A Isla do Amor.
“la
afición a hablar del pójimo llega igual de prontitud en el elogío y en la
censura.”
Yo
escribo para avivar la afición de esta ciudad de Tuiy y su población.
Que la
veo algo maniatada a la hora de expresar su opinión.
Para ir
enriqueciendo la cultura con la aportación de ideas que cada un pon.
“donde
quiera que haya personas reunidas ha de haber mutua consideración.
--
As
22:07h
Veo que
poco a poco me voi alejando de tu orilla, mi bote si control, sin saber hacia
donde remar en la vida.
¿con
quien hablo cuando escribo?, que nunca me contesta con sentido, todo cruzado,
todo esparcido. Sin coherencia aparente en los ideales que he aprendido.
Dicen
que buscando encuentra uno el camino, mas yo, no le hago sentido.
--
O ultimo
tren que me queda por coller e non sei a donde me leva. Xa tropecei demasiadas
veces por unhas ou por outras lindeces.
Cando
daban as doce da noite na solitaria e grandilocuente estación. Chegaba o
espreso que me lebaria ata a ultima estación daquel longo recorrido que
emprendia como escritor.
--
Libreta
en man,con cara de paspan, saia soiño para enfrentarme a realidade. So tiña
unha oportunidade para marcar o meu destino, so unha no medio de tantos soños
perdidos. A dubida era grande, pois arrastraría con migo a todos os sentidos.
O tren
era inmensamente longo, e cada vagón correspondía ao un destino desexado, con
todo o que tivera dentro, fora bo ou
malo.
O mais fácil
seria subirme ao primeiro que dera atopado, mais as penas perdurarían por non
buscar outro mais acomodado. Pero ollando para todos aqueles que ao largo da vía
están deambulando, e nunca atopan o vagón axeitado. Decia pa min que “non, que
eu non queria ser deses”, pero tampouco queria darme ca ignorancia de atopar
outro vagón mais a axeitado a miña condición como humano.
E na
duvida, quedei como alma en pena percorrendo un vagón tras outro, votandolle
unha ollada por si valia a pena.
E asi
pasaron os anos, e asi pasaron as penas, indeciso por condición, salvo cando
che apretan os collóns.
E
decidinme, decidinme por fin a subir a aquel vagón; donde entraban a maioría
das almas perdidas, que dun lado a outro deambulaban en busca da súa condición.
(xa io di o refran, “a donde vas vicente, a donde va la gente”).
Un sitio
oscuro, “non se miraba un burro a catro patas”, todos eran licenciados,todos
pretendían algo.
O medo
xa o tiña no corpo dende o momento que decidin dar o paso e entrar. Avancei
pouco a pouco cara o medio do vagón, cando escoitei unha voz por detrás,.
-Tranquilo
rapaz, que a ceguera é universal. Ti o único que tes que ter en conta, é saber
sempre donde estas. Pareceume unha voz coñecida, como si a escoitara noutra
vida.
-pois
iso quixera saber eu, contesteille, pois entrei sin ver.
-estas
donde os pensamentos tórnanse realidade, estas no mundo das Artes.
-eu
sempre entendín que o mundo das artes era colorido e lumioso, e este vagón é escuro
e penoso.
-isto é
a cociña, dixome a voz misteriosa, hai fora solo miran cando a obra xa esta concluída.
-e vos
cando a sacades non a mirades, dixenlle.
-non,
contestoume, nos nunca a damos por acabada, nunca hai palabras suficientes para
expresar as emocións da alma. Por iso neste vagón van os moribundos das
palabras.
-quedeime
calado, el tampouco dixo nada, e seguin avanzando. Ao chegar ao ultimo asiento
acomodeime, estaban baleiros, e deixei durmir un pouco aos pensamentos.
Cando
despertei xa se fixara día, e puden ver diante de min un crego (cura) que
viaxaba tres asientos diante de min, don Gregorio se chamava, iso supeno co
tempo.
E
sigamos este enrredo noutro momento.
--
12-01-2016
Bos
días, e que sexan alegres.
