y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:
El origen del caos. Capitulo 1
Ante de todo o
universo coñecido.
Antes de todo
aquel que esta por coñecer.
Ni una sonrisa,
Ni una mirada,
Dejando el tiempo
que se vaya.
O cientifico,
(Jaime).
O cura,
(Gregorio).
O
alcalde,(Ranses).
Cando entrei por aquela porta,
estava asumido Don Gregorio na lectura daqueles inmensos volúmenes, manuscritos
antiguos. Baixo a luz dunha lampara que sobre a mesa tiña, era o que a primeira
vista destacava nas penumbras do archivo diocesano, xunto con aquel aroma
particular que non se dava noutro lugar da catedral, faciame sentir intemporal.
- boas tardes don
Gregorio, saudei en voz baixa.
-boas tardes don
Jaimito.
-vexo que vostede
non para de estudiar, sempre con libros na man.
Don Gregorio xa facia uns anos que
iba comer todos os sabados a casa dos meus pais, dende que a ela deulle unha
trombosis cerebral. Don Gregoro é o cura párroco de Rebordans, mais archivero
da biblioteca da santa igrexia catedral, miña nai, debota ela da santísima
virxen da guía, nai de catorce fillos distintos, e todos co mesmo pai, o
pancho.
-mira mira
Jaimito, deciame don Gregorio, que isto a ti sei que che gusta, regalaronme
hoxe un libro. Fai uns mesen indo no tren para unha reunion de archiveros que
organizaba a Santa Sede en Zaragoza, sentada dous asientos mais adiante viaxaba
unha Muller que so facia ollar para min, (don Gregorio sempre andava de negro e
con alzacuellos, nunca o mirei con sotana), e ala polo medio do percorrido acercouse,
estubemos falando largo e tendido, da vida e do seu sentido. Nunca a vira
antes, e tampouco a volvin a ver. E hoxe recibo un paquete con este libro sobre
unhas cartas que lle escribiu ao home con quen estaba comprometido, e que el
llas xuntou todas nese libro, e na primeira folla rezaba unha dedicatoria a don
Gregorio, “dos Ángeles nos encontramos en el camino, y el destino que marca el pasaje,
hará perdurar lo divino”.
(Anxeles custodios, penséi pra min,
cada loco co seu tema,),
-
Subamos pois hata
o mais efímero debate,
No salgas mucho,
que te vas a hacer muy visto.
Tuiy de aromas
soñados,
Tuiy de dulce
melancolía,
Tuiy de vellos
recuerdos,
Tuiy de ilustre melodía.
Al son de una
mirada,
En tierra fértil
y esclava,
Vida de un pueblo
que calla.
Anacronismo del
pasado,
Cronicas de un
estraño.
Tuiy de
legendario encanto.
--
La ciudad
desperto cubierta de una espesa niebla,
Que de agua teñia
la piedra.
El oscuro sonido,
Que tras los
cristales rotos refleja,
Carga el camino
de esperanza,
pensamientos
repetidos en el espacio.
Que crean los
sueños de alabanza.
El incesante
correr del agua,
Lleva los aromas
del verde recuerdo,
Y bajo las hojas
del tiempo.
juntos formando
un gran río,
Precipitándose al
mar,
Del presente que
vive.
“e o que debaixo
da folla se acolla,
Duas veces se
molla”.
Opúsculo ??
Ciudad de Tuiy,
Tus hijos
ilustres,
Tus historias
profanas,
Tus versos
callados,
Ilusión de los
años.
Tuiy, miña
cidade.
patria común del
verbo,
Absurdo destino
del mito,
En la oratoria de
lo dicho.
Puertas que se
abren,
Puertas que se
abren al destino,
Puertas que se
abren en el camino.
En la niñez,
Puerta que deja
entrar la información,
Sin poner
cuestión en la razón,
En la juventud,
Donde la puerta
de la pasión por la creación,
Solo tiene una
razón,
En la
madurez.
Donde asientas
tus razones,
De los actos
anteriores.
Puertas que se
abren,
El tiempo que no
cambie,
La comunicación
que no falle.
