cando as tinieblas cubren todo o horizonte, un pequeno “vesvello”
fai que reparemos na luz que levanos dentro.
lusicús
lucecús
vagalume
luciérnaga
facia tempo que non
miraba un destes “bichos” con luz propia.
Gustame esa idea de
compararme con el. Como “Vagalume emitindo unha pequena luz na
oscuridade da noite. Si, seguro que son un “bicho” mais na
diversidade do entorno.
Eu non son de
presaxios, mais tamen me asombro, por como vai encaixando todo no
breve espacio de tempo que somos. Unha idea luminiscente no medio da
oscuridade do presente.
Unha luz “ínfima”,
sino “calor” do medio día.
Unha voz “ínfima”,
no “clamor” da maioria.
E nada aparentemente
cambia, e todo cambia na constante evolución do que somos.
-Por que? Para que?
Cal é súa razón de
ser?
-comunicar e perpetuar
a especie.
Perpetuar o coñecemento
que cada un ten no seu pensamento.
Sintome vagalume no
medio da longa noite meiga. Un vagalume como moitos que estan
emitindo sua luz e observando as demais almas, para xuntarse e
procrear, procrear un mundo mais afable, un mundo mais amable para
con nos. Para Con nos e os nosos.
Todas as “Luciérnagas”
espalladas polos “camiños” da comunicación. Amplificando unhas
cas outras as “luces” das súas “Oracións”.
Orar, na súa mais
profunda etimoloxía.
Orar, sin que sexan
“repetitivas” as homilías,
unha duas tres catro
cinco seis sete e sete veces sete, os “lusicús” que alumean o
camiño, ese camiño por donde transitamos no día a día que nos vai
levando.
e todas esas luces,
cargadas de sentimentos en prol dunha millor comprensión do medio.
No hay comentarios:
Publicar un comentario