La
velleza esta en la cabeza
y de la
forma que ésta interprete la naturaleza.
Que la alegría
inunde vuestros días,
esten
donde esten nuestras penurias.
Elegremos
el corazón ante cualquier emoción.
Renunciemos
a la acusación,salvo que sea para evitar futuros males,
y aun
así observemos todas las partes.
La vida
es vella, descubrelo en tu cabeza.
--
Varias
citas tenemos a lo largo y ancho de la vida.
Cada una
de ellas nos aporta algo para nuestro punto de mira.
Alegrias
de mediados de enero,
en la
cara una sonrisa que nunca termina,
esa
mirada escapada y un querer desde el mas profundo del alma,
ya salio
el sol, y que deje tranquilo el anochecer del espiritu.
--
--
As
10:00h
Más de
uno, sintonia de los ollentes.
Puntualidad
como sintoma de que se quiere.
Llégo
tade porque paso lo que paso y no pude evitarlo, hoy te hablo yo, desde lo
soitario.
¿que es
la puntualidad cuando quedamos con nosotros mismos?,
Retrasos
cronicos, mientras el universo se nos adelanta en todo lo que descrivimos.
--
La
mirada de los otros, esa que la rondan poco a poco,
en la
tardanza esta el peligro,
la gestión del tiempo en esta vida depende de
lo que pensemos en cada momento.
Los
minutos desaparecen camino del trabajo
y
despues de un cansado día, los últimos minutos se te hacen eternos.
No
llegemos tarde a la cita de hoy, sea cual sea.
Administrar
bien el tiempo en cualquiera de los bagones que nos encontremos. Ello nos
llevara de estación en estación sin contratiempos.
As
13:23h
Una
responsabilidad compartida, todo un espectáculo para la vida,
Donde
cabe de todo, menos la impuntualidad a la hora de compartir compañia.
Un punto
y seguido de todo lo que digo. Cando son as 14:37h
--
Desacato
al nuevo status, si este golpea la moral de la naturaleza.
Que no
es más que la simple supervivencia.
De
distinta consideración pueden ser los actos de reconciliación,
Si
podemos con éllos, unámonos a éllos para que comprendan nuestra versión
Una
regla lógica, una moral básica,
la
emoción equilibrando la balanza
y entre
todos aportando para llenarla.
--
“ninguna
elegoria mejor que la de esa desnudez literaria”,
para
encarnar los principios del alma, del animal que habla.
Inquietante
delirio de un sistema preconcevido.
La
solvencia de los indicios, la desnudez de los vicios.
Un
juicio, una acusación popular, un estigma para la sociedad.
--
Refugiados
sobre nuestro pasado, intentando cambiar algo, el rumbo de lo otra hora
acorado.
“arranca
un proceso historico y mediatico”, un “engendro narrativo” con el mejor guion
de la actualidad concevida. (Juan José Millás, Faro de Vigo. Opinión. Paxina
24. 12-01-2016. As 16:21.
“la
palabra fantasma”.- es aquella que todos piensan y ninguno habla.
--
-ahondar
en lo que somos, como animales, como monos, con una fuerza narrativa que sea
capaz de arrancarnos un ¿como?.
“las
fuerzas que luchan en busca de un final feliz”, se despistan del presente,
siendo hoy cuando hay que estar feliz.
“el aqui
y el ahora”, siempre estara de moda.
“no hay
argumento economico de fondo”, solo hablo para dar mas ruido al bombo.
--
12/01/2016.-
as 16:33.
Unha
pregunta que me fago é que si dende a casa un poda cambiar o mundo.
E me contesto:
a lo
menos o dún, que xanon é pouco. O resto o poñemos por añadidura, que todo
depende da postura.
--
Más
poderoso que el “Caballero”, son las palabras que expresan sentimientos.
El
poderoso Caballero es Don Dinero, como decia Quevedo, los sentimietos se
transmiten con el conocimiento.
