martes, 29 de octubre de 2019

La humanidad, el hombre y su realidad.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


La humanidad, el hombre y su realidad.
El sublime placer del sentimiento, es percibir el momento.

Somos uns pequenos programas mentales, que esta creando a naturaleza.
Somos experimentos de grandeza.

Pinten una luna alegre y alimenten el presente.

toda (a nosa) “natureza” esta nunha constante preparación para o futuro.”
O corpo prepara o útero, para ser fecundado. As arboles crecen para dar seus frutos, esas sementes que faran perdurar seu presente.
A relatividade e a cuántica, xunto ca “Multicelulariedade” da vida, fainos sentir parte da misma.

A adaptación é a clave.
cada elemento axustase aos demais e os demais a el”, como si fosen o mismo ser.
(salvo alguns conscientes ou “inconscientes” dos humanos, que se creen “independentes” dos demais elementos.).


Son un pensamento consciente do universo, e como parte intento comprendelo.
Non sei cal é a razón, pero intentar descubrir o misterio, é un bo enredo.
Vale a pena pensarse, pois tranquiliza as partes.
Pois Grandes cambios Sociales se esperan.
La cadena de supuestos alcanza la madurez del intelecto,
Y todos y ninguno, tenemos claro nuestro futuro.

A realidade esta sobrepasando o consciente do individuo, cara a un consciente colectivo.
Quizas las fronteras del individuo estan mas allá de nosotros mismos.

cuando la piel, los musculos, los vasos sanguineos o los huesos son dañados por un golpe, una llama o un proyectil. Todo acontece como si el organismo adaptase unha serie de medidas –unas inminentes, otras retrasadas- para reparar las lesiones de los tejidos.” Así, ten que ser a sociedade, salvagardando todas e cada unha das partes.
En parte xa é, sobre todo cando acontecen grandes catratrofes, pero queda encaixar o día a día, alimentando todas e cada unha das “celulas” que a conforman.

Xa sei que Estes fenomenos, “no son inteligibles a luz de nuestros conceptos actuales de la individualidad, la organización, el tiempo y el espacio.”pero intentemos entendelo.



A máxia impregna toda esencia, na “Locura” de ser conscientes da mesma.
A vida eo concepto que temos da nosa naturaleza.
Cada celula, cada atomo do noso corpo, e unha parte inseparable do universo,
Cada pensamento, cada soño.

Ficcionada ou non, todo é un falar por non estar calados.
¿A sociedade e o individuo, forman parte do mesmo espiritu,?

Eu penso que si.
E na función de adaptación, todo se orienta hacia o fin perseguido.
En la evolución de las especies, la humanidad no se detiene.
todo tejido (individuo) es capaz –en cualquier momento del impredicible futuro- de responder segun convenga al interés del cuerpo (sociedad).

Eu son o que dou, eu son o que recibo,
Eu son ti, no consciente que escribo.
Empecemos a comprender a Sociedade como un ser vivo.


Y En le tablero de mi ciudad, jugemos con la realidad.
O xogo consiste en asentar as bases sociais, das presentes sociedades.
Entrando en xogo mecanismos intelixentes. Que han e ter enconta os gobernos presentes.

Quero que a Sociedade se comporte como o noso corpo. Primeiro garantindo o básico e necesario para a vida, a todos os individuos que a conforman, e en caso de desgraza mais grande, poder afrontar millor os problemas.
E todas axudas son boas, por pequenas que sexan.

O individuo ea sociedade, comparten experiencias vitales,
Las grande cuestiones siempre son resueltas en el “cumulo de opiniones”.


Firma.
Voluntarios por un soño.
Que ninguen pase fame neste pobo,
Con fé para adaptarse ao entorno.

No hay comentarios:

Publicar un comentario