lunes, 7 de octubre de 2019

moldeando 2


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:


Despois de preparar a ferramenta, utilizando tecnoloxía moderna,
De pau de buxo, que xa caira en desuso.
Despois de amasar cas mans o barro, e deixalo repousar un rato.
Prepara a base para moldear ao santo.



¿quien sabe?, si el futuro de la humanidad se esta moldeando.


Frente a frente, cunha mirada diferente.
ollando un para outro,
moldeando a alma en barro e o barro en alma.
recreando soños internos, e Ambos son o mesmo verbo.


Un saudo, despois dun tempo sin expresarme a través deste medio.
Despois de abrazar o “silencio”, o instinto tira por min, para comunicar o que levo dentro, e alcanzar o obxetivo: T.B.A.


Imos, e seguimos insistindo, e seguimos moldeando un mundo mais digno.

-la vida, amigos mios, la vida es un aprendizaje continuo.

E Quizás sexamos un soño perdido na eternidade do olvido. Pero nada é mais satisfactorio que ir vendo recreados os soños. Aínda que estes sexan efímeros no presente.



Miremos dende o sentido que miremos, a vida é máxica, no consciente de todo individuo.

Gozosos y gloriosos días son, los que al despertar, sentimos.
Exploremos las emociones y disfrutemos de todas las funciones.

Deixemonos sorprender: e demos un salto mortal, ao vacio cuantico.
Dicen que traballando moito, os soños podense cumplir.
Y a la sombra de la duda, no perdamos la oportunidad de hacer una revolución intelectual.
E os economistas, que metan un dedo no cú, e que comproven que a temperatura anal, é directamente proporcional as estupideces que dicen.
Pois si é como eles contan; que o diñeiro é o que alimenta, sacaran xa procesados os excrementos que o corpo rexeita.

-¿canto de necesario é o diñeiro para a vida?









¿somos lo que pensamos?
¿pensamos lo que somos?

O pensamento como poder, de moldear o momento.

Partamos desde sus origenes, y siguiendo su evolución, intentemos comprender mejor.
El mundo es pesamiento, puro cuento, sentido por el consciente que tenemos.

Gocemos, gocemos intensamente de los pensamientos que nos vienen, y no coartemos su entendimiento.

E na reunificación dos soños, esta o que somos.

Dún pasado “estudiado”, proven todo aquilo que estou pensando no presente consciente dos meus actos.

A vida, e a relativa importancia de creernos que somos algo.
-a existencia do noso ser tira por nos, intentando transmitir todo o aprendido.
¿por qué?. A saber, pero é unha constante a todo ser vivo.
Geneticamente ou non, transmitimos información.

O avance evolutivo expectacular que sufriu a “Naturaleza”, fainos perder a cabeza:
pasamos de transmitir a “información” a traves da “Xenética”, en largos periodos de tempo e a través de miles de xeneracións adaptandose ao seu entorno. A transmitir esa información a través da “Ciencia”, e as tecnoloxias modernas, ca metodoloxia do penamento aplicado, e a realidade do pensamento humano.

pasamos de transmitir a información ca “Xenética”, a pasala a traves da “intelixencia”.

Pero sigamos avanzando na comprensión do que somos.
E Como individuos dunha sociedade, conscientes do presente.
Hagamos un ejercicio de imaginación:

-supongamos que somos una “Celula” del cuerpo humano, y situemonos en la extremidad u organo, donde estemos más acomodados.
Ponganse, no lo duden, en una de las infinidades de neuronas que pueda tener el cuerpo, y razonemos: ¿puede nuestro cuerpo vivir, si no llega alimento a todas las celulas de nuestro cuerpo?

Ahora como “celulas Neuronales”, hagamos otro ejercicio de ingenio.
Y razonemos como “celulas” del “Cuerpo Social”, del cual formamos parte.
Razonemos en lo más amplio que uno pueda llegar a pensarse, y más allá de realidad aparente de las partes,

¿realmente que somos, en medio del universo? Que para llegar a sus confines, iendo a la velocidad de la luz, tardariamos 46.500.000.000. años.
Y aun siendo insignificantes. ¿realmente que somos, en medio del pensamento?
¿que somos?, sin los sueños.

Convertir la realidad en sueños, para que estos sean eternos, en el recuerdo.

E partindo de “Celulas madre”, podremos crear todo canto imaxinemos. Podemos crear neuronas, capaces de comprendernos .




Toda evolución, nos lleva por el camino de la unión, porque despois do “Big Bam” e salpicar todo o “polvo cosmico”, este, foise arrexuntando para chegar a ser nos hoxe algo.

¿quien sabe?, si el futuro de la humanidad se esta moldeando.
Frente a frente, cunha mirada diferente.

No hay comentarios:

Publicar un comentario