viernes, 1 de julio de 2016

A Isla do Amor.

y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:

A Isla do Amor.


“la afición a hablar del pójimo llega igual de prontitud en el elogío y en la censura.”

Yo escribo para avivar la afición de esta ciudad de Tuiy y su población.
Que la veo algo maniatada a la hora de expresar su opinión.
Para ir enriqueciendo la cultura con la aportación de ideas que cada un pon.
“donde quiera que haya personas reunidas ha de haber mutua consideración.

--
As 22:07h
Veo que poco a poco me voi alejando de tu orilla, mi bote si control, sin saber hacia donde remar en la vida.
¿con quien hablo cuando escribo?, que nunca me contesta con sentido, todo cruzado, todo esparcido. Sin coherencia aparente en los ideales que he aprendido.

Dicen que buscando encuentra uno el camino, mas yo, no le hago sentido.

--
O ultimo tren que me queda por coller e non sei a donde me leva. Xa tropecei demasiadas veces por unhas ou por outras lindeces.
Cando daban as doce da noite na solitaria e grandilocuente estación. Chegaba o espreso que me lebaria ata a ultima estación daquel longo recorrido que emprendia como escritor.

--
Libreta en man,con cara de paspan, saia soiño para enfrentarme a realidade. So tiña unha oportunidade para marcar o meu destino, so unha no medio de tantos soños perdidos. A dubida era grande, pois arrastraría con migo a todos os sentidos.
O tren era inmensamente longo, e cada vagón correspondía ao un destino desexado, con todo o que  tivera dentro, fora bo ou malo.
O mais fácil seria subirme ao primeiro que dera atopado, mais as penas perdurarían por non buscar outro mais acomodado. Pero ollando para todos aqueles que ao largo da vía están deambulando, e nunca atopan o vagón axeitado. Decia pa min que “non, que eu non queria ser deses”, pero tampouco queria darme ca ignorancia de atopar outro vagón mais a axeitado a miña condición como humano.
E na duvida, quedei como alma en pena percorrendo un vagón tras outro, votandolle unha ollada por si valia a pena.
E asi pasaron os anos, e asi pasaron as penas, indeciso por condición, salvo cando che apretan os collóns.
E decidinme, decidinme por fin a subir a aquel vagón; donde entraban a maioría das almas perdidas, que dun lado a outro deambulaban en busca da súa condición. (xa io di o refran, “a donde vas vicente, a donde va la gente”).
Un sitio oscuro, “non se miraba un burro a catro patas”, todos eran licenciados,todos pretendían algo.
O medo xa o tiña no corpo dende o momento que decidin dar o paso e entrar. Avancei pouco a pouco cara o medio do vagón, cando escoitei unha voz por detrás,.
-Tranquilo rapaz, que a ceguera é universal. Ti o único que tes que ter en conta, é saber sempre donde estas. Pareceume unha voz coñecida, como si a escoitara noutra vida.
-pois iso quixera saber eu, contesteille, pois entrei sin ver.
-estas donde os pensamentos tórnanse realidade, estas no mundo das Artes.
-eu sempre entendín que o mundo das artes era colorido e lumioso, e este vagón é escuro e penoso.
-isto é a cociña, dixome a voz misteriosa, hai fora solo miran cando a obra xa esta concluída.
-e vos cando a sacades non a mirades, dixenlle.
-non, contestoume, nos nunca a damos por acabada, nunca hai palabras suficientes para expresar as emocións da alma. Por iso neste vagón van os moribundos das palabras.
-quedeime calado, el tampouco dixo nada, e seguin avanzando. Ao chegar ao ultimo asiento acomodeime, estaban baleiros, e deixei durmir un pouco aos pensamentos.
Cando despertei xa se fixara día, e puden ver diante de min un crego (cura) que viaxaba tres asientos diante de min, don Gregorio se chamava, iso supeno co tempo.
E sigamos este enrredo noutro momento.

