sábado, 13 de abril de 2024

O principio Antrópico,





y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

  • Escoitaches de que xa estan augurando unha nova crisis mundial, e que imos todos a rebentar?.

  • Xa, tal como esta indo a cousa, xa se espera dende fai tempo. Esa “Súper Produción” continua pola supervivencia, levanos a miseria.

Temos que saber, como Sociedade, articular un bo reparto do necesario e deixar de aumentar a producción pola nosa supervivencia.

Si temos que seguir producindo e producindo para sobrevivir, morreremos todos empachados de tanta “merda”, de tanto producto que cubra nosos gustos. Miseria dos novos mundos.







Dialogos cargados de reflexión, y optimistas frente a las predicciones que el futuro nos depara.



Debate sobre as partes:



Temos que dende a Sociedade apaciguar esa ansiedade dos individuos pola supervivencia do día a día.

Só é cuestión de voluntade, cas ideas claras para interpretar a realidade.



Elevemos el rango de la sapiencia humana.

Si observamos dende a outra punta do universo, non somos nada.

Si observamos dende os nosos adentros, o somos todo no pensamento.

-”adelante, adelante. Sin prisa y sin pausa, para alcanzar a gracia.





A señal de alarma soaba en todos os oídos da comarca,

A eurocidade que foi asolagada polos liberais despois da “Gran Depresión Social”, a xente afogándose na miseria dos pudientes. Mendigaban polas institucións na procura dunha axuda, e ao sumo, dabanlle credito que o cargaban nas costas das demais xentes do pueblo.

A miseria deixase ver, entre eses rostro coñecidos, xa nunca foron mui alagüeños, pero parece que “os mirou o demo”, miseria de pueblo, incapaz de articular unha medida que amortigüe tan grande desgracia.



Y Ocultos tras sus mascaras, bailan como garzas queriento alzar vuelo. Parecen absurdos pensamientos, que ajitando sus miedos, chapucean en los charcos de sus sueños.



Ea “Disonancia cognitiva colectiva”, “o auto engaño creando unha realidade mais acorde aos seus gustos”.

As realidades universales, licuadas en dogmas sociales.



a vida breve, poesia por quen escreve”.



100 desempleados son los agraciados.

Tuiy como campo de batalla, na loita pola supervivencia.



Asfixiados en su pobre condición de asalariados, pasan las almas en pena por los mas dibersos “chiringuitos”, en busca de un trabajo digno.

Y Misero espiritu, que en la consagración de lo suyo, emite veredicto.

¡Culpables!, culpables por no conocer las “Artes”, tecnicas de aprendizaje de los sistemas actuales.



Un silencio atronador, cubria todo el expectro Político. Nadie se hacia cargo del que no era capaz de conseguirlo.

con lo sencillo que seria, que ganas de complicarse la vida.



Y la sociedad se mueve al son de los tiempos.

La imagen de un sueño, todos comiento del mismo puchero.

efecto útil, e calculo de rendimento”.



O universo tende a organización,

a “teoria das cordas”, amarrando a razón.

Tocounos a loteria de estar vivos,

as forzas da materia que pensa.



a forza do destino”, o soño prohivido.

Dende o micro-mundo, hasta o macro-universo,

na dualidade espazo-tempo, somos un insignificante soneto.



O principio Antrópico,

tocounos aquí e agora, ser conscientes das cousas.

somos el medio a traves del cual el universo se conoce a si mismo”, ainda que a veces o dudo.

Somos materia pensante,

somos pensamientos, puro cuento.



Materia mineral,

materia viviente,

materia pensante.



¿Sin proposito algun?



Sin espacio nin tempo,

a nosa imaxinación, é para unha vida practica”.

Sin espacio e sin tempo, a idea se desplaza.



Sin espacio e sin tempo, tanso o pensamento.

Unha fluctuación cuántica, no raciocinio de quen fala-



La nada es inestable,

La nada no existe,

y todo es nada, en la mente que no se aclara.

