a humanidade

 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

A Libertade, é directamente proporcional a abundancia dos bens de primeira necesidade, e inversamente proporcional a os traballos que temos que realizar para que non nos falten.

Tomemos un respiro con toda a prudencia que se require, e con paciencia para saber esperar os acontecementos, iniciemos conversacións que sirvan de base para un mello encaixe.

a humanidade de follas caducas.

Cargada de froitas, que alimentan o espiritu den quen o pensa.

Sigamos a gran viaxe da vida disfrutando da travesía, ainda que sexan nas “Galeras”, nosa habitual residencia. A unidade fai a forza.

Dejenme que os cuente, cual es la percepción de mi mente.

Trabajos precarios que no alcanzan para tener una vida tranquila a corto plazo, calculo de futuros trabajos.

Según as noticias que estou escoitando, o sistema se bloquea, eo movemento dos capitales, están entre realidades virtuales.

Implacable pasa o tempo,

inquieto ante as circunstancias que estamos vivindo.

Abertas as ventanas,

aireando a estancia,

e a vida transcurre en calma.

A tensa espera se agudiza,

e a parálisis entume-ze nosas vidas.

Esperanza, esperanza é o que precisa nosa alma,

para levar o día a día que nos arrastra.

Collamos ca calma suficiente,

pondo os seis sentidos no presente.

Buscando solucións capaces de chagar as partes.

“fai ben, e non mires a quen”. Xa o dí o refran.

Que manía de querer hurgar en la herida,

para ponerle en el “banquillo” de los necesitados.

-no es pertinente,

se escucha frecuentemente.

Siendo todos necesitados,

en un, u otro grado.

O auxe e caida dun mito,

o ouro como recurso económico.

Cuadriculados, a hora de archivar datos.

“sacan o ouro dun buraco debaixo da montaña, para metelo noutro buraco debaixo do banco.”

¿e me decides vos a min, que ese ouro ten valor para a vida?, vaia tonteria. E si, move unha gran cantidade de rexursos, e diso viven unha gran cantidade de “familias”. Pero o ouro, é inservible para a vida.

-todo empieza de nuevo.

Una realidad que cambia día a día

y que por momentos se desencadena a una velocidad que nos supera como humanidad.

A historia da vida, un soño que nunca se termina.

O capitalismo fallou, porque non só se comercializa co sobrante. E son capaces de vender os mais maravillosos parques, sin alimentar a todas súas partes.

Como individuos, somos débiles e indefensos.

Como Sociedade, somos parte.

A cada día a cada hora, temos unha millor comprensión da nosa historia.

Voluntarios por un soño,

que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.