--
12-01-2016
Bos días, e que sexan alegres.

La velleza esta en la cabeza
y de la forma que ésta interprete la naturaleza.
Que la alegría inunde vuestros días,
esten donde esten nuestras penurias.

Elegremos el corazón ante cualquier emoción.
Renunciemos a la acusación,salvo que sea para evitar futuros males,
y aun así observemos todas las partes.
La vida es vella, descubrelo en tu cabeza.

--
Varias citas tenemos a lo largo y ancho de la vida.
Cada una de ellas nos aporta algo para nuestro punto de mira.
Alegrias de mediados de enero,
en la cara una sonrisa que nunca termina,
esa mirada escapada y un querer desde el mas profundo del alma,
ya salio el sol, y que deje tranquilo el anochecer del espiritu.

--
--
As 10:00h
Más de uno, sintonia de los ollentes.
Puntualidad como sintoma de que se quiere.
Llégo tade porque paso lo que paso y no pude evitarlo, hoy te hablo yo, desde lo soitario.

¿que es la puntualidad cuando quedamos con nosotros mismos?,
Retrasos cronicos, mientras el universo se nos adelanta en todo lo que descrivimos.

--
La mirada de los otros, esa que la rondan poco a poco,
en la tardanza esta el peligro,
 la gestión del tiempo en esta vida depende de lo que pensemos en cada momento.
Los minutos desaparecen camino del trabajo
y despues de un cansado día, los últimos minutos se te hacen eternos.  

No llegemos tarde a la cita de hoy, sea cual sea.

Administrar bien el tiempo en cualquiera de los bagones que nos encontremos. Ello nos llevara de estación en estación sin contratiempos.
As 13:23h
Una responsabilidad compartida, todo un espectáculo para la vida,
Donde cabe de todo, menos la impuntualidad a la hora de compartir compañia.
Un punto y seguido de todo lo que digo. Cando son as 14:37h

--
Desacato al nuevo status, si este golpea la moral de la naturaleza.
Que no es más que la simple supervivencia.

De distinta consideración pueden ser los actos de reconciliación,
Si podemos con éllos, unámonos a éllos para que comprendan nuestra versión
Una regla lógica, una moral básica,
la emoción equilibrando la balanza
y entre todos aportando para llenarla.

--
“ninguna elegoria mejor que la de esa desnudez literaria”,
para encarnar los principios del alma, del animal que habla.
Inquietante delirio de un sistema preconcevido.
La solvencia de los indicios, la desnudez de los vicios.
Un juicio, una acusación popular, un estigma para la sociedad.

--
Refugiados sobre nuestro pasado, intentando cambiar algo, el rumbo de lo otra hora acorado.
“arranca un proceso historico y mediatico”, un “engendro narrativo” con el mejor guion de la actualidad concevida. (Juan José Millás, Faro de Vigo. Opinión. Paxina 24. 12-01-2016. As 16:21.
“la palabra fantasma”.- es aquella que todos piensan y ninguno habla.

--
-ahondar en lo que somos, como animales, como monos, con una fuerza narrativa que sea capaz de arrancarnos un ¿como?.
“las fuerzas que luchan en busca de un final feliz”, se despistan del presente, siendo hoy cuando hay que estar feliz.
“el aqui y el ahora”, siempre estara de moda.
“no hay argumento economico de fondo”, solo hablo para dar mas ruido al bombo.

--
12/01/2016.- as 16:33.
Unha pregunta que me fago é que si dende a casa un poda cambiar o mundo.
 E me contesto:
a lo menos o dún, que xanon é pouco. O resto o poñemos por añadidura, que todo depende da postura.