Sumidos en la nada, todo nos alcanza, eternamente seremos o mesmo. Un nada no macro-universo, un todo no consciente do noso pensamento.



No medio do micro-universo, o macro-concepto de que nos temos.

- Si señor Alcalde, si nos observamos dende os confins do universo, non somos nadie. E si observamos dende os nosos adentros, somos misterio.

E a Sociedade?

Que é a Sociedade?, señor Alcalde.


domingo, 3 de diciembre de 2023

a neuro-plasticidade da sociedade



y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Reglas de convivencia,

reglas morales, de estados dictatoriales.

Efímeras realidades.



Na neuro-plasticidade da sociedade,

todos temos as capacidades de mutar nosas realidades.


Instinto de supervivencia, na aceleración da historia,

o instinto colectivo, arrastrado polas masas enloquecido.


Calquera pode ser alcalde, ainda que a priori non teñamos capacidades. Logo esta o “inxenio” que cada individuo poida ter, mais a comprensión da vida tal cual é, variada e diversa en cada recuncho que un mire.


A ficción como linterna dun futuro pausible,

afable con quen se sinte parte.


Hemisferio dereito, hemisferio izquierdo.

E cada un, atende súa función, eternamente, para equilibrar o consciente.

Toda loita é inútil, si a convicción é contra unha parte da poboación,

sendo nos, como sociedade o mesmo individuo.


E seguimos como recen nacidos, na busqueda de nos mismos.

Seguimos pensando como enfrontar a loita,

a loita mental e intelectual que se enfrenta a Sociedade,

para garantir a supervivencia de todas e cada unha das partes.


¿o sistema productivo ten capacidade?

-penso que si, pola tecnoloxía da artificial intelixencia.

¿por que alimentar a toda conciencia?

-por que sin neuronas non temos consciencia?


Merece a pena, traballar para a Sociedade.

Rompamos o siencio, e cas emocións en convivencia ca razón,

e gritemos todos xuntos.

<Que ninguen pase fame neste mundo>.


Pensemos como un só espititu libre,

que de cabeza en cabeza,

vaise facendo presente no noso día día.


Voluntarios por un soño.

Con fe, para adaptarse ao entorno.



domingo, 22 de octubre de 2023

A Gran Familia da Humanidade.



y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

A Gran Familia da Humanidade.

Mais de 110.000.000 de persoas desplazadas, buscando refuxio noutros lados.

¿en que fase estamos como Humanos?.

As xentes do mar.

Non, non nos calaran, hasta que todos teñan Pan.

Voluntarios por un soño.

Que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.

Si, si si, estaremos aquí,

hasta que a sociedade se alimente así.


Nun futuro provable, 

ca historia ben definida, 

un presente donde todo se mira.


Políticas de Estado, para garantir o Básico.

Que dende a “Seguridade Social”,

meta como medicamento, o Básico alimento.

a cesta Básica” que a gran familia da Sociedade, fai chegar a cada rincon do seu pueblo.

Si si si, estamos aquí.

Hasta que a Sociedade se alimente así.

Cúnha innegable capacidade de producción en todos os ambitos, estamos a un paso de alcanzalo.

Para tranquilizar o espíritu social que todos levamos dentro, Alimento.

¿como financialo?

Todos os impostos ao sector da Alimentación cóbranse en especies, e directamente dende os supermercados, a todos, que todos somos “Estado”.

E si precisamos mais leite, dende o Estado como organizador do “Gran Banquete”, mercamos a porcentaxe hasta que sexa suficiente.

-¿e quen dictamina que é suficiente?

  • un medico especializado no tema.

Sumate a idea, e convencete de eres parte do sistema.

E non discriminemos entre ricos e pobres, pois todos, bioloxicamente teñen os mismos “ingredientes”.

Sumate a idea, copiao e replicao no teu consciente.

Futuro pasado e presente, todo na nosa mente.

Voluntarios por un soño.

Que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.


jueves, 19 de octubre de 2023

A Realidade Social, ea Política institucional.



y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

A Realidade Social, ea Política institucional.


Andas postos no decoro protocolario, exhibindo unha cultura teatralizada.


