y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Diario de abordo.
Seguimos con el juego Político.
Con cada traballo feito, queda un satisfeito. E acto
seguido, comeza de novo outro cometido.
Non hai tranquilidade, sempre temos que estar argallando
e facendo algo.
Funcionalidade.
Todo un gran proxecto que unido a todos e cada un dos
individuos, é quen de apaciguar a inquietude do momento.
La paz es el kaos en el azar de lo soñado.
Para enseñar, a veces hay que esconder algo.
El misterio de lo pensado.
Xogos que moven o mundo, redes de amistades con
capacidade de acompañar sin medo a donde nos levaran. Compartindo as palabras
que outros van decindo.
--
Me atreveré de nuevo a sentir profundamente los sueños.
Me atreveré de nuevo a decir “te quiero”.
Me atreveré a resucitar en medio del recuerdo.
Me atreveré a vivir de nuevo.
--
Seguiremos xogando ca realidade e cos misterios que nos
traen.
Non podemos deixar solo na man dos individuos a
supervivencia dos pensamentos concibidos.
Nunha sociedade que esta creando de seguido, inventando
un sinfin de xenialidades que nos fan mais cómoda a nosa existencia
Nunha sociedade que cada día comprende un pouquiño mais o
comportamento da naturaleza, da física, da bioloxía, da vida en xeral.
-sei que somos capaces, como sociedade, de organizarnos
como un solo elemento, de sentir como un solo pensamento consciente dos feitos.
Quizas non todos de golpe, pero si temos que ir asentando
as bases para que a supervivencia dos individuos que depende do grupo sexa un
feito real. do grupo que como sociedade estamos creando.
Sabemos que o grupo depende dos individuos, so nos falta
asumir que os individuos dependen do grupo.
-
Todas as forzas e todos os animos, para todos aqueles que
se atopan baixos.
Urbi et orbi .
Ser parte da sociedade,
Ser parte da cidade,
Ser parte da deidade.
Tuiy, unha cidade con espiritu propio. Que nas suas
xentes ten todas as experiencias.
Inspirada en la obra clasica, “la naturaleza de nuestras
almas”. Parte ca idea dunha inmortalidade do consciente común das sociedades.
El baile de los sueños, centro neuralgico de los tiempos.
Quizas la vida solo sea eso, una inperfección de los
sueños, capaces de sentir dentro todo el universo.
-a vida, ¿que é a vida?.
Un misterio que temos que estar descifrando hasta que se
acabe a partida.
Os sons de aleteos constantes, os agudos intermitentes
que se entrecruzan, e eses golpes mudos ao bater en cuero duro. Ese silvar do
aire a traves da rendixa. O gotear nos metais, o campaneo sordo do cencerro, os
cascabeles do gato asustado.
Silencio, seguido dun pitido continuo que chega hasta
nosos adentros. Aplausos.
O eco que arrastran as distintas notas lévanme ao medio
dunha selva, frondosa na ribeira do río que nos leva. Os sons dunhas ruinas
chegan cargados de misterios.
Tras as murallas que a vexetación esta tragando, o
espiritu do guerreiro que foi vencido. Trala epopeya dun mundo que creara a súa imaxe e semellanza.
Un mundo de
pensamentos puros que alcanzan a comprensión do consciente. A natureza das
almas e o encaixe que teñen na realidade.
Somos un suma y sigue en el consciente del presente, en
medio de cualquier escena clasica que nos venga a la mente.
-las gruesas cuerdas tensadas, que con el movimiento
continuo de los dedos recreava un ambiente belico. Pasos continuos de las tropas
se detienen ante el largo silvido esperando la explosión. Un silencio atronador
y de nuevo las finas cuerdas recomponiendo la ilusión.
Se escucha una larga melodia que invita a acercarse, a
contemplar de cerca todas aquellas ruinas que desde el medio del río se veian.
Cuanto mas cerca, mas alegres son sus melodias, como si estuvieran
conciviendo una nueva vida. Los animos parece que superan el purgatorio y un
redoble de tambor marca la presencia del Gran Señor. Bajando de la torre el que
a primera vista parecia vencido en su discurso. Entonces entra el piano
marcando los ritmos del Jaks clásico. Uno de esos clasicos que sueles escuchar
en las peliculas y en algun que otro lugar donde te sientes particular.
Toda la naturaleza construyendo la fortaleza, a la
distancia parecia que se la tragaba, pero de cerca esta toda esa frondosa
vejetación encajando la razón, que el personaje se piensa. A imagen y semejanza
cuando formas parte de la misma arte, expresada de cualquier manera que uno
vea.
-al salir de nuevo al río en medio de la selva, el agua
me arrastra hasta sus entrañas. Me sumerjo en un mar de dudas, observo hacia el
cielo y veo un fiel reflejo de mis sueños. Reflejo de esos sueños eternos, que
en mi esta pasarlos para el siguiente relevo, a cualquier uno, a cualquier
puerto que arribe todo mi pensamento.
--
Las sociedades son encajes mentales, rituales aprendidos
y modificados en la adaptación a su entorno.
Adaptemonos a los tiempos modernos.
Semaos capaces de repartir el alimento.
No hay comentarios:
Publicar un comentario