O libro trata dun bispo
que foi ejecutado por Constantino, alá polo ano 383 d.C., cullas reliquias
fóron enviadas a Gallaecia donde era venerado, e enterradas no alto do monte
Medulio, que na loita humanista dunha Igrexia Católica, arrasaron a ermita e cambiaronlle
a historia, hoxe ese monte chamase Aloiya.
La sociedad ya no es lo
que era.
Ni será lo que es.
Ciudadanía de Europa,
Unidad de derechos,
De todas las personas.
La catedral almenada,
en el pórtico de la
entrada,
Santas estatuas profanas.
Las tres religiones del
libro.
El Lento transcurrir del
tiempo,
A la espera de que se
abran las puertas,
Y en el resurgir de la
elocuencia,
Da paso al que no espera.
El
origen del caos.
Antes de todo universo
coñecido.
Antes de todo aquel que
esta por coñecer.
unha sonrisa,
unha mirada,
Dejando el tiempo que se vaya.
O seudo científico,
(Jaime).
O cura, (Gregorio).
O alcalde,(Ranses).
Capitulo un.
Soñar é parte do
pensamento humano.
Despois dun tormenteso inverno, despertavan os días de
sol en mangas de camisa. A tarde faciase calurosa, en fun dar unha volta pola
riveira do río. Baixei polo carreiro dos Santiagos e fun cara a ponte
internacional, as augas pasaban en calma sobre os pes da murralla de Valença.
Pasei debaixo da ponte e polo carreiro xunto o río camiñei cara o Penedo. Uns
nenos davan saltos dende o pantalán caindo nas augas do Minho, fescura dos anos
vividos. Seguin camiñando cara o regato do folon, pasando por diante do muelle
do pescadores, xunto a desembocadura que no cor das augas a veces perde sua
cultura, uns cans xogan na augas mentres os rapaces exhibían suas dotes ante as
damas. No alto a o fondo a imponente fortaleza da cidade fantasma sobre o
antiguo teatro sin palabras, nin tellas que paren a auga. Seguin polo Rollo de
estreitas ruas entre muros e casas que che sobrepasan, petos de animas no
purgatorio queimandose. O camiño dos peregrinos funo seguindo ata chegar a
plaza de San Fernando, donde a imponente catedral marcaba o retablo, alguns
turistas por ali andavan merodeando.
Entre en el templo, que bajo la historia que alberga el
edificio catedralicio, donde subyace la divina providencia sobre el sonido que se
ajetrea, las trompetas sonaban en todo Santo que allí dentro hiciera presencia.
En la mesa que esta frente al museo, amablemente el Sr.
Areses me contesto a la pregunta que le hice.
-en el archivo diocesano al fondo junto a la sacristía.
-y la música?, pregunte.
-están ensayando.
Nunca escuchara aquel resonar en medio de la inmensidad
de la catedral, con tan solo cuatro almas que por allí andábamos perdidas. En
el Santo oficio, hay demasiada gente que absorbe el sonido.
Me deje ir, escuchando el
arte del pensamiento, que en la interpretación de las escrituras, dejan las
notas a merced del intérprete. Tocan las trompetas en el templo de los Dioses,
los dedos acarician las teclas del órgano barroco.
Sumido en los
pensamientos de la humanidad y sus cuentos, en el concepto que tenemos de
nosotros entre la inmensidad del universo, me dirijo a su encuentro. Subo por las
escaleras que dan al archivo. la puerta estaba entre abierta.
Cando entrei por aquela porta, estaba asumido Don
Gregorio na lectura daqueles inmensos volúmenes, manuscritos antiguos. Baixo a
luz dunha lampara que sobre a mesa tiña era o que a primeira vista destacava
nas penumbras do archivo diocesano, xunto con aquel aroma particular que non se
dava noutro lugar. faciame sentir intemporal.
- boas tardes don
Gregorio, saudei en voz baixa.
-boas tardes don Jaimito.
-vexo que vostede non
para de estudiar, sempre con libros na man, Dixenlle.
Don Gregorio, Un home miudo con gafas, sempre sonriente,
de pelo ondulado en branco e negro, cura párroco de Rebordans, mais archivero
da biblioteca da Santa Igrexia Catedral. Don Gregorio xa facia uns anos que iba
comer todos os sabados a casa dos meus pais. Dende a trombosis que lle dera a miña
nai, debota ela da santísima virxen da guía, nai de catorce fillos distintos, e
todos co mesmo pai, o Pancho.
-ven conmigo, dime en voz
baixa don Gregorio, para que podamos falar tranquilos.
Saimos do archivo
diocesano e baixando catro escalos entramos nun cuarto cheo de estanterias
valeiras, e unha mesa de madeiras nobles, donde sentamos.
-enton que che trae por
aquí.
-pois do que falamos o
outro dia, que ando a procura de información sobre a historia de randufe.
-que andaras ti a
argallar,
-nada home nada, so é
unha teima que teño.
-seme bo Jaimito.
-non o dude, so é para
estar entretido.
Neses momentos chamaron a
porta, e cunha voz dulce e melosa preguntaron por don Gregorio. Unha Muller de
bo parecer asomouse pola porta, vestida cunha vata branca. Don Gregorio saliu e
ao pouco tempo boltou a entrar.