A filosofía é a encargada de manternos conscientes no noso día a día.

Cada vez que nos paramos a preguntar un ¿por qué?, o tempo detense e sentimos o pracer de estar vivos.

A filosofia é a responsable de crear novas realidades.


¿como chegarón a ser “funcionariales” as celulas de calquer persoa?


Ideas aceptadas, sub-atomicas.

As conexións neuro-espaciais na comunicación dos ideales.

Amenazas existenciales dos animales.


Unha fabula.

A revolución das criticas, a liberación das victimas.


-o mercado amigo, o mercado.

Que os xuzguen ainda que non esten presentes.


Ruido de sables no aire,

con cheiro a azufre que corta a visión,

na boca do inferno toda a poboación. Estados sin convicción.


Para que un Estado sexa forte, cún apoio masivo.

Ten que garantir o básico a todo individuo.


Ruido de sables, e como nos “maravillosos anos vinte”,

os xardins de Versalles lucen as mais lindas flores.


Aquí, en Tuiy, na cidade do Imperio a 2023 anos antes de Cristo.

E siguen as batallas contra os “homes do norte”.

O imperio do Poder, que na Cidade descansa,

sin consciencia do futuro que lles agarda.

Unha cidade aséptica, sumida no seu día a día.


Si non o imaxinan, seran obricados pola imaxinación dos mais “espabilados”.

E cúnha aceleración do saber, quedanse co “debe” o co “haber”.


Os movementos das “masas” idealizadas, como apoio aos gobernos con ideas escasas. O ímpetu da “manada”, buscando formulas mais axeitadas.


Na retorica teñen súa baza,

pois son oradores excelente de praza.


Expoñendo o que desexan escoitar os presentes,

pintan a vida Social de mil cores diferentes,

e pérdense a hora de axudar as xentes.


Cultura de palacio, refinados actos.

De busca vidas literarios.


-si, pecamos. Pecamos de inxenuos, a hora de presentar nosos “proxentos”.

Radicales, en calqueira das formas sociales.


Voluntarios por un Soño.

Que ninguen pase fame neste Pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.




domingo, 15 de octubre de 2023

A consciencia das partes



y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

A consciencia das partes.


¿pode ser unha neurona consciente de sí?

¿pode ser consciente de que forma parte da mente?


¿poden ser un grupo de neuronas conscientes de sí?

¿pode ser consciente de que forma parte da mente?


¿pode ser un individuo consciente de sí?

¿Pode ser consciente de que forma parte da mente?


¿pode ser un grupo de individuos ser conscientes de sí?

¿poden ser conscientes de que forman parte da misma mente?


¿cal é a razón da nosa existencia? Cal é a razón dunha evolución consciente?

¿cal é a razón?


¿fe ou razón?

Duas caras da misma moeda.

A cruz esta, na liberdade de quen as crea.

A razón con fe cega, non alcanza a satisfacción.

A fe sin razón. Unha disilusión.



viernes, 13 de octubre de 2023

Tuiy, ea filosofía das Artes.



y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Memoria viva da mileneria cidade de Tuiy.


Martes 23 de Maio do 20023, cando son as 18:31 horas, dende meu escritorio en Peteiras Guillarei. Xa todo preparado para escoitar o debate dos “alcaldables” que retransmite a Radio Municipal de Tuiy.

Atento estarei, a ver si aprendo algo novo. Ainda que o debate sea mais pesado co plomo.

Antes ainda vou a cortar unhas silvas xunto ao canizo-galiñeiro, que xa o camiño se fai estreito.


Xa de volta, intentarei que me sorprendan.


Modelo de cidade?

Eu prefiero un modelo de sociedade, que nos axudara millor a adaptarnos as adversidades.

Unha sociedade que asegure o básico a todos seus veciños.

Unha sociedade que paz a seus espiritus.


Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, Bla, bla, bla, ...


-Turismo, un espellismo que alguns teñen,

de que van a alimentar a todo o individuo.


-”o xenuino camiño de santiago”.

