ainda que teñamos unha bondade tan grande como a Nai Teresa de Calcuta.

¿que precisa a humanidade?

¿que precisa para que unha parte de nos, non pase calamidades?

¿cal é a solución a estes males?


É como unha obsesión que teño xa dende fai anos. E con este “parón”, peor se nos pon.

Pero eu penso que hai esperanza, pois como Sociedade temos a capacidade de organizarnos millor.

non paro de pensalo.

E non é cuestión de ter ou non ter diñeiro no peto. Si non de ter o básico para vivir sin moito sufrimento.

la renta mínima, que sea en especies.

Estamos en un proceso historico en transito cara otra relidad. y como sociedad tenemos que dar el paso. Garantizando el alimento a todos y cada uno de los individuos. centremonos en las bitaminas y proteinas necesarias, y la forma para que lleguen a todas las personas.

Necesitamos una pronta recuperación de la confianza, sabiendo que a nadie le falta.

Tenemos la necesidad de consensuar un acuerdo de minimos, para que sobrevivan los individuos.

Con la misma “tarjeta de la Seguridad Social”, poder en el supermercado coger el

pan, mas todo lo “necesario” para no perder la “dignidad”.

Como “individuos”, tenemos que poner puntos a un acuerdo de minimos, para que a nadie le falte lo básico.

Punto uno: 1/2 kilo de pan a semana.

Punto dos: 2 Litros de leche a la semana.

Punto tres: 1 Litro de aceite al mes.

Punto cuatro: 1 kilo de patatas a la semana.

Punto cinco: 1/2 m3 de agua al mes.

Punto seis:

Punto siete: etc. etc. etc.

que en ninguna mesa falte el alimento que nos sutenta.

Para financiarlo, todos los impuestos del sector de la alimentación que se cobren en especies, y directamente del supermercado para el “Pueblo”.

Y luego con todos eses millones que llegan de Europa, comprar la parte de producción que nos falte, para cubrir toda la población.

Repartiendo el alimento:

primero; a nadie le faltara el sustento.

segundo: el sector del campo saldra reforzado.

Tercero; sera un pequeño cambio del sistema para no depender tanto del dinero. Aunque este siga siendo un buen invento.

el reto esta en reactivar o sistema, sin que nadie se quede en la miseria.

Temos que ser constantes e pertinentes, hasta conseguir o obxetivo.

Tenemos que ser una sola Sociedad con la capacidad de alimentar as partes.

Cambiemos esta ralidade por outra millor, y que la semilla de la confianza brote en las almas nobles.

Non paro de pensalo. As realidades amargas dos que estan ao noso lado.

Non deixo de soñalo. As posibilidades que ten a Sociedade para evitalo.

Paciencia paciencia paciencia, e con insistencia, hasta que se aplique unha boa receta.

Como en fuente ovejuna, todos a una.


Compartamos hasta que llegue a los oidos de la “administración competente”.

Intentemoslo por el bien de todos. Igual funciona.

busquemos voluntarios, para que con su eco, se consiga desarrollar y poner en marcha un nuevo sistema que garantice los bienes de primera necesidad, para todo individuo que vida.


No hay comentarios:

Publicar un comentario