E si pode ser?

 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

E si pode ser?

-esta vida, que siendo maravillosa en la esencia de las cosas. Es cruel, cuando no se sabe que hacer bien.

E si pode ser, ben. E si non pode ser, ben tamen. Ainda que teñamos que coller un camiño mais longo, pero non desistiremos, hasta alcanzar os obxetivo que nos pomos.

Teño que ser capaz de centrarme, e pasiño a pasiño ir encaixando os elementos. Tantos son os detalles que pola miña mente pasan, que me miro superado e non avanzo un carallo.

Non sei, nin quero saber. Pero a idea arrastra todo meu ser.

E a veces hai que deixarse arrastrar polas circunstancias, sobre todo cando estas son do noso agrado. Ainda que non sepamos ben hacia donde vamos. E pouco a pouco sei que valdra a pena, intentar expresar en publico o que un pensa.

Dichosos los que en su conciencia sienten la paz eterna, en medio de as luces y sombras que cubren todo obra.

La de vueltas que da la vida, en el juego del azar que nos determina.

Recapitulemos todo cuanto nos creemos. como simples pensamientos que transmiten conocimientos.

A veces cando un se desvía un chisco do “camiño preestablecido, atopa lugares que reconfortan o espiritu.

O fago por min, para a satisfacción da miña mente, para sentir o presente.

Na miña cabeza ronda a supervivencia, eu, como parte da sociedade.

E miña alma non esta tranquila, mentres non sexamos capaces como sociedade, de garantir un “mínimo” a todo individuo.

E seguirei buscando, como sociedade, a formula para achegar o “necesario” para unha vida digna a todos e cada un dos nosos veciños, sin preguntarlle si teñen ou non teñen posibles, para sair da miseria que viven.

Como expoñer a “idea”? para que quede na conciencia de quen governa. E esta sexa quen de marcar ben as prioridades.

Tarxeta Basica de Alimentación.

Nuca foi facil, dende que teño coñecemento, e nunca estivo mais fácil que nestes momentos. (pola experiencia acumulada a través das ciencias.)

¿quieres ser rico?, pues no te aferres en aumentar tus bienes, y ayuda a quien a tu alcance tienes.

Voluntarios por un soño.

que ninguen pase fame neste povo.

Con fe, para adatarse ao entorno.

¿que nos une a os demais?

Acaso unha comercialización dos nosos actos. Como dicen alguns economistas. Compra e venta para o necesario para a vida.

Saude e economía, duas caras da mesma moneda.

Enerxía, é o que precisa a vida, en toda forma que un conciba.

E un se plantea, cal é o valor real do sistema.

O equilibrio esta en proporcionar un “mínimo” a cada individuo,

si preciso mil proteínas, que sexan estas as que cheguen a todas miñas células.

E Chegados ao punto do lóxico raciocinio na bioloxía dos hominidos.

Pasamos a outra dimensión do entendemento, donde temos outro concepto de nos mesmos. Fiel reflexo dos nosos pensamentos, que ataviados no corpo dun mono, reflexionamos o que somos. Todo intento e bo, para ir comprendendo.

Andamos todos como moscas a o redor dunha idea, buscandolle as esencias que manteñan a nosa coexistencia. A idea misma de ser conscientes dun mismo mais alá do individualismos.

Moscas a o redor de ideas eternas que tras a dixestión, abonan a nosa consciencia.