La razón que se
encuentre,
La ilusión que te
lleve.
Puertas que se
abren.
La vejez, no se
si yo algún día allá estaré.
Reflexionar sobre Democracia.
Democracia es dejar hablar,
Y sentir las desgracias que podemos alcanzar,
Si no nos entendemos con las palabras.
La vida es hermosa,
Difícil y generosa.
La vida es estrecha,
Callada y satisfecha.
Anarquía y derechos.
01-10-2013 as 06:50.
Tornillo arandela,
Arandela tornillo.
Los cacos se llevaron,
Lo que otros habían cultivado.
Emoción en las fiestas gastronómicas,
Peche parcial,
del periodismo como tal.
Periodismo de días,
Periodismo de semanas,
Periodismo de meses,
Periodismo de años,
Periodismo de décadas,
Periodismo de siglos,
Periodismo de milenios,
Periodismo de infinitos.
Comparación que facemos,
Nos tempos que coñecemos,
Moscas que non vemos.
Principio de subsidia-rizar la sociedad.
Tornillo arandela,
Arandela tuerca.
Mecánica que nos afecta.
Un collón en riba doutro,
E apretalle Manuela que pela.
Extraordinario fue el congreso,
Del pasado celebrado,
Domingo en Santiago,
Ejecutiva nombrada,
Nacional licenciada,
Ciencia galega,
Edad económica de Yolanda.
Política que nos abarca.
En tu cargo,
Que sea grata la esperanza.
La difamación,
Coste penal e
xurídico.
Honor, ¿Qué es el
honor?.
Razones que
esgrimen los señores,
Soberania
cultural,
De la nacion como
tal,
Livertad de
credos,
Que necesitan los
pueblos.
Puedo prometer y
prometo,
Que en la
undecima hora,
La organización
de las naciones,
No tendra nada
que ver con la de los territorios,
En cual quier
sitio,
mil naciones
conviven con ilusiones.
Exégesis bíblica;
Hermenéutica
bíblica.
Escrituristas de
las mas diversas revistas,
Arte de la
interpretación,
Del contexto
sobre el texto,
Modelo de visión,
En la vida en cuestión,
Palabras que
expresa el pensamiento,
Ley divina del
encuentro.
Filología:
Espíritu de los
sueños,
Ley del pueblo,
Constitución del
fundamento.
Tres lenguas
cultivaba,
_________________.
_________________.
_________________.
El interés por
las palabras,
La literatura de
los sentidos,
Que otros marcan,
Interpretaciones
que pueden ser falsas.
Palabras,
palabras, palabras.
Definición de lo
dicho,
En la mente del
bicho,
Que en la
realidad crea al mito.
Reflejos.
Miradas que
observamos a distintas distancias,
Mente plana,
Planchada como
una sabana.
Fundación para la
felicidad humana,
Subvención de 15
millons de euros,
Que en
sindicalista condición,
Defraudan o
trabajador. (normal, logo nos somos os tontos)
Esta terra de
aproveitados,
Sin facer o
reparto,
Que a outros lles
é dado.
Feijoo, (feixón,
no meu galego),
Falando en Onda cero,
Comparación dos
datos,
Paro paro paro,
Non, non, non.
¿E as persoas que
non teñen foros?,
Once meses de
presidenta na xunta de Galicia.
Cuentan a los
parados como muertos,
Como accidentes
que en la sociedad tenemos,
Adan e Eva non
tiñan traballo,
¿será este o
paraíso acordado?.
Terra que non é
xeografia,
Sinon sacramento.
En cualquier
parte que pongas el pie,
Pones la suerte,
Tuiy, ciudad
ecuestre,
Hipódromo, que
otros prometieron.
Emblemas na
memoria,
Emblemas que
proceden de grandes historias,
Emblemas que a
cada un lle toca.
“la corte del
Vaticano,
Es la lepra del
papado,”
“la corte del
estado,
Es la lepra del
reinado,
Ombligo del
gobierno,
Que olvidan los
pelos que tienen de lado.