--
Por eso
cuando hacemos cualquier apuesta, no importa lo que perdamos o lo que ganemos,
lo que importa es la sensación de que podemos. Y esa sensación nos deja libre
los sueños.
Si el
suelo es bueno y fertil, la semilla germinara mas deprisa, y si no, otros
saborearan la fruta prohibida.
--
“lo
implícito funciona narrativamente mejor que lo explícito.
Como niños,
cuando seais como niños entendereis vuestro espiritu.
Hablemos
del sentido, de las formas de peligro.
hablemos
de lo que miramos de lo que pensamos.
Ya se
que no es facil e muito menos entenderme,
pero é o
que hai, outro enrredo non teño,
e en vos
esta seguir lendo.
--
Vou pa
casa, a coller as fillas. xa comido bebido e escribido, na do Pancho cando son
as 17:00h do 12 de xaneiro do 2016.
Ata
despois se cuadra.
--
13/01/2016
as 06:06h
-un
canto a alegria,
-un
canto a cada novo día,
-Un
canto a vida.
A mi
amante,
A mi
amada,
A mi
libreta que siempre me acompaña.
En el
palacio de las cortes,
En el
reino de los dioses, todo son pasiones.
Adaptación
al mundo que esta cambiando a una velocidad de escandalo.
--
La
pluralidad y la diversidad en las incertidumbres del lugar.
Os digo
todo lo que yo entiendo, decizme vos si estoy en lo cierto. En todo no lo
pretendo, pero en una pequeña parte por lo menos.
Lo ageno
de la puesta en escena, la comunicación de la bestia, el sacro santo poder de
la divina providencia.
En Tuiy
mi ciudad, se divide por su forma de expresión, hablar sin ton ni son, siendo capaces
de crear opinión. As 10:55
--
Una
especie de cementerio en lo mas profundo del pensamiento.
¿que nos
creemos como pueblo?.
Tuiy y
sus sueños.
--
As
11:30h
Propongamonos
escribir un libro, para describir nuestros delirios.
Maduremos,
no dejemos que solo cojan color nuestras vidas.
La
electromecanica de la fisica cuantica,
las
neuronas en su más compleja comunicación para el pensamiento consciente del
humano.
Tenemos
una comunicación que comprendemos, otra que o vemos.
Y cuando
el sentimiento entra en juego
y las
emociones en sus mas altos fueros,
se
produce una catarsis y nos cagamos un pedo.
--
La
comunicación no es exclusiva del humano. toda la materia se esta comunicando.
--
Presidente
del congreso, tras la votacion de los representantes del pueblo.
Que
escriban bien sus sueños, +de1 en Onda Cero .as 12:10h
--
-escuchemos
con atención, actuemos con precaución en los asuntos del amor.
“no nos
vallamos por las ramas”, apliquemos la esperanza con la gente que nos acompaña.
As12:39h
--
Una agenda
social que se puede poner en marcha. Un apollo al individuo por la supervivencia
en medio de la manada.
Invidentes,
Saramago os definia como cegos de conciencia. Eses que non abren os ollos para buscar
outras formas de comprenderse.
--
Acuerdos,
acuerdos, acuerdos, todos reclaman acuerdos.
Personajes
elegidos por el pueblo.
Primer
día del congreso de los diputados.
La
organización de un territorio dado,
la
política de telón de fondo,
soberanistas
e independistas acopan el aforo.
Hablan
de emociones, de pertenencia a unas naciones.
Un
Estado,
una organización de un territorio dado. Con
las competencias que a cada uno le ha tocado, tendiendo a la unificación de la
dignidad del humano.
Una
nación,
un
sentimiento de pertenencia a grupo, es sus usos y constumbres, tienen derechos
comunes. Con las competencias que a cada uno le ha tocado, tendiendo a la
unificación del espiritu humano.
Miña
lingua, miña selección dos que me representan, miña cultura desta terra.
La
puesta en escena del juramento,
todo un
espectaculo de los que gobernar pretendan,
efímera
conciencia.
--
Teatro,
es puro teatro. La calle es seria. La divina comedia.
El poder
en el circulo del saber.
