y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:
Foguetes de festas na víspera da Guía.
Os feitos aquí
acontecidos foron un sete de septembro
do ano 1980.
Estaba
a punto de escomenzar a tirada, a misa do día con procesión incluida daba os
últimos pasos. A tirada facíana por debaixo do cruceiro, o día era caluroso,
meu irman mais outros amigos saíron correndo cara o camiño vello, eu saín tras
deles coma un foguete. Os pelos poñíanseme de punta tan só en pensar coller un
cartucho de pólvora na man, como nas peliculas de vaqueros.
No
alto podías observar a algunha xente, ademais de todos aqueles fogos e foguetes
de artificio preparados e que durante unha hora ían resoar no tímpano das
xentes deste pobo. O millo alto nos campos ocultában-nos das impertinentes
miradas dos que, de cotío, che acusan por non facer aquilo que eles consideran
normativo. Un dos homes dos que alí estaban, o que lle faltaba o brazo
esquerdo, díxonos que tivéramos coidado, que aquilo o cargaba o demo.
-“ti non os
collas ca man, que eres pequeno”, decíame meu irmán que tiña catorce anos.
-si si,
dixenlle, aínda que a miña intención era ter un deses.
“Sssssssiiiiii”…
silbando subiu o primeiro, asustado como os cans cando sinten preto o
treboeiro, escoitei a primeira detonación… “Bummmmmmmmm”.
Pareceume
escoitar de fondo “cuidado cas canas” cando nin a dous palmos de min espetase
unha canela. A misión estaba clara, coller o máximo de munición sin explotar.
Coma vietnamita oculto trala maleza sendo bombardeado pola troica imperialista.
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm,
Bumm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Bumm, Bumm,
Bumm, Buuummmmmmmmmm,
Fogos de tres estralos
e bomba, tiñas que estar atento, a simple ausencia dun sonido no medio de todo
aquel bombardeo de desexos cumplidos, que unha cultura ancestral celebra para
súa defensa.
-“¡¡unha
bomba, unha bomba!!”, Gritei, o son bombardéante que voaba sobre min enmudeceu,
e o tenue sonido da canela sentíuse coma un machete apañando no millo, o aroma
da pólvora queimada inundaba a atmósfera, a respiración ralentizouse, o paladar
resecouse, e a mirada posta naquel cartucho de pólvora. Como neno nun campo
minado de tantos que existen neste mundo, a mente que o quere alcanzar… o Corpo
paralizado.
-“Donde, donde”,
entre empuxons decianme os outros.
-“ahí diante”,
puiden decir aínda sen poder mover o Corpo.
-“donde, donde”,
repetían sen poder lograr velo.
-“diante de
min, ¿ou é que estas cego…?, dixen
Debemos de
coller polo menos unha ducia de foguetes sin explotar, nada mais acabar a
tirada, puxémonos no cruce entre o camiño da sombra boa, e o camiño vello ou do
Carballo gordo, o caron do basureiro. Poñíamos un pouco de pólvora no muro,
unha pedra sobre ela e con outra tirabámoslla enriba, tiñas que pechar os ollos que che
saltaban pedriñas a cara, alí estivemos un rato, logo fomos comer.
Pola
noite enriba do muro onde hoxe está o Bar Pancho, facíamos un carreiriño de pólvora
e o final deixábamoslle un montonciño mais grandiño, e cun chisqueiro
prendíamos o destellante lucerío que camiñaba de vagariño, o cheiro a pólvora
entrábache polo nariz e no montón final ascendía a luz paro logo, durante uns
intres, percibir a oscuridade do
entorno. Alguén dende o camiño, advertiunos que non xogáramos ca polvora. Saímos
do muro e fomos cara o mirador da abuela Encarna o que está frente a casa do
Cholas, detrás da iglesia, alí proseguimos co mesmo xogo, xogábamos ca pólvora,
xogos que marcan a historia.
Estaba meu
irmán extendendo o carreiro do demo sobre a pedra do mirador, eu a uns dous
metros tras del, o cartucho da polvora debía estar pola mitade, as luces da
festa de fondo facíame ver a sombra do acontecido, o cartucho de pólvora na man
dereita, e na esquerda a chispa que a prendería, prendeu no principio do rego,
e según iba combustionando, baixou a man dereita, para que o final da traca
fose mais espectacular, a reacción química xa estaba escomenzada, e no camiño
que a leva ata o final, non esperou a que sacara a man, “Buummmmmm”, o reflexo
da sombra da man deireita parecia que lle faltaban dedos, un pitido nos oido
meteute de cheo nun mundo de sentidos, gritos de dolor penetraban polos oidos; sombras,
veíanse sombras que ivan e viñan, o pensamento parado e o Corpo correndo para
todo-los lados. Asustado e sin saber moi ben o que acontecia, fuxin a
esconderme sin saber onde me metía, meu irmán correu para a casa, as caras de
pregunta polo que acontecera mirábanse por todos lados, escoitábanse gritos e llantos
de dor, alguén sacou unha camisa e enrolouna sobre a parte do Corpo amputado,
saiu o Pancho co catro-latas cara a vigo, que daquela tardaban moito as ambulancias,
eran camiños de terra, tempos de esperanza. Este é un conto de nenos que xogan
nunha vida corta, carreiros de pólvora que explotan.
Para meu irman,
ao que lle falta un dedo da man.
No hay comentarios:
Publicar un comentario