¡este é dos meus
centella!,
Sin pelos na
lengua.
“los jefes de la
iglesia,
A menudo han sido
narcisistas,
Adulados por sus
cortesanos.”
“los políticos
del gobierno,
A menudo han sido
narcisistas,
Adulados por sus proletariados.”
Escolas
deportivas,
Paciencia,
paciencia.
Catalogo
envidiable,
Proyeccion en la
formación de la vida.
Repetir as mismas
costumbres,
No uso das
instalacions requridas.
Teofanía,
"Gracia y Misericordia".
yuxtapuesta
«...vendré a las visiones y revelaciones (p.466).
Se de Él,
-si en el cuerpo,
no lo sé;
si fuera del cuerpo,
tampoco lo sé,
Él lo sabe-
fue arrebatado hasta el tercer cielo;
y se que Él.
-si en el cuerpo o fuera del cuerpo, no lo se,
Él lo sabe-
fue arrebatado del paraíso,
y oyó palabras inefables,
que el hombre no puede decir.»
la palabra procediendo del Uno y del Otro,
como desde un solo Principio,
y por una única aspiración,
Anacoreta,
Tal como en la visión de San Juan, en Tuiy el Cordero estaba
«en medio del Trono». (Apoc. 7, 17)
En la visión de Tuiy, como en la iconografía de la Edad Media , uno puede
ver:
la ortodoxa oriental teología,
«La caña cascada y la mecha humeante»,
Empatía
Ejercicio del humano,
Juego de niños,
Con la ilusión de que algo nuevo,
Se cruza en el camino.
Y paseando el pensamiento entre las calles de este pueblo,
Donde la razón,
Asoma en cualquier rincón,
Que ponga el recuerdo.
Todo tiene un porqué,
Un porqué lo hicieron,
Empinadas cuestas,
Estrecho paso de las gentes,
En el eco que resuena,
entre las piedras del presente.
Gentes que en sus casas se esconden del aire fresco,
Del otoño que llega.
Y en el grito del niño,
Que manda el destino,
Silencio, silencio, silencio.
Tierras que comparten culturas,
Geografía del ser humano,
Como entrelazado el camino del recuerdo,
Cambios de destino,
Admiración de la realidad en el sentido.
La amistad en el camino de la vida,
La moral del que gana la batalla,
Y no concuerda con la razón tomada.
Llegar al final aunque se arrepienta,
Subir y bajar es el andar.
Santos custodios de la libertad,
Patronos del cuerpo nacional,
Defensa de la sociedad,
Espíritu de unidad.
En el control de la equidad.
Deixemos a festa en paz,
E un saudo a autorida.
Aldeas abandonadas no interior da patria,
Chuvias que regan os prados,
Lostregos no medio das tormentas caladas,
Tronos de ensordecedoras palabras.
“garantizar los medios necesarios de subsistencia” P.P.F.
Juicios son de la corte mundana,
Obispos de la mentira pagana,
Panda de inútiles con escafandra.
Sin palabras,
En la luz que el sonido alcanza,
Sin palabras,
Sobre la silla,
La sala callada,
Sin palabras.
Arancaronlle a alma do sentido,
De quen fixo as pedras polo vivido.
P.P.F..- Papa francisco.
-o que¡”.
-sordos e moucos,
Fodense pouquiño a pouco.
-a cultura entra polas orellas.
-estilo con que se exprese o pagano.
Ley del ser humano.
Trala sombra do
poder,
Un rebaño de
ouvellas vanse recoller.
Pinturas do
placer,
Que no sublime
encanto,
Mostra seu
parecer.
Cuadros del hoy y
del ayer,
Cuadros al
anochecer.
Y en la mirada
humana,
De la especie que
trata,
Clava el olvido
en lo sufrido,
Añoranza de haber
vivido,
Lienzo de suave
luz del viento,
Que transporta
los recuerdos al silencio,
Ni una palabra,
Ni un sueño.
Tan solo un
encuentro,
Con la sombra que
da luz al recuerdo.