Si de
los errores aprendemos, bienvenidos sean.
El que
se queda quieto, no se entera.
Valoremos
la situación en el comportamiento de la manada.
Necesitamos
renovar nuestros conceptos como sociedad avanzada.
--
Foto.
-discurso
de un congreso, representantes de un pueblo,
agenda
de la sociedad que aprieta la dignidad humana.
Jugemos
con las formas, juguemos con las normas,
ajustemos
los intereses de las personas.
--
El
efecto de la presión social en las relaciones personales e intimas de los
animales.
Hay dos
formas de complacer a los demas, una es ponerse en su lugar. la otra, hacerle
reflexionar. No dudeis que la segunda es mas eficaz.
Como
lectores esperais a ser complacidos con lo que leeis. Como escritores esperamos
a ser complacidos si nos comprendeis.
Ni una
ni otra espereis, si buscais grandes relatos. Mas si sois capaces de leer entre
lineas, disfrutareis.
--
Creer en
la conversación con los ciudadanos, comprobando todos los pensamientos
tratados.
Espongamonos
cada día a encontrar la mentira, a buscar eso que nos creemos y que la realidad
nos recuerda que no somos. Uno piensa en los demas por condición, pues forma
parte del mismo sufrimiento humano. mientras no sea capaz de encajarlo.
La
Paravola del Esclavo.
¿quien
habló cuando yo hablo?
¿que
entendemos por pensamiento humano?
--
13/01/2016
as 18:02h
Tarde
deterninante para la ciencia del hablante, una comprovación impirica a la hora
de la critica.
-estou
en plan defensivo, como si quixera dar explicacións do que escribo. ¿por que o
instinto me leva a iso?. ¿terei medo do que diga a xente?, non creo, ou ¿non
serei consciente?.
--
Por
agora o deixo, vou ao caixeiro e logo a do Nemesio, Talleres Nemesio, que teño
que pagarlle unha nota da trangallada de coche que teño. Pero é o que hai, e xa
manda carallo. Ata outra paspallos.
As
18:07.
--
As
18:15h Onda Cero- Julia Otero.
“las
impresines y las sensaciones”
Hoy es
el primer día antes de llegar mañana. No lo dudemos, cual quier día vale para
modificar el rumbo de la manada.
Comité
de hechos y garantias.
--
13-01-2016
as 20:43
-historias
diversas nun mundo de ananos. Guias para emprender o dialogo.
-Unha
explicación da obra pide o libreiro. No fondo iso é o que eu quero, por iso
este empeño.
Que si
recursos legais, que si editoriales, e como jandica o Galego. Que é a feira do
libro galego, é que ten que estar integro no idioma materno. O da miña nai? O
de rosalia? O que eu creo?, o Galego, ese que usa a mistura para mellor
proveito. Si é bo, por que habremos de perdelo.
--
Non
entendo ese afan por defendelo, sin aportar o esencial dos seus sentimentos.
-arriesgado,
que é moi arriesgado. comenta constantemente.
¿arriesgado
en qué? Pregunto eu.
No de estar
ali e dar expliccións da obra. (que é dificil de esplicar, iso xa o sei eu.
Pero tampouco me imaxino a Picasso diante do Gernica dando explicacións.
-que si
os requisitos legais que comporta, que si a economia que se desembolsa.
¿que
riesgo pode correr un, ao facer copias das libretas e expoñelas o día das
letras galegas, en Tuiy, na cidade que nunca observa a sua realidade, cada un
leva so a sua parte.
O nome
da obra é {Tuiy unha Cidade Imaxinaria}. Donde todo acontece no mesmo presente.
o pasado e o futuro non existe para a xente. Polo tanto non hai en si xente,
tan so é un conglomerado de pensamentos que forman o universo do que falamos.
--
Nesta obra
podredes atopar pensamentos puros e impuro, protocolos entre o sagrado éo profano.
