Contos e lendas nos
tempos en que vivimos
Na fortaleza sobre a
torre do vello castello encontrase a realeza, que no entretemento ten a sua
cabeza. Bufons dos que gobernan, aristocracia desta terra.
Nada mais entrar no cuarto, a humidade rancia que inpregna
todos os sentidos, o fixo parar e observar con seus ollos o que parecia un
organismo vivo. Oredor dunha mesa redonda encontrabase un grupo de persoas que
organizaban a fortaleza do seu pobo. quitados os Santos e as Inauguracions que
facian en tempos, e xa teñen solucion para ter o pobo entretenido.
-xa sei, xa sei que é unha parte importante de todo ser
vivo, que as fortalezas son xardins, como o Eden prometido.
Pero
a mirada perdida do que a porta se asomaba, pudo contemplar unha polvorenta
estanteria que na escuridade se atopaba, Nela pudo ver a unha nai que nos seus
brazos lava a unha moribunda cultura, un pensamento que aflora por todos lados,
que oculta o que vivo esta debaixo.
A man dereita da estancia, atopase un gran ventanal que a
unha teraza da, e dende o alto da torre sobre o castelo podese divisar a
natureza, un río caudaloso con blancas arenas, limpo de maleza, columpios
balanceándose en silenciosa espera.
Mirou para o ceo, e contemplou unha gran cantidade de
carteles de festa, panfletos cheos de actos que anuncian cultura, e tan espeso
estaba que uns pisaban a Boutros e non deixaban ver as estrelas.
Pechou a porta, detúvose un instante, e dende o alto da
torre, polas escaleiras ata chegar a Baixo xunto o pobo, donde se encontra a
fortaleza, e mirou a anarquía que reina, donde nos xardins non existen frutais,
e os ideales non aparecen por ningunha parte.
Pensando no que mirara na torre, e ca fortaleza de
resolver o misterio que o silencio oculta detrás daquel goberno, sae do
castelo. E non moita distancia daquel soño, atopasa cun dos bruxos do pobo que
en distendido compadreo, contalle o ocurrido.
-as visions estan claras, pudeches ver a gloria nos
xardins do paraiso, e a miseria Baixo o manto do olvido.
-e a terceira, esa que en carteles de festa cubren a
boveda do sentido.
-esas son amigo Sancho, esas son as medallas que se
colgan os que de baixo estan gobernando.
-pan e circo, amigo Sancho,
Pan e circo para o
camiño, que a fortaleza esta lexos de enfrentarse o seu destino.
Contos e lendas nos tempos en que vivimos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario