viernes, 14 de marzo de 2014

El origen del kaos. capitulo un. Soñar é parte do pensamento humano.

y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:




O libro trata dun bispo que foi ejecutado por Constantino, alá polo ano 383 d.C., cullas reliquias fóron enviadas a Gallaecia donde era venerado, e enterradas no alto do monte Medulio, que na loita humanista dunha Igrexia Católica, arrasaron a ermita e cambiaronlle a historia, hoxe ese monte chamase Aloiya.

La sociedad ya no es lo que era.
Ni será lo que es.

Ciudadanía de Europa,
Unidad de derechos,
De todas las personas.

La catedral almenada,
en el pórtico de la entrada,
Santas estatuas profanas.

Las tres religiones del libro.

El Lento transcurrir del tiempo,
A la espera de que se abran las puertas,
Y en el resurgir de la elocuencia,
Da paso al que no espera.



El origen del caos.

Antes de todo universo coñecido.
Antes de todo aquel que esta por coñecer.

unha sonrisa,
unha mirada,
Dejando el tiempo que se vaya.


O seudo científico, (Jaime).
O cura, (Gregorio).
O alcalde,(Ranses).

Capitulo un.
Soñar é parte do pensamento humano.


            Despois dun tormenteso inverno, despertavan os días de sol en mangas de camisa. A tarde faciase calurosa, en fun dar unha volta pola riveira do río. Baixei polo carreiro dos Santiagos e fun cara a ponte internacional, as augas pasaban en calma sobre os pes da murralla de Valença. Pasei debaixo da ponte e polo carreiro xunto o río camiñei cara o Penedo. Uns nenos davan saltos dende o pantalán caindo nas augas do Minho, fescura dos anos vividos. Seguin camiñando cara o regato do folon, pasando por diante do muelle do pescadores, xunto a desembocadura que no cor das augas a veces perde sua cultura, uns cans xogan na augas mentres os rapaces exhibían suas dotes ante as damas. No alto a o fondo a imponente fortaleza da cidade fantasma sobre o antiguo teatro sin palabras, nin tellas que paren a auga. Seguin polo Rollo de estreitas ruas entre muros e casas que che sobrepasan, petos de animas no purgatorio queimandose. O camiño dos peregrinos funo seguindo ata chegar a plaza de San Fernando, donde a imponente catedral marcaba o retablo, alguns turistas por ali andavan merodeando.

            Entre en el templo, que bajo la historia que alberga el edificio catedralicio, donde subyace la divina providencia sobre el sonido que se ajetrea, las trompetas sonaban en todo Santo que allí dentro hiciera presencia.
            En la mesa que esta frente al museo, amablemente el Sr. Areses me contesto a la pregunta que le hice.
            -en el archivo diocesano al fondo junto a la sacristía.
            -y la música?, pregunte.
            -están ensayando.

            Nunca escuchara aquel resonar en medio de la inmensidad de la catedral, con tan solo cuatro almas que por allí andábamos perdidas. En el Santo oficio, hay demasiada gente que absorbe el sonido.
           
Me deje ir, escuchando el arte del pensamiento, que en la interpretación de las escrituras, dejan las notas a merced del intérprete. Tocan las trompetas en el templo de los Dioses, los dedos acarician las teclas del órgano barroco.
Sumido en los pensamientos de la humanidad y sus cuentos, en el concepto que tenemos de nosotros entre la inmensidad del universo, me dirijo a su encuentro. Subo por las escaleras que dan al archivo. la puerta estaba entre abierta.

            Cando entrei por aquela porta, estaba asumido Don Gregorio na lectura daqueles inmensos volúmenes, manuscritos antiguos. Baixo a luz dunha lampara que sobre a mesa tiña era o que a primeira vista destacava nas penumbras do archivo diocesano, xunto con aquel aroma particular que non se dava noutro lugar. faciame sentir intemporal.

- boas tardes don Gregorio, saudei en voz baixa.
-boas tardes don Jaimito.
-vexo que vostede non para de estudiar, sempre con libros na man, Dixenlle.

            Don Gregorio, Un home miudo con gafas, sempre sonriente, de pelo ondulado en branco e negro, cura párroco de Rebordans, mais archivero da biblioteca da Santa Igrexia Catedral. Don Gregorio xa facia uns anos que iba comer todos os sabados a casa dos meus pais. Dende a trombosis que lle dera a miña nai, debota ela da santísima virxen da guía, nai de catorce fillos distintos, e todos co mesmo pai, o Pancho.

-ven conmigo, dime en voz baixa don Gregorio, para que podamos falar tranquilos.
Saimos do archivo diocesano e baixando catro escalos entramos nun cuarto cheo de estanterias valeiras, e unha mesa de madeiras nobles, donde sentamos.

-enton que che trae por aquí.
-pois do que falamos o outro dia, que ando a procura de información sobre a historia de randufe.
-que andaras ti a argallar,
-nada home nada, so é unha teima que teño.
-seme bo Jaimito.
-non o dude, so é para estar entretido.