-teño que ir un momentito
a facer unhas cousas e xa veño, dixome don Gregorio.
-vostede tranquilo que
non teño presa, contesteille.
Despois de que don
Gregorio se fora, quedei so na quela sala baleira, iluminada pola la ventana
que dava a parte traseira da catedral, que dende ela podiase observar o rio
entre os tellados da vella cidade de Tuiy, a igrexia que dende a vetana se mira,
por semana santa montan el huerto de los olivos, donde Judas beso al mismo Dios
Cristo.
Fun recorrendo ca vista aquelas estanterias, que cuvertas
de polvo estavan hasta a bandeira, algun pequeño relieve destacaba nas partes
altas, e no fondo unha estanteria que lle faltava unha pata, apollada sobre
unhas tablas. pasando o dedo por riva da queles estantes fun marcando no polvo
un rio ondulado, cando lle pasei o dedo por riva da tabla donde se apoyaba a estantería,
pareceume ver nela algo marcado, sopleille e ata a nariz chegoume o polvo,
facendome estornudar, e levantando mais polvo do quer habia, e co impulso do
estornudo dinlle un golpe a estanteria, que tirou as tablas polo chan.
Despois de que o
estornudo votara todos os males para fora. Agacheime para coller as tablas e
colocalas no sitio, tendoas na man decateime que unha delas era un libro, e
porque o collin na man, sinon pasaba desapercibido, como si o quixeran camuflar
por algun motivo.
Ca curiosidade natural do ser humano, deuseme por abrilo,
a luz era escasa e acerqueime ata a ventana para aproveitar a claridade que había
na sala, as pastas do libro eran de cor marron, como o das estanterias, na
portada como rascados cinco puntos unidos por un circulo. Con moito coidado
abrino pola primeira folla, na parte superior poñia algo en latin. Tamen ao pe
da paxina aparecía algo escrito, e no medio, unha nota que se miraba claro que foi
posterior, e con unha caligrafia solta, non ecuadernada na edicion, que poñia:
“dos Ángeles nos encontramos en el camino, y el destino que marca el
pasaje, hará perdurar lo divino”.
Quedei como ido
observando po libro, cando de alí a pouco escoito uns pasos que se acercaban,
cerreino e fun poñelo donde estaba, non din atopado a estanteria que lle faltaba
unha pata, din unha volta revisando todas, e todas estavan en perfecta forma. Xa
escoitando a manilla da porta, metin como puden o libro no bolso que xusto
entrava, ainda que nel collian libretas A4.
Entrou don Gregorio, e
despois dun anaco falando, despedomonos.
-hoxe xa é un pouco tarde, pero todos os miércoles pola
tarde podes pasar, eu bouche pasando os libros e ti buscas, e con moito
coidadiño, que tes que ser como aquela señora que viu unha vez, xa non recordo
agora que libro lle deixara, pero colleuno na man con moito coidado,
acariciando e dandolle un vico dixolle:
“eite de tratar con moito cariño, que nos recordos que
outros deixaron escritos, esta o saber do pensamento compartido”.
-Sisi conesteille, o que lle pasa a vostede e que cando
mira algun pasar as follas neses libros como si estiveran leendo o periodico no
bar, entralle unha ulcera de estomago que non se pode calar. E razón non lle
falta, que eu non lla quero quitar.
Despedimonos e quedamos
para outro día.
Baixei polas escaleira,
que dan ao lado da sacristia, tanso no tercer banco estava unha señora
arrodillada, como si lle estubera rezando a algun santo, un metodo para
desafogarse coma calquer outro. Pasando polo lateral da catedral fun cara a
porta principal, a man dereita a porta acristalada que conducia a capela donde
enterraran o ultimo obispo, un tal Cerviño. estava aberta, entrei, saudei, e
ninguen me contestou, non habia alman algunha naquel lugar, salvo a miña claro
esta. senteime nun banco, a pensar detenidamente no acontecido. Saquei o libro
do bolso, e abrino.
O texto en latina asi
decia:
“Avec la Dionysiana
elle a triomphé, pendant la
Reforme carolingienne, des recueiles disperses, souvent
pleins de fantaisie, qui avolut trouble les temps mérovingiens.”
Que ven a decir algo asi
como: respeto y seriedad frente a la
fantasía.
Logo ao pe da paxina
aparecia:
“somos libres y veraces
para Dios y los otros, y, así, nos realizamos”
Non medio da paxina, a
nota de caligrafia solta, escrito de non fai muito tempo, parece escrito con un
boligrafo Bic.
“dos Ángeles nos encontramos en el camino, y el destino que marca el
pasaje, hará perdurar lo divino”.
Quedeime ali hasta que o
organista acabou o ensallo, e salindo da catredal funme para casa. Non podia
ser normal, no era normal o que me estaba acontecendo, o libro a estanteria a
musica, todo aquilo parecia un soño.
Nada mas llegar a casa escondí el libro, con el propósito
de no volver a verlo, los primeros días luchaba contra toda tentación, con el
tiempo lo fui consiguiendo.
Fin do capitulo un.
No hay comentarios:
Publicar un comentario