El silencio,
Ese horrible
compañero,
Que en medio de
mil ovejas,
Vive en los
sueños.
Antes de todo en este mundo,
Antes de un Deus tenebroso,
Antes da gran expresión do universo coñecido.
¿Qué había antes?.
mente de un Deus inculto,
Que na algarabía das suas ideoloxías
Chocaron de frente seus pensamentes inocentes.
Esta historia comenzou fai moito tempo, pero que moito
tempo, a la polos principios da eternidade(1), cando so estaba Deus e seus
pensamentos, cando pensaba e pensaba e unha eternidade seguia pensando, e
pensaba outra eternidade mais e mais e mais pensamentos.
Estes
pensamentos ca imaxinación movianse da riba para abaixo da Baixo para riba dun
lado para outro da qui pa la da la pa qui, cada vez eses pensamentos ivan mais
rapido e mais e mais rapapidos, e cada vez tiña mais e mais pensamentos.
Tiña Deus
tantos pensamentos, que non lle chegava un universo para contelos, nin dous nin
tres nin catro nin cinco nin seis nin sete veces sete, os seus pensamentos
ocupaban todos os universos que había, e si atopaba mais universos, mais
universos enchia cos seus pensamentos.
E eu pobre
mortal, que a veces non sei donde poño as cousas, non podo pretender de Deus,
mais que meu propio pensamento, que é tan pequeño no medio do pensamento de
Deus, que imaxinar o que El pensaba, ou pensa, é o unico que me queda, que
outra cousa non, pero imaxinacion non me falta.
(1)(eu ali non estaba, pero coa información que me
chegou, por un lado ou por outro, o imaxino e o penso mais ou menos como podo e
como quero, e iso non me impedira que mañan o imaxine doutra maneira),
E que
pensaba Deus?, que pensaba, que pensaba, ¿e Deus pensaba?, porque si penso que
non pensaba, xa se me acabou a historia, pero partamos da hipotese que Deus
pensa ou pensaba, ou pensa que pensaba, ou penso eu que pensaba,
Pero toda unha eternidade pensando, mais outros
pensamentos para outras eternidades, tiñan que andar aqueles pensamentos a unha
velocidade que non podo casi imaxinar, que para buscarlle unha comparación, so
me ven a cabeza, que a velocidade dos pensamentos de Deus fose coma a velocidade
da Luz, e en comparación, a velocidade da luz fora como Fernando Alonso subido
nun formula un, e mira que Fernando é rapido, e decir que eses pensamentos de
Deus, tiñan que ir a tanta velocidade, tanta tanta velocidade, que a sua masa,
non é que fora masa, sinon que era a antimasa, a antimateria mesma, por iso non
existia nada, tanso Deus e seus pensamentos, seus pensamentos mais El, El mais
seus pensamentos, El mismo era seus pensamentos, que subian e baixaban que
baixaban e subian dun lado para outro da qui pa la, da la pa qui, cada vez eses
pensamentos ivan mais rapido, e mais e mais e mais rapido, e que pensaba Deus?,
que Deus pensaba?. Isto que escribo o pensaria Deus, non creo, porque isto
estouno pensando eu, salvo que El pensara o que eu estou pensando, e si isto e
asi, non me estraña que tardara unhas poucas de eternidades, en pensar todo
aquilo que pensamos, ou pensamos que pensamos, pero por outra banda, si El
pensaba o que eu penso, e eu penso o que El pensaba, meu pensamento tamen é
pensamento de Deus, e o pensamento de Deus tamen é meu pensamento, e si pensaba
o que eu pensaba, tamen pensaria o que os demais pensaban e pensan, e si meus
pensamentos son pensamentos de Deus, o que pensan os demais, tamen son
pensamentos de Deus, e si todo o que pensaba e pensa Deus, o pensamos entre
todos os pensamentos que existen e existiron, todos formamos o pensamento de
Deus, polo tanto meus pensamentos son pensamentos de Deus, como os teus sufrido
lertor.