-o que ten un, na punta do carallo.


¿que é o camiño?

Un lugar de paso, donde os peregrinos buscan seu ocaso.

Peregrinos perdidos no eido do onírico

Peregrinos que veñen salvar o comercio local.


E veñen e van ao redor da mesma idea como peregrinos sin destino fixo.

Retroalimentandose no peregrinar dos individuos.


-deporte, como habito saudabe.

mentras corro non asubio”. E que os espazos, non sexan sufridos.


A cultura dun pobo, espallada polo entorno.

Por terra mar e aire, nas parroquias con platillo e bombo.

Espacios colaborativos entre individuos.


Trafico.

Todos andando, e a aparcar ao quinto carallo.


¿Lonxe de que?.


Servicios sociais, e a necesidade de que todos os veciños teñan pan.


Un pacto con todos, para alimentar o que somos.


-”de queixon de madeira de pino”, e alá, sera noso destino.

Mentres, recrear todos os mundos posibles na mente.

¿para que?, para disfrutar do presente.


Crerse parte dun todo, vais mais alá dunha simple neurona, vai mais alá dun grupo, dun grupo de persoas. Tendo a posibilidade de ser consciente eternamente.


Somos grupos de neuronas eternamente no mesmo presente, cun pasado acumulado dende o principio dos tempos, e un futuro soñado individualmente.


-o Estado do Bo estar,

O estado do bo ser,

o estado do placer.


Campan as súas anchas os mais arrimados ao poder.

E ao meu parecer, perden a visión do conxunto, da unidade que conforma a humanidade.


Si, Estados si. Donde a organización do territorio, sexa apacible para todos que que viven alí.

A seguiridade do Veciño é a Seguridade dun mismo.


Eu non quero un alcalde que goberne a cidade.

Eu quero un alcalde que organice a sociedade.

Eu quero un alcalde que atenda as necesidades, as mais básicas con prioridade.

Si, eu quero un alcalde que pense cada detalle.

Eu quero un alcalde que sepa interpretar as partes.


Eu quero un alcalde como nai recien parida, no cuidado da sua ciudadania.

Eu quero un alcalde amante de primeiro día, con todas cantas almas no seu “estado” vivan.



Quero un alcalde que nos cuide e nos mima,

para que ninguen pase fame na familia.




-bioloxicamente é mais importante o Alimento que a Cultura.

Mentalmente, teño miñas dudas.


¿que é a Cultura?

Dun pobo, dun grupo, dun individuo.

¿que é a Cultura?.


Cultura, reino da duda.

Cultivar a mente, abonala con boas letras, regala con agarimosas palabras.


A disrupción Socioloxica, cando un simple cambio, modifica sustancialmente o pensamento humano.

Racistas son as Mentes, temerosas do seu presente.


Entre o todo eo nada, hai unha delgada linea que os separa.

Entre o creíble eo increíble, tanso a comprensión do factible.


-dí que hai barreiras insalvables. ¿cales me pregunto?

Dar de comer o famento, dar de beber ao sedento?

Acordos de deuda, en teatros da conciencia.


-”manos que no dais, que esperais”


silencio,

o silencio atronador dos corderos,

a vanagloria dos “sendeiros”


¿donde imos como Sociedade? Mais alá do cascarón de Tuiy nosa Cidade.


De festa en festa, e vou porque toca a orquesta.

-De feiras en feiras, andan os do goberno en tareas titánicas para crear comercio na praza.

Na praza publica, como signo de cultura.


O comercio, como baluarte da boa xestión.

-¡barato barato! Gritan por todos lados.


e o cheiro a multitudes os arrastra as festas patronales.

Miradas inquietas, de todos os que asisten ao acto.


Eu sentinme decepcionado por un instante, creia que como alcalde, ivas a coseguir que ningun veciño do concello, lle falte alimento sin ter que ir a mendigalo a ningun “bo Samaritano”.


foron excasas miñas explicacións, fara facer entender a importancia da “Alimentación Xeral Basica”.


Si, fun un iluso, e sigo sendo, pois a ilusión ainda me acompaña.

