o camiño de Santiago

 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

o camiño de Santiago é como o cauce dun Gran rio, donde os peregrinos son as gotas de auga que conforman o caudaloso camiño.

En tempos do Xacobeo, hai enchentas que regan as aldeas aledañas,

creando novos afluentes, novos lugares por donde peregrina a xente.

Un Xubileo eterno no presente do noso consciente.

Peregrinando por Gallaecia,

Terra Santa en cada recuncho que un pisa.

Peregrinando por cada parroquia,

por cada capela, por cada lugar sagrado da nosa terra.

Das mans de Eu Pelayo un canteiro, mais das miñas mans que ese día funlle de pinche, é ese peregrino que marca o camiño. (o peregrino que esta na foto).

e ao mirar cara o destino que un quer alcanzar,

“peregrino son tus huellas el camino y nada más”

“Peregrino non hai camiño, faise camiño o andar” .