E que pensaba Deus de verda? A verda, a verda e que non
sei, nin me importa, porque xa co que penso eu chegame de carallo, non me
queria mirar no seu pelexo, porque toda unha eternidade pensando, un pode
bolvese un pouco tolo, un pouquiño esta ben, pero os abusos nunca foron bos, e
con iso non quero decir que Deus tolease, nin moito menos, pero tiña que ter
unha paciencia de carallo, iso si, porque toda unha eternidade pensando non o
aguanta nin o mais santo dos santos, Polo tanto, meu pensamento mais o teu
pensamento, mais o resto dos pensamentos que hai nos universos, sera o que
pensaba Deus, ou pensa, ou pensa que pensaba, ou penso eu que pensaba, Sempre e
cando pensemos que Deus pensa.
E nese andar que teñen os pensamentos de Deus a traves
das eternidades, donde os pensamentos transitaban a grandes velocidades, da
riba para abaixo da Baixo para riba dun lado para outro da qui pa la da la pa
qui, cada vez eses pensamentos ivan mais rapido, e mais e mais rapidos.,……..
En nun deses momentos eternos, tubo Deus pensamentos que
se enfrentaron, enton produciuse A GRAN
EXPLOSION o BIG-BAN o RUIDO ATRONADOR, que ainda debe de estar hoxe soando a
traves dos universos, nese xusto instante, nese chis da eternidade, nese tempo
de menos infinito, de menos eternidade, foi cando Deus perdeu parte, ou toda a
conciencia. Que iso non quer decir que perdera os pensamentos, porque os
pensamentos estaban hai, estaban hai estan aquí estan a li estaran a la, pero
pararon. Pararon en seco. E parte deses pensamentos de Deus, que a tan grande
velocidade pasaban, colisionaron, chocaron, estrellaronse, tocaronse,
bicaronse, e aplicando a formula dun pensamento de Deus, que nos transmitiu
Einstein, donde a enerxia e igual a masa pola velocidade da luz o cuadrado. esa
enerxia contida neses pensamentos, no momento da colisión, tuberon que aumentar
tanto, tanto a masa, porque o cairlle tanto a velocidade, e sendo a enerxia a
mesma, non lle queda mais remedio que que modificar as restantes magnitudes especificas, e nese momento
os pensamentos de Deus, empezaron a esparcirse, como facian ata de agora, pero
a unhas velocidades infinitamente moito mais baixas,
neses pensamentos estaban as nevulosas, neses pensamentos
estaban as galaxias, neses pensamentos estaban todo aquilo que Deus pensou, e
no seu pensamento recitaba.
Camiñando nas alas do vento,
Esparciránsé meus pensamentos
Polos camiños do universo,
Creando estrellas no firmamento,
E hasta buracos negros,
Meus pensamentos,
Formaran galaxias,
Enanas blancas,
Enanas rojas,
Grandes estrelas,
Feitas de nevulosas,
Crearan a Venus,
a mais fermosa,
e meus pensamentos
seguiran o camiño
hasta que algun dia
a imaxinacion os ilumine
e sexan concientes
que forman parte
do mismo individuo.
e creou o pensamento da lei gravitatoria,
Nese choque dos
pensamentos de Deus, esparcironse millones e billones e trillones e e e e…. de
particulas que formavan parte dos mesmos pensamentos de Deus, e unha delas, so
unha familia delas quedou con conciencia, tiña que xuntar a todas a demais para
que Deus voltara a ser consciente. A Particula de Deus, o bloson de Higgins,
atraendo a todas as demais particulas que andan o seu redor, dandolle masa o
seu creador, porque si, porque Deus o pensou, “devedes alcanzar outravez a
velocidade do pensamento, para ter recordos, recordos humanos conscientes,
recordos divinos ausentes..
