Un grito aos catro ventos.

Un grito aos catro ventos.

 ¿Como lle contestamos a dor de cabeza?.

Primeiro cuns calmantes,

E logo buscando respostas…

Cara a solución da dificultade.

“as verbas, como moitos, quedei sin elas, para escribir duas lineas, necesitase toda unha vida.” X.A.R. non desesperemos no intento

Enmudecemos o escoitar a noticia do acontecido,

O repentino silencio do pensamento,

Penetra en nos,

No ef�mero paso do tempo.

Un mundo de so�os rotos,

Que gritan en silencio.

Nun instante.

como espada de Damocles,

que guia nosos pensamentos.

Non sei quenes eran,

Nin me importaba a sua vida.

E de repente,

Despois dunha traxedia vivida,

Irrumpen no pensamento,

Como si os co�eceras de toda unha vida.

bagoas secas,

No paladar da existencia.

Gritos en silencio,

A escoitar o feito.

E unha pregunta no aire.

�Por qu�?

Por qu� nos invade o sufrimento?,

Por qu� entra en nos a morte dos seus pensamentos,

Dos que alá... foron¡¡

Dos que foron... No auxilio!!

O son amargo do momento,

A insignificancia das ilusions,

A permanencia dos pensamentos.

�Qu� facer para apaciguar o sufrimento?,

Que facer o lado do co perdeu algun compa�eiro.

Que facer para gritar aos catro ventos,

E que se valla o lamento.

Un simple pensamento.

�Por qu� ese instinto de sair en auxilo?

Sin pensar nas consecuencias do ocurrido.

�Qu� cambia na mente humana?

No instante de escoitalo.

�Qu� pensamento queda para sempre en silencio?

Que silencio sobrevive o recordo,

Que vidas… dos que con eles algo compart�an.

Por qu� esa dor como si foran da familia.

Bagoas que derramas polas xentes

Que ata onte… Eran extranas.

Que parte das nosas vidas,

Perdeu a sua alma.

Sufrimento de individuos,                   

Polos que algun dia estuveron vivos.

Un grito aos catro ventos.

Como parte do mismo miembro,

Sentimentos que cada un leva dentro.

Acontecementos que marcan movimientos.

¿Qué é nosa vida…  sin a suma de pensamentos?.