--
Más poderoso que el “Caballero”, son las palabras que expresan sentimientos.
El poderoso Caballero es Don Dinero, como decia Quevedo, los sentimietos se transmiten con el conocimiento.
--
Por eso cuando hacemos cualquier apuesta, no importa lo que perdamos o lo que ganemos, lo que importa es la sensación de que podemos. Y esa sensación nos deja libre los sueños.
Si el suelo es bueno y fertil, la semilla germinara mas deprisa, y si no, otros saborearan la fruta prohibida.

--
“lo implícito funciona narrativamente mejor que lo explícito.
Como niños, cuando seais como niños entendereis vuestro espiritu.

Hablemos del sentido, de las formas de peligro.
hablemos de lo que miramos de lo que pensamos.
Ya se que no es facil e muito menos entenderme,
pero é o que hai, outro enrredo non teño,
e en vos esta seguir lendo.

--
Vou pa casa, a coller as fillas. xa comido bebido e escribido, na do Pancho cando son as 17:00h do 12 de xaneiro do 2016.
Ata despois se cuadra.

--
13/01/2016 as 06:06h
-un canto a alegria,
-un canto a cada novo día,
-Un canto a vida.

A mi amante,
A mi amada,
A mi libreta que siempre me acompaña.

En el palacio de las cortes,
En el reino de los dioses, todo son pasiones.
Adaptación al mundo que esta cambiando a una velocidad de escandalo.

--
La pluralidad y la diversidad en las incertidumbres del lugar.
Os digo todo lo que yo entiendo, decizme vos si estoy en lo cierto. En todo no lo pretendo, pero en una pequeña parte por lo menos.
Lo ageno de la puesta en escena, la comunicación de la bestia, el sacro santo poder de la divina providencia.
En Tuiy mi ciudad, se divide por su forma de expresión, hablar sin ton ni son, siendo capaces de crear opinión. As 10:55

--
Una especie de cementerio en lo mas profundo del pensamiento.
¿que nos creemos como pueblo?.

Tuiy y sus sueños.

--
As 11:30h
Propongamonos escribir un libro, para describir nuestros delirios.
Maduremos, no dejemos que solo cojan color nuestras vidas.

La electromecanica de la fisica cuantica,
las neuronas en su más compleja comunicación para el pensamiento consciente del humano.

Tenemos una comunicación que comprendemos, otra que o vemos.
Y cuando el sentimiento entra en juego
y las emociones en sus mas altos fueros, 
se produce una catarsis y nos cagamos un pedo.

--
La comunicación no es exclusiva del humano. toda la materia se esta comunicando.

--
Presidente del congreso, tras la votacion de los representantes del pueblo.
Que escriban bien sus sueños, +de1 en Onda Cero .as 12:10h

--
-escuchemos con atención, actuemos con precaución en los asuntos del amor.
“no nos vallamos por las ramas”, apliquemos la esperanza con la gente que nos acompaña.
As12:39h

--
Una agenda social que se puede poner en marcha. Un apollo al individuo por la supervivencia en medio de la manada.
Invidentes, Saramago os definia como cegos de conciencia. Eses que non abren os ollos para buscar outras formas de comprenderse.
--
Acuerdos, acuerdos, acuerdos, todos reclaman acuerdos.
Personajes elegidos por el pueblo.

Primer día del congreso de los diputados.
La organización de un territorio dado,
la política de telón de fondo,
soberanistas e independistas acopan el aforo.

Hablan de emociones, de pertenencia a unas naciones.

Un Estado,
 una organización de un territorio dado. Con las competencias que a cada uno le ha tocado, tendiendo a la unificación de la dignidad del humano.

Una nación,
un sentimiento de pertenencia a grupo, es sus usos y constumbres, tienen derechos comunes. Con las competencias que a cada uno le ha tocado, tendiendo a la unificación del espiritu humano.

Miña lingua, miña selección dos que me representan, miña cultura desta terra.

La puesta en escena del juramento,
todo un espectaculo de los que gobernar pretendan,
efímera conciencia.

--
Teatro, es puro teatro. La calle es seria. La divina comedia.
El poder en el circulo del saber.