Fun iluso, a dar por feito que as ideas para correxir os desequilibrios entre os individuos nunha sociedade, foran entendidas.


Reparto do básico alimento, teoría de que todos xuntos, formamos unha soa Sociedade.


-no baile do salón, soaba a ritmo de vals.

Salían en procesión, todos a rezar.


-CHAT GPT


-¿como parar unha inflación galopante dos precios?

-garantindo o básico alimento.



-queren gobernar o eido de Tuiy meu pueblo.

E ainda creendose vencidos, sacan unha campaña como si fosen os deuses da pampa. Que atan e dasatan a sua media.

Vanaglorianse polas festas e os paseos, que con pontes como no “Lago dos Cisnes”, acaban illados no seu estanque dourado.


O enigma do tempo.

que nada se sabe”.

A gloria intelectual dunha cidade Historica.

A vida virtual dun pensamento filosófico.

Francisco Sanchez, como parte.



Tuiy, ea filosofía das Artes.


Si, e sabemos que as “solucións” estan nas mans da política. Ea capacidade que ten ésta, para adaptarse ao entorno cambiente.


Me extraña que a humanidade dé un paso atrás, e si o dá, é para coller impulso.

Sei perfectamente que non é unha útopia, e ainda que nin caso me fagan meus contemporáneos, o seguiremos intentando.

¿por que ese instinto de querer axudarnos uns aos outros?

¿ese instinto o tendran todos os representantes municipais?

¿por que non reflexionamos un pouquiño mais?



O Tuiy dos voluntarios.


sobre cuestións fundamentais nos separa un abismo”.

E a alternativa no presente, pasa por súa mente.

Como nenos pequenos na mentalidade dos seus soños, creando mundos supostos.


A polarización do pensamento humano, oprime súa propia existencia.

Simplistas na difinición dos distintos puntos de vista, con tendencia a buscar comparativas chismosas, sobre o funcionamento das cousas.


Redes de neuronas adversarias, rompen a disciplina de grupo, e actuas según súa cultura.


As pedras.

As pedras, os cristais, as xoias, co seu valor esotérico para quen as teña. Penduradas do peito, traballadas en refinadas formas, como símbolo do seu sortilexio.

Ea mente crea seu mundo perfecto, cheo de deidades, donde saciar suas ansias de gobernar.

-¿quien les ve?

-¿quien les mira?

Pedras cristais xoias, “o ouro que cagou o touro”

o poder de quen non ten,

o saberse mortal sin saber,

o creerse Deus sin ser.

Pedras cristais xoias, ea vida que nos leva.


domingo, 28 de mayo de 2023

Hoxe é día de sementeira

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

1

Hoxe é día de sementeira,

a cidadania sae a votar en conciencia.

-...

si meu amigo si,

Coma ti e coma min, un feixe deles neste día.

vinte anos de romería en boa compañía.

-...

Si meu amigo si,

a Política ben entendia,

forma parte das nosas vidas.

-...

Si meu amigo si,

quero un alcalde que sepa adaptarse ao entorno,

e que alimente ao seu pobo.

-...

Si meu amigo si.

Para que nadie se lamente.

E non se lles revire súa mente.

-…

si meu amigo si,

tan só é un pequeño paso da sociedade,

para que no seu conxunto, lles sea mais facil adaptarse.

-…

si meu amigo si,

eu quero un alcalde que organice a sociedade.

e que atenda suas necesidades,

-…

si meu amigo si,

quero un alcalde como Nai recien parida

no cuidado da sua “ciudadania”

que amamante as suas “crias”.

-…

si meu amigo si,

quero un alcalde que teña presente o individuo,

e que pense como si cada un fose seu fillo.

-…

si meu amigo si,

quero un alcalde capaz de sentir as partes,

que sepa interpretar as artes,

e que teña consciencia de unidade.

-...

si meu amigo si,

na saude, un bo alimento é o millor medicamento.

modelo de cidade, Eterna realidade.


Voluntarios por un soño,

que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.



domingo, 21 de mayo de 2023

longa noite de pedra

 



y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

baixaba eu dende o atrio da Guia cara a Tuiy...

- unha feira milenaria, que se axusta as necesidades da alma.

Feliz festa da democracia.


Somos, fagamos ou non fagamos.


Tuiy, a cidade gobernada por marionetas,

que movidos polas mans de guantes brancos do poder,

axustanse ao “debe e ao haber”.

Contas simples da organización humana.


A necesidade de creer e ser creido,

intrínsica a todo individuo, fainos unir en grupos.

En grupos de pensamento,

en grupos de neuronas que se adican ao mesmo entendemento.

Todas creemos levar razón,

nálgun momento da conversación

sin contradecirnos cas demáis opinións.


Despertar o sentimento de pertenencia dunha Sociedade.

De Tuiy miña cidade.

Donde os individuos se sintan apreciados e respetados, na adaptación a o medio no que vivimos.


ao pasar por Remuiños, ia pensando na “remodelación” que sufriu o entorno facia pouco,, e esas luces “Led” de cabaret dos locos anos 20, reflexan o espiritu da cidade que miro. Cando xunto a “Labandeira de pedra” vin que dormía un mendigo.

longa noite de pedra, sigue sendo a vida para moitos nesta terra.


Si, falamos de Políticas Sociales. Donde o primeiro que temos que conseguir e que ninguen pase fame sin ter que mendigar polas “institucións locales”.

Si, falamos de cuidar nosa “memoria”, para que na senectude, non nos falte gloria.


Voluntarios por un soño,

que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.



miércoles, 17 de mayo de 2023

Meu voto é para:

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

Meu voto é para:

aquel “Equipo” que leve por bandeira a Tarxeta Básica de Alimentación, Parta todos sin excepción.


E si ninguen di nada, me absteño,

pois de nada valen as ideas que teño.


E si son pobres as contestacións, voto en branco,

pois sempre hai tempo de seguilo intentando.


A verdade: nun lado é convocaba e noutro é convexa.


en la vida se sueña, y la vida es un sueño”,

necesario don dunha sociedade para adaptarse ao medio.


Unha vez tiven un soño, e ainda o sigo tendo,

que ninguen pase fame neste pueblo.



datos dictatoriales.

Sociedades de marionetas, en mans de ascetas.

Maquina moral, nos medios de comunicación actual.


A cultura influindo nunha decisión ética,

algoritmos que nos afectan.


A vixilancia totalitaria.

Intelixencia artificial,

intelixencia total,

intelixencia social.


A teoria dunha Sociedade intercomunicada.

Ea relatividade especial dos campos.


Somos movementos de forzas,

que interactuamos unhas con outras.


Supersimetría, somos o doble do que se mira.

Parte dun todo que non é nada.

Ideas, conceptos, na creación da realidade que vemos.


A matriz divina, a comunicación das partículas “vivas”.

A información correcta que se esconde na ciencia.


¿cando, como, e por qué?

O inconsciente colectivo.


Voluntarios por un soño,

que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.



 

domingo, 5 de febrero de 2023

intelixencia social

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

en la vida se sueña, y la vida es un sueño”,

necesario don dunha sociedade para adaptarse ao medio.



datos dictatoriales.

Sociedades de marionetas, en mans de ascetas.

Maquina moral, nos medios de comunicación actual.


A cultura influindo nuha decisión ética,

algoritmos que nos afectan.


A vixilancia totalitaria.

Intelixencia artificial,

intelixencia total,

intelixencia social.


A teoria dunha Sociedade intercomunicada.

Ea relatividade especial dos campos.


Somos movementos de forzas,

que interactuamos unhas coin outras.


Supersimetría, somos o doble do que se mira.

Parte dun todo que non é nada.

Ideas, conceptos, na creación da realidade que temos.


A matriz divina, a comunicación das particulas “vivas”.

A información correcta que se esconde na ciencia.


¿cando, como, e por qué?

O inconsciente colectivo.