E esta
editada para que os lectores mismos lles vaian dando forma. Nada do aqui
escrito ten deposito legal, nin copirrai, nin dereitos de autor casual. Non
esta sometido a regla concreta, so aos designios da cabeza. Ca obra pretendo
crear escuela, a lo menos nas formas e nas letras. Os das ideas, xa é outra
cousa.
--
A obra completa
componse de trinta e seis libretas, cada unha representa un persoaxe da
historia, unha isla na memoria na deliberación das formas.
Cada unha
é unha isla, cada unha é unha historia distinta. e todas estan encaixadas na
misma parodia.
E
contando que na cidade imaxinaria, Tuiy no presente, cada lactor pode ser o
actor pertinente. Sempre e cando responda a un perfil esixente.
Esta é
unha libreta para a xente con gusto, vostede querido lector, quede co que
considere, e si mira que non ten gusto suficiente, deixeo que igual non lle
presta suficiente.
--
Fotos
-si
tedes na man calquera unha das libretas, ou copias pasadas a limpo por este
menda, a hora de léelas tedes que ter en conta estas propostas, logo facer vos
o que vos saia das pelotas.
1º non
se trata dunha obra ao uso, donde a composición vai milimitrada. Si non que é
unha relación de pensamentos que van xurdindo segun donde nos movemos.
2º
pensar que vos sodes os escritores, e que estades releendo vosos propios
pensamentos,
ainda
que non teñades constancia, e si tedes o impulso de correxir calquer forma ou
norma, non o dudedes, e escribilas, aproveitando o que queredes.
E
preguntaivos donde estariades cado o estavades escrivindo.
--
Quizas
teña razón o libreiro, e ese non sexa o xeito.
Busquemos
pois os feitos.
Pasar a
limpo, pasar a limpo, pasar a limpo, pasar a limpo. Con base, si non non vale.
--
Tamen
pode ser interesante unha especie de copias,
Unha
viaxe a ningunha parte.
36 islas
para explorar as artes.
--
14-01-2016.
-¿como
encaixar as 36 libretas nunha historia, e que esta teña forma?
-son os
manuscritos do rapaz que embarcou polo Archipielago de Gallaecia, en busca da
illa do pasado, donde repousaba a memoria do Tuiy soñado. Base da cultura dun
futuro imaxinario.
E nunha
das suas viaxes, para financiarse puxo a venta unhas copias de estas, as
libretas, nun están de feira o día das letras galegas.
2-1/2
–polo queso.
½
calamares.
--
Xenero
ficción, con unha pizca de humor.
-despois
de que a tormenta nos arrastrase, fomos dar de frente a desenvocadura dun río.
A información que tiñamos nos indicaba unha fortaleza que alí estaba.
-¡tengo
la obra!, ahora solo falta encajar la historia.
--
A tiempo
real es la ultima etapa del libro. Donde cada individuo es protagonista de si
mismo, donde cada uno ha de seguir escribiendo la historia, con el manuscrito
que se ha elegido. Para que acabo de un tiempo, pueda ser por otros visto. Asi
es la historia del pensamiento transmitido.
Aqui os
espero en la feria del libro. Tuiy y sus futuros desconocidos.
--
As
10:17horas.
-la
frase. El hombre superior a su obra. La difinición de una norma.
-a
libreria estaba situada na popa do barco, dende alí podiase mirar o novo que se
estaba publicando.
-solia
Anselmo dar unha volta de vez en cando e falar co libreiro.
A
implicación é necesaria, polo menos, quen queira influir na trama.
--
“o
futuro xa pasou” algo esta a piques de acontecer.
Un
necesario debate con respeto aos prexuizos do que estades a ler.
Fin.
--
A partir
de hoxe, empezamos a pasar a limpo, ou iso espero, todo aquilo que fun
escribindo ao largo e ancho de todo o vivido. Primeiro teño que arranxar o
ordenador, que xa fai mais de medio ano que non funciona.
Reacción,Recreación,
reflexión. Unha triloxía con acción. O Orixen do Kaos, trala súa publicación.
Na do Pancho, cando son as 16:32 do
14-01-2016.