Neses momentos chamaron a porta, e cunha voz dulce e melosa preguntaron por don Gregorio. Unha Muller de bo parecer asomouse pola porta, vestida cunha vata branca. Don Gregorio saliu e ao pouco tempo boltou a entrar.

-teño que ir un momentito a facer unhas cousas e xa veño, dixome don Gregorio.
-vostede tranquilo que non teño presa, contesteille.

Despois de que don Gregorio se fora, quedei so na quela sala baleira, iluminada pola la ventana que dava a parte traseira da catedral, que dende ela podiase observar o rio entre os tellados da vella cidade de Tuiy, a igrexia que dende a vetana se mira, por semana santa montan el huerto de los olivos, donde Judas beso al mismo Dios Cristo.

            Fun recorrendo ca vista aquelas estanterias, que cuvertas de polvo estavan hasta a bandeira, algun pequeño relieve destacaba nas partes altas, e no fondo unha estanteria que lle faltava unha pata, apollada sobre unhas tablas. pasando o dedo por riva da queles estantes fun marcando no polvo un rio ondulado, cando lle pasei o dedo por riva da tabla donde se apoyaba a estantería, pareceume ver nela algo marcado, sopleille e ata a nariz chegoume o polvo, facendome estornudar, e levantando mais polvo do quer habia, e co impulso do estornudo dinlle un golpe a estanteria, que tirou as tablas polo chan.
Despois de que o estornudo votara todos os males para fora. Agacheime para coller as tablas e colocalas no sitio, tendoas na man decateime que unha delas era un libro, e porque o collin na man, sinon pasaba desapercibido, como si o quixeran camuflar por algun motivo.

            Ca curiosidade natural do ser humano, deuseme por abrilo, a luz era escasa e acerqueime ata a ventana para aproveitar a claridade que había na sala, as pastas do libro eran de cor marron, como o das estanterias, na portada como rascados cinco puntos unidos por un circulo. Con moito coidado abrino pola primeira folla, na parte superior poñia algo en latin. Tamen ao pe da paxina aparecía algo escrito, e no medio, unha nota que se miraba claro que foi posterior, e con unha caligrafia solta, non ecuadernada na edicion, que poñia:
                                                         
“dos Ángeles nos encontramos en el camino, y el destino que marca el pasaje, hará perdurar lo divino”.

Quedei como ido observando po libro, cando de alí a pouco escoito uns pasos que se acercaban, cerreino e fun poñelo donde estaba, non din atopado a estanteria que lle faltaba unha pata, din unha volta revisando todas, e todas estavan en perfecta forma. Xa escoitando a manilla da porta, metin como puden o libro no bolso que xusto entrava, ainda que nel collian libretas A4.  

Entrou don Gregorio, e despois dun anaco falando, despedomonos.
            -hoxe xa é un pouco tarde, pero todos os miércoles pola tarde podes pasar, eu bouche pasando os libros e ti buscas, e con moito coidadiño, que tes que ser como aquela señora que viu unha vez, xa non recordo agora que libro lle deixara, pero colleuno na man con moito coidado, acariciando e dandolle un vico dixolle:

            “eite de tratar con moito cariño, que nos recordos que outros deixaron escritos, esta o saber do pensamento compartido”.  

            -Sisi conesteille, o que lle pasa a vostede e que cando mira algun pasar as follas neses libros como si estiveran leendo o periodico no bar, entralle unha ulcera de estomago que non se pode calar. E razón non lle falta, que eu non lla quero quitar.

Despedimonos e quedamos para outro día.


Baixei polas escaleira, que dan ao lado da sacristia, tanso no tercer banco estava unha señora arrodillada, como si lle estubera rezando a algun santo, un metodo para desafogarse coma calquer outro. Pasando polo lateral da catedral fun cara a porta principal, a man dereita a porta acristalada que conducia a capela donde enterraran o ultimo obispo, un tal Cerviño. estava aberta, entrei, saudei, e ninguen me contestou, non habia alman algunha naquel lugar, salvo a miña claro esta. senteime nun banco, a pensar detenidamente no acontecido. Saquei o libro do bolso, e abrino. 

O texto en latina asi decia:


Avec la Dionysiana elle a triomphé, pendant la Reforme carolingienne, des recueiles disperses, souvent pleins de fantaisie, qui avolut trouble les temps mérovingiens.”

Que ven a decir algo asi como: respeto y seriedad frente a la fantasía.

Logo ao pe da paxina aparecia:

“somos libres y veraces para Dios y los otros, y, así, nos realizamos”


Non medio da paxina, a nota de caligrafia solta, escrito de non fai muito tempo, parece escrito con un boligrafo Bic.

“dos Ángeles nos encontramos en el camino, y el destino que marca el pasaje, hará perdurar lo divino”.

Quedeime ali hasta que o organista acabou o ensallo, e salindo da catredal funme para casa. Non podia ser normal, no era normal o que me estaba acontecendo, o libro a estanteria a musica, todo aquilo parecia un soño.

            Nada mas llegar a casa escondí el libro, con el propósito de no volver a verlo, los primeros días luchaba contra toda tentación, con el tiempo lo fui consiguiendo.

Fin do capitulo un.

 

No hay comentarios:

Publicar un comentario