A verdade, nun lado é convocaba e noutro é convexa.



miércoles, 1 de febrero de 2023

O cabaleiro da triste figura, camiña de novo. tendencias. 1 de 7

 


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 

O cabaleiro da triste figura, camiña de novo.


tendencias. 1 de 7


si non sabemos o que imos encontrar, o perdemos.

Por iso a busqueda constante do noso Ego.


Ego como Sociedade.

Ego como Cultura.

Ego como organización da vida Publica.


Quero un Alcalde con Ego suficiente, para adaptarse ao medio.


Dende a mística mais realista, hasta a prosa mais fantástica,

marca o camiño das sociedades.


A Historia real dos feitos tal cual aconteceron,


Tendencias dunha sociedade que esta mutando.

como “bicho” protexido por “capullo”,

convertindose en Bolvoreta con orgullo.


Calculos teóricos dun loco,

economías de subsistencia das sociedades modernas.


Si pincha e dóe, actuemos en consecuencia.

o “sistema nervioso” ten que facer reaccionar o consciente dos gobernos.


Un cisne negro, nun escenario bélico.

A caída de todo un imperio, o todo poderoso “don diñeiro”,

pasa a ser unha simple ferramenta de valor simbólico.


-nin para vicios, nin para simbolos.

Só garantindo o Básico, seremos dignos.


A loita evolutiva pon a economía mundial en entredito,

crecer, crecer, crecer. Que mal proceder.

Si mantiveramos o que temos, garantindo o básico a todo individuo. Non sufririamos tanto para adaptarnos ao medio.


Entrar en batalla dialéctica, sendo capaz de posicionar a fame, como mal a combatir.

Morriñenta é a sociedade que está de festa e non se alimenta.

Morriñenta é a vida para quen non lle chega.


Meter no debate público a necesidade de garantir a todos os individuos o básico para vivir, sin que o teñan que pedir.



Para curarnos das “feridas”como Sociedade,

como pensamento común da “humanidade”.

Temos que ser capaces de alimentar a todas as partes,

a todos e cada un dos individuos deste mundo.


-non, non meus señores non. Eu non estou contra as “mafias” que dominan o mundo. Dende as mafias “callejeras” hasta as mafias das mais altas esferas. Que ben organizadas, todas gañan.


Que fagan ben seu traballo, e que con honores os reciban todos seus seguidores. Que garanticen a todos os membros da súa Gran Familia o alimento eo refuxio contra as inclemencias do tempo, e asi fuxir do sufrimento.



-si meus señores, si.

Un Estado ten que ser capaz de garantir o Básico a todos cantos viven no territorio que esta organizando.

Cas súas mais diversas culturas, elevadas en Nacións cando son grandes en espiritu e con forza para unir aos individuos.



¿que esperamos da Política?

¿que buscamos da organización dos humanos?

¿que sociedades se consideran conscientes?

¿que compartimos cas demais xentes?



Como neurona, collendo a mentalidade da tribu.

Si hai, hai para todos.

Sinon hai, todos pasan fame.


E somos Tribu con capacidade de producción,

somos emoción.


-si, a cultura de salón é un vicio. Un vicio caro, si antes non se garantiza o básico.


-o fin da abundancia,

pronostican os evanxelistas,

a apocalipsis a vista.

A Perdida de poder adquisitivo, frena a esencia da economía,


vender vender vender,

comprar comprar comprar,

vender vender vender,

comprar comprar comprar,


Uns sin os outros non existimos.

Somos o reflexo de nos mismos.


no pensamento, na súa forma mais amplia,

somos unha sopa de partículas elementales.


A moral publica e privada.

Amantes de pasadas causas.


- “os enviados” fan que corten algunhas ruas de Tuiy meu pobo. Para grabar realidades literarias, unha serie “audiovisiual” de masas.

O noso “subconsciente” apenas distingue entre realidade e ficción, e convertimonos nunha sociedade de pelicula, como no camerino dos irmans mark.


Acercanse tempos combulsos, e si como Sociedade non encontramos a formula para garantir o básico, vaise pasar moita fame.