“Retroalimentación”
--
Reportaxe
dun mundo desaparecido,
ritos e
supersticións dos contidos,
lingua
na sombra dos creidos,
un adianto
ao tempo descoñecido.
O Diaro
dun “ciruxano do pensamento humano.
--
Una
imagen, un rostro con cara de admiración,
una
sonrrisa de oreja a oreja y en su mirada la pasión.
Mientras
observa a una parte de la creación.
¡quien
tuviera tu Don!. Con perdón.
Aparecen
en primera plana, llenos de ilusión sus almas,
esperan,
esperan impacientemente la vendición que les satisfaga sus penas.
--
-pasaron
mil anos dende a publicación da “Orixen do Kaos”. Corria o ano 3017 despois de
Cristo.
Pechado
o cupo, para o primer grupo. Esperemos ter sorte e entendederas para esta
terceira fase da posta en escena. Pasar a limpo, e podendo ser, que sea polo
humano comprendido
--
15-01-2016.
as 06:57
Confian
que el tiempo les de la razón, valores y opinión.
Lugar y
tiempo, para alcanzar nuestras aspiraciones.
Fuerza
social suficiente para llevar a cabo la organización del presente.
El
objetivo lleno de deseos, la salsa de los sueños,
la
enorme ambiguedad que domina los sentimientos.
--
El
Origen.
A orixe
da inmoralidade da especie humana.
Todo
pertenece al mismo contexto, e na percepción dos feitos, so as creencias crean
posicionamentos.
Todo
dentro da misma familia. El mediatico doble rasero moral, cuando nos
consideramos o no animal.
--
Y al
verla pasar a lo lejos,
siento
el impulso de acercame a ella,
se cruzan
las miradas, asi de escapada.
un
saludo, cuando uno queda mudo.
Al verla
siento que la pierdo,
esa
razón que todos llevamos dentro.
Y cuando
la voz alcanza,
un
simple murmullo de todo lo que piensa uno.
Cando chegan
a isla do pasado, atopan uns rituais estraños,
veneran
as figuras, non os pensamentos que deixaron para o recordo,
grandes
idolos doutro tempo, convertidos en iconos de calquer movemento.
Tamen
andaban en busca dos manuscritos o clero, Don Gregorio, e os opositores ao
goberno.
--
15-01-2016
as 16:20.
Estamos
nunha guerra dialéctica constantemente, Politicamente falando.
Unha
exposición publica do que nos pasa pola cabeza. A táctica de corto alcance é
pegar patadas ao aire.
--
16-01-2016
as 11:53.
“haber
si es verdad angel de amor, que en esta orilla se respira mejor”
Lejos
del mundanal ruido de los medios de comunicación, cerca del yo que quiero.
Y si es
verdad angel de amor que lo nuestro se acabo, deja a un lado el recuerdo y
empieza una vida mejor. Que la luna aun sigue brillando y el papel del futuro
aun esta en blanco.
Escribe
el nuevo pasado en el presente, siempre con la esperanza de tener un buen
recuerdo en el futuro inminente.
Desnudas
se encuentran nuestras almas, desnudos nuestros corazones. Cada uno con sus
pasines.
Facer
uhna composición do mundo para entenderse a un mismo, sin a cal non
existiriamos. somos o que somos por que no lo creemos. Nos comparamos con
outros animales que pasan ao noso lado, e nos creemos superiores aos seus
actos.
--
-cada
pieza es presica, cada letra, cada pensamiento que nos deja la vida. Todo
cuenta, todo suma en la conciencia.
La
ilusión de un niño, cuando va mas alla del jugete elegido.
La
pasión de la adolescencia, cuando va mas alla del amor elegido.
La
esperanza del adulto, cuando emprendes un camino que as elegido.
--
El
historiador. El que crea historias con a información del pasado. Cruces de
caminos de los humanos.
“diez
preguntas insolentes”, una respuesta decente en la conformación del presente.
--
17-01-2016
as 12:21.
Insípida
es la vida sino saboreamos los matices,
ni el
pajaro saltando de piedra en piedra,
ni el
que cruza volando a junto a nuestra vera.