Si de los errores aprendemos, bienvenidos sean.
El que se queda quieto, no se entera.

Valoremos la situación en el comportamiento de la manada.
Necesitamos renovar nuestros conceptos como sociedad avanzada.

--
Foto.

-discurso de un congreso, representantes de un pueblo,
agenda de la sociedad que aprieta la dignidad humana.
Jugemos con las formas, juguemos con las normas,
ajustemos los intereses de las personas.

--
El efecto de la presión social en las relaciones personales e intimas de los animales.

Hay dos formas de complacer a los demas, una es ponerse en su lugar. la otra, hacerle reflexionar. No dudeis que la segunda es mas eficaz.
Como lectores esperais a ser complacidos con lo que leeis. Como escritores esperamos a ser complacidos si nos comprendeis.
Ni una ni otra espereis, si buscais grandes relatos. Mas si sois capaces de leer entre lineas, disfrutareis.

--
Creer en la conversación con los ciudadanos, comprobando todos los pensamientos tratados.
Espongamonos cada día a encontrar la mentira, a buscar eso que nos creemos y que la realidad nos recuerda que no somos. Uno piensa en los demas por condición, pues forma parte del mismo sufrimiento humano. mientras no sea capaz de encajarlo.

La Paravola del Esclavo.
¿quien habló cuando yo hablo?
¿que entendemos por pensamiento humano?

--
13/01/2016 as 18:02h
Tarde deterninante para la ciencia del hablante, una comprovación impirica a la hora de la critica.
-estou en plan defensivo, como si quixera dar explicacións do que escribo. ¿por que o instinto me leva a iso?. ¿terei medo do que diga a xente?, non creo, ou ¿non serei consciente?.

--
Por agora o deixo, vou ao caixeiro e logo a do Nemesio, Talleres Nemesio, que teño que pagarlle unha nota da trangallada de coche que teño. Pero é o que hai, e xa manda carallo. Ata outra paspallos.
As 18:07.

--
As 18:15h Onda Cero- Julia Otero.
“las impresines y las sensaciones”

Hoy es el primer día antes de llegar mañana. No lo dudemos, cual quier día vale para modificar el rumbo de la manada.
Comité de hechos y garantias.

--
13-01-2016 as 20:43
-historias diversas nun mundo de ananos. Guias para emprender o dialogo.

-Unha explicación da obra pide o libreiro. No fondo iso é o que eu quero, por iso este empeño.
Que si recursos legais, que si editoriales, e como jandica o Galego. Que é a feira do libro galego, é que ten que estar integro no idioma materno. O da miña nai? O de rosalia? O que eu creo?, o Galego, ese que usa a mistura para mellor proveito. Si é bo, por que habremos de perdelo.

--
Non entendo ese afan por defendelo, sin aportar o esencial dos seus sentimentos.
-arriesgado, que é moi arriesgado. comenta constantemente.
¿arriesgado en qué? Pregunto eu.
No de estar ali e dar expliccións da obra. (que é dificil de esplicar, iso xa o sei eu. Pero tampouco me imaxino a Picasso diante do Gernica dando explicacións.
-que si os requisitos legais que comporta, que si a economia que se desembolsa.
¿que riesgo pode correr un, ao facer copias das libretas e expoñelas o día das letras galegas, en Tuiy, na cidade que nunca observa a sua realidade, cada un leva so a sua parte.
O nome da obra é {Tuiy unha Cidade Imaxinaria}. Donde todo acontece no mesmo presente. o pasado e o futuro non existe para a xente. Polo tanto non hai en si xente, tan so é un conglomerado de pensamentos que forman o universo do que falamos.

--
Nesta obra podredes atopar pensamentos puros e impuro, protocolos entre o sagrado éo profano.
E esta editada para que os lectores mismos lles vaian dando forma. Nada do aqui escrito ten deposito legal, nin copirrai, nin dereitos de autor casual. Non esta sometido a regla concreta, so aos designios da cabeza. Ca obra pretendo crear escuela, a lo menos nas formas e nas letras. Os das ideas, xa é outra cousa.

--
A obra completa componse de trinta e seis libretas, cada unha representa un persoaxe da historia, unha isla na memoria na deliberación das formas.
Cada unha é unha isla, cada unha é unha historia distinta. e todas estan encaixadas na misma parodia.
E contando que na cidade imaxinaria, Tuiy no presente, cada lactor pode ser o actor pertinente. Sempre e cando responda a un perfil esixente.

Esta é unha libreta para a xente con gusto, vostede querido lector, quede co que considere, e si mira que non ten gusto suficiente, deixeo que igual non lle presta suficiente.

--
Fotos


-si tedes na man calquera unha das libretas, ou copias pasadas a limpo por este menda, a hora de léelas tedes que ter en conta estas propostas, logo facer vos o que vos saia das pelotas.

1º non se trata dunha obra ao uso, donde a composición vai milimitrada. Si non que é unha relación de pensamentos que van xurdindo segun donde nos movemos.


2º pensar que vos sodes os escritores, e que estades releendo vosos propios pensamentos,
ainda que non teñades constancia, e si tedes o impulso de correxir calquer forma ou norma, non o dudedes, e escribilas, aproveitando o que queredes.

E preguntaivos donde estariades cado o estavades escrivindo.

--
Quizas teña razón o libreiro, e ese non sexa o xeito.

Busquemos pois os feitos.
Pasar a limpo, pasar a limpo, pasar a limpo, pasar a limpo. Con base, si non non vale.

--
Tamen pode ser interesante unha especie de copias,

Unha viaxe a ningunha parte.
36 islas para explorar as artes.

--
14-01-2016.
-¿como encaixar as 36 libretas nunha historia, e que esta teña forma?

-son os manuscritos do rapaz que embarcou polo Archipielago de Gallaecia, en busca da illa do pasado, donde repousaba a memoria do Tuiy soñado. Base da cultura dun futuro imaxinario.
E nunha das suas viaxes, para financiarse puxo a venta unhas copias de estas, as libretas, nun están de feira o día das letras galegas.

2-1/2 –polo queso.
½ calamares.

--
Xenero ficción, con unha pizca de humor.

-despois de que a tormenta nos arrastrase, fomos dar de frente a desenvocadura dun río. A información que tiñamos nos indicaba unha fortaleza que alí estaba.

-¡tengo la obra!, ahora solo falta encajar la historia.

--
A tiempo real es la ultima etapa del libro. Donde cada individuo es protagonista de si mismo, donde cada uno ha de seguir escribiendo la historia, con el manuscrito que se ha elegido. Para que acabo de un tiempo, pueda ser por otros visto. Asi es la historia del pensamiento transmitido.
Aqui os espero en la feria del libro. Tuiy y sus futuros desconocidos.

--
As 10:17horas.
-la frase. El hombre superior a su obra. La difinición de una norma.

-a libreria estaba situada na popa do barco, dende alí podiase mirar o novo que se estaba publicando.
-solia Anselmo dar unha volta de vez en cando e falar co libreiro.
A implicación é necesaria, polo menos, quen queira influir na trama.

--
“o futuro xa pasou” algo esta a piques de acontecer.
Un necesario debate con respeto aos prexuizos do que estades a ler.

Fin.


--
A partir de hoxe, empezamos a pasar a limpo, ou iso espero, todo aquilo que fun escribindo ao largo e ancho de todo o vivido. Primeiro teño que arranxar o ordenador, que xa fai mais de medio ano que non funciona.

Reacción,Recreación, reflexión. Unha triloxía con acción. O Orixen do Kaos, trala súa publicación.

 Na do Pancho, cando son as 16:32 do 14-01-2016.
“Retroalimentación”

--
Reportaxe dun mundo desaparecido,
ritos e supersticións dos contidos,
lingua na sombra dos creidos,
un adianto ao tempo descoñecido.

O Diaro dun “ciruxano do pensamento humano.

--
Una imagen, un rostro con cara de admiración,
una sonrrisa de oreja a oreja y en su mirada la pasión.
Mientras observa a una parte de la creación.

¡quien tuviera tu Don!. Con perdón.

Aparecen en primera plana, llenos de ilusión sus almas,
esperan, esperan impacientemente la vendición que les satisfaga sus penas.

--
-pasaron mil anos dende a publicación da “Orixen do Kaos”. Corria o ano 3017 despois de Cristo.

Pechado o cupo, para o primer grupo. Esperemos ter sorte e entendederas para esta terceira fase da posta en escena. Pasar a limpo, e podendo ser, que sea polo humano comprendido

--
15-01-2016. as 06:57
Confian que el tiempo les de la razón, valores y opinión.
Lugar y tiempo, para alcanzar nuestras aspiraciones.
Fuerza social suficiente para llevar a cabo la organización del presente.

El objetivo lleno de deseos, la salsa de los sueños,
la enorme ambiguedad que domina los sentimientos.

--
El Origen.
A orixe da inmoralidade da especie humana.
Todo pertenece al mismo contexto, e na percepción dos feitos, so as creencias crean posicionamentos.
Todo dentro da misma familia. El mediatico doble rasero moral, cuando nos consideramos o no animal.

--
Y al verla pasar a lo lejos,
siento el impulso de acercame a ella,
se cruzan las miradas, asi de escapada.

un saludo, cuando uno queda mudo.
Al verla siento que la pierdo,
esa razón que todos llevamos dentro.

Y cuando la voz alcanza,
un simple murmullo de todo lo que piensa uno.

Cando chegan a isla do pasado, atopan uns rituais estraños,
veneran as figuras, non os pensamentos que deixaron para o recordo,
grandes idolos doutro tempo, convertidos en iconos de calquer movemento.
Tamen andaban en busca dos manuscritos o clero, Don Gregorio, e os opositores ao goberno.

--
15-01-2016 as 16:20.

Estamos nunha guerra dialéctica constantemente, Politicamente falando.
Unha exposición publica do que nos pasa pola cabeza. A táctica de corto alcance é pegar patadas ao aire.

--
16-01-2016 as 11:53.
“haber si es verdad angel de amor, que en esta orilla se respira mejor”
Lejos del mundanal ruido de los medios de comunicación, cerca del yo que quiero.

Y si es verdad angel de amor que lo nuestro se acabo, deja a un lado el recuerdo y empieza una vida mejor. Que la luna aun sigue brillando y el papel del futuro aun esta en blanco.

Escribe el nuevo pasado en el presente, siempre con la esperanza de tener un buen recuerdo en el futuro inminente.

Desnudas se encuentran nuestras almas, desnudos nuestros corazones. Cada uno con sus pasines.

Facer uhna composición do mundo para entenderse a un mismo, sin a cal non existiriamos. somos o que somos por que no lo creemos. Nos comparamos con outros animales que pasan ao noso lado, e nos creemos superiores aos seus actos.

--
-cada pieza es presica, cada letra, cada pensamiento que nos deja la vida. Todo cuenta, todo suma en la conciencia.
La ilusión de un niño, cuando va mas alla del jugete elegido.
La pasión de la adolescencia, cuando va mas alla del amor elegido.
La esperanza del adulto, cuando emprendes un camino que as elegido.

--
El historiador. El que crea historias con a información del pasado. Cruces de caminos de los humanos.

“diez preguntas insolentes”, una respuesta decente en la conformación del presente.

--
17-01-2016 as 12:21.
Insípida es la vida sino saboreamos los matices,
ni el pajaro saltando de piedra en piedra,
ni el que cruza volando a junto a nuestra vera.

