longa noite de pedra

 

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

baixaba eu dende o atrio da Guia cara a Tuiy...

- unha feira milenaria, que se axusta as necesidades da alma.

Feliz festa da democracia.

Somos, fagamos ou non fagamos.

Tuiy, a cidade gobernada por marionetas,

que movidos polas mans de guantes brancos do poder,

axustanse ao “debe e ao haber”.

Contas simples da organización humana.

A necesidade de creer e ser creido,

intrínsica a todo individuo, fainos unir en grupos.

En grupos de pensamento,

en grupos de neuronas que se adican ao mesmo entendemento.

Todas creemos levar razón,

nálgun momento da conversación

sin contradecirnos cas demáis opinións.

Despertar o sentimento de pertenencia dunha Sociedade.

De Tuiy miña cidade.

Donde os individuos se sintan apreciados e respetados, na adaptación a o