pero uns pensamentos moi lentos, moi de bagar ivan eses pensamentos,
que ainda que seguiran formando parte dos pensamentos de Deus, estes non eran
conscientes, Deus perdeu a conciencia nalguns dos seus pensamentos, pero non de
todo, pois deus non era tan parvo, ainda que a veces o pareza, como para non
deixar as cousa o azar, e neses pensamentos inconscientes quedoulle grabado que
tiñan de novo que coller unha gran velodidade para El ser de novo consciente
deses pensamentos, e eses pensamentos
inconscientes que levan unha trayectoria matematica pura, tiñan que aumentar
tanto a sua velocidade, para romper esa traxectoria e convertirase outra vez en
imaxinación, en imaxinacion de Deus, porque Deus imaxina, imaxina asi como
imaxinamos nos, porque iso si, si Deus existe ten que ter unha imaxinacion do
carallo, e imaxinava a creación do universo, despois da GRAN EXPLOSIÓN, e o
universo pouco a pouco se esparce, e o universo pouco a pouco vai gañando
velocidade, e nese camiño do tempo vanse creando as estrellas, vanse creando as
galaxias, vanse creando os elementos, distintos pensamentos de Deus a distintas
velocidades, rallos cosmicos, particulas subatomicas, fotons producidos polos
distintos pensamentos de deus que colisionan a moi baixas velocidades. Nestes
pensamentos que levan unha trayectoria matematica pura, e estan aglutinados
formando grandes estrellas, e según ban chocando eses pensamento van mudando de
velocidades, esas radiacions consmicas que levan unha trayectoria e unha
velocidade, o chocar ca materia que porman os planetas tanto uns como outros
cambian de velocidade. E sabendo que a enerxia e a mesma, tamen cambian de
masa, e si vanse formando os distintos elementos que componen este universo,
que coñecemos.
Cando?, cando foi o primeiro pensamento que deixava de
levar unha trayectoria matematica pura?, como pasou?, como o pensou Deus?, como
foi o primer milagre?, como por fin a materia deixou de ter un movemiento
continuo, para que por si sola pouco a pouco fora convertindose en vida, vida
como a coñecemos nos hoxe en dia.
Esa materia, ese pensamento, que colisionaba unha e outra
vez, fixo que entre dous pensamentos, entre duas materias distintas, foran
capaces de compartir a mesma enerxia, de compartir a mesma masa, de compartir a
mesma velocidade, de compartir o mesmo espacio-tempo, de compartir sua alegria,
de compartir a sua vida, para que co tempo os pensamentos de Deus boltaran a
ser conscientes, e poder estar nos hoxe aquí disfrutando das nosas tristeza e
alegrias,
Eses primeiros signos de vida, eses primeiros movemento
aleatorios,
O Espazo Tempo.
A realidade do momento.
O pensamento.
A Orixen do Kaos.
A Gran Explosión universal.
As ondas gravitatorias do fondo cósmico.
A lenda da creación do universo.
As ondas gravitatorias son pensamentos que se moven a traves dos tempos.
-somos un todo, compartimos unha natureza, procedemos do mesmo orixen, con
diferentes matices.
Pertenecemos al privilegio de los sueños, materia dotada de pensamientos
conscientes y coherentes.
Pertenecemos al mundo de los sueños, llenos de magicos descubrimientos.
Somos pensamientos.
Y aunque la duda nos lleva a creer que no tenemos conceptos, seguimos
buscando respuestas a los hechos.
Pecados de la carne, impuros pensamientos.
La Gran Explosión de datos, información en particulas, conectividad de los
pensamientos individualistas.
Vivimos en un segundo en comparación ca eternidade.
¿cual es el origen del tiempo?
¿cuando se paro el pensamiento?
En el Big-Bam,en el Gran Estruendo Inicial, cuando colisionaron los
conocimientos.
El mundo de ayer penetra a través de una frecuencia con transfondo
emocinal, as ondas gravitatorias do fondo universal.
Continuara…………………..).
E xa empezaban a facer preguntas,
E as preguntan son a base do entender,
E o entender e a base do saber,
E o saber a base da razon,
E a razon e a base do pensamento,
E o pensamento é a base de deus,
Nese porque,
nese simple por que,
Nese primeiro por que,
Nese chis da ETERNIDADE,
O PENSAMENTO DE DEUS VOLTOU A SER CONSCIENTE.
No hay comentarios:
Publicar un comentario