Incolora, inolora, insavora, todo lo contrario de la vida comoda.
Las cicatrices enseñan a los aprendices, y proporcionan recuerdos a nuestros deslices.

--
As 16:14.
-el estar, el sentirse comodo con los demas, aunque estos tengan su forma particular de pensar.
Critican al entrenador de los cadetes por no meter a su hijo donde a ellos no les parece. Pagan cien euros al mes y pretenden que sus hijos sean unas personas escelentes. Pequeños mezquinos del presente.
Yo pretendo que mis hijas sean alegres, en la victoria y en la derrota, en la monotonia que nos toca.

--
¿que capacidad de razonar tenemos las personas?
Un baile con los placeres de las gentes. Un salvavidas del presente.

Era un baile de mascaras, donde cada uno anteponia sus fantasmas, aparentes y sugerentes almas.
¡yo, ante todo yo! ¡quitense los ausentes!.
Parafraseando al presente.

--
-el olor a hierva buena, hizo que mis sentidos se detuvieran.
De camino iba perdido en la conciencia.

Es un acto de supervivencia, decir todo lo que uno piensa.
Tamen é parte da vida volver ao traballo. Mañan collote e logo falamos.

De novo xuntos compartindo o camiño.

--
A forza e a dimensión da parodia. Sumergirse en lo mas profundo de los matices, sin ahogarse en los deslices. Esos pensamientos y formas que te llevan más allá del sistema. Preestablecidas norma para quien no se entera.
Al margen de todo, queda la vida eterea, esa que transcurre sin ninguna delicadeza.

--
El constante gotear de los sueños, imposibles en el contexto de los hechos.
Empíricos conocimientos.
Un paso mas alla en la percepción de los acontecimientos, un paso fuera de todo contexto.

En el fondo no se a donde me lleva todo esto, aparte de pasar el momento.

--
17-01-2016 as 19:35h
-xogando ao bingo na Cultural de Guillarei. Un bingo de axuda a banda de gaitas. Rexenta o bar o meu amigo Paco. Un numero tras otro hasa cantar linea. Unhas palmeritas, un pouco de leite e unhas aceituniñas. E todos contentos, polo que lles sonrrie a vida.

--
19-01-2016 as 05:55.
A vida é un vaivén de sensacións e sentimentos que engloban todos os conceptos.
No arte de Amar, esta o millor aproveitamento.
¿se salvara la confianza que tenemos de los tiempos?

As 06:45h
Comezamos a xornada laboral.
As 08:15
Se esconde tras las sombras,
En las apariencias y en las normas,
Se esconde tras las formas.

--
-un sobre esfuerzo intelectual, el origen del pensamiento animal.
Teorias sobre el envejecimiento humano.
¿cual es el papel que jugamos como sujetos?.
Las reglas del juego democratico, dan la respuesta a un antes de que hagan la pregunta.
Un desorden estetico. Un orden ético.

--
La esencia de este mundo,
la mecanica perfecta en el conocimiento de las letras.

Regenta un negocio, a la venta magicas lellendas.
Amuletos, figuras y estampitas, de las mas diversas ideologias.
Logias que defienden una idea.

--
La lógia del buen encuentro, en medio del poder de los sueños.
Una crónica política, una cita critica.
Aproveitando as oportunidades, lógias dos altos representantes.

--
As 15:55
Debilidade é o que sinto. No mais profundo do sentido, namorado como un crío.
Un soño que tarda en despegar. Todo igual ou peor. Abrir o melón do lóxico, do deseable, un camiño leal a liberdade. Ca simpleza de deixar que os sentimentos falen.

Na isla do Amor, fala o corazón.

--
12-01-2016 as 20:33
-
Preludio del acto tercero.
Planificación de los sueños.
Actos de un futuro alagüeño,
En un tiempo concreto.



No hay comentarios:

Publicar un comentario