Incolora,
inolora, insavora, todo lo contrario de la vida comoda.
Las
cicatrices enseñan a los aprendices, y proporcionan recuerdos a nuestros
deslices.
--
As
16:14.
-el
estar, el sentirse comodo con los demas, aunque estos tengan su forma
particular de pensar.
Critican
al entrenador de los cadetes por no meter a su hijo donde a ellos no les
parece. Pagan cien euros al mes y pretenden que sus hijos sean unas personas
escelentes. Pequeños mezquinos del presente.
Yo
pretendo que mis hijas sean alegres, en la victoria y en la derrota, en la
monotonia que nos toca.
--
¿que
capacidad de razonar tenemos las personas?
Un baile
con los placeres de las gentes. Un salvavidas del presente.
Era un
baile de mascaras, donde cada uno anteponia sus fantasmas, aparentes y
sugerentes almas.
¡yo,
ante todo yo! ¡quitense los ausentes!.
Parafraseando
al presente.
--
-el olor
a hierva buena, hizo que mis sentidos se detuvieran.
De
camino iba perdido en la conciencia.
Es un
acto de supervivencia, decir todo lo que uno piensa.
Tamen é
parte da vida volver ao traballo. Mañan collote e logo falamos.
De novo
xuntos compartindo o camiño.
--
A forza
e a dimensión da parodia. Sumergirse en lo mas profundo de los matices, sin
ahogarse en los deslices. Esos pensamientos y formas que te llevan más allá del
sistema. Preestablecidas norma para quien no se entera.
Al
margen de todo, queda la vida eterea, esa que transcurre sin ninguna
delicadeza.
--
El
constante gotear de los sueños, imposibles en el contexto de los hechos.
Empíricos
conocimientos.
Un paso
mas alla en la percepción de los acontecimientos, un paso fuera de todo
contexto.
En el
fondo no se a donde me lleva todo esto, aparte de pasar el momento.
--
17-01-2016
as 19:35h
-xogando
ao bingo na Cultural de Guillarei. Un bingo de axuda a banda de gaitas. Rexenta
o bar o meu amigo Paco. Un numero tras otro hasa cantar linea. Unhas
palmeritas, un pouco de leite e unhas aceituniñas. E todos contentos, polo que
lles sonrrie a vida.
--
19-01-2016
as 05:55.
A vida é
un vaivén de sensacións e sentimentos que engloban todos os conceptos.
No arte
de Amar, esta o millor aproveitamento.
¿se
salvara la confianza que tenemos de los tiempos?
As
06:45h
Comezamos
a xornada laboral.
As 08:15
Se
esconde tras las sombras,
En las
apariencias y en las normas,
Se
esconde tras las formas.
--
-un
sobre esfuerzo intelectual, el origen del pensamiento animal.
Teorias
sobre el envejecimiento humano.
¿cual es
el papel que jugamos como sujetos?.
Las
reglas del juego democratico, dan la respuesta a un antes de que hagan la
pregunta.
Un
desorden estetico. Un orden ético.
--
La
esencia de este mundo,
la
mecanica perfecta en el conocimiento de las letras.
Regenta
un negocio, a la venta magicas lellendas.
Amuletos,
figuras y estampitas, de las mas diversas ideologias.
Logias
que defienden una idea.
--
La lógia
del buen encuentro, en medio del poder de los sueños.
Una
crónica política, una cita critica.
Aproveitando
as oportunidades, lógias dos altos representantes.
--
As 15:55
Debilidade
é o que sinto. No mais profundo do sentido, namorado como un crío.
Un soño
que tarda en despegar. Todo igual ou peor. Abrir o melón do lóxico, do
deseable, un camiño leal a liberdade. Ca simpleza de deixar que os sentimentos
falen.
Na isla
do Amor, fala o corazón.
--
12-01-2016
as 20:33
-
Preludio
del acto tercero.
Planificación
de los sueños.
Actos de
un futuro alagüeño,
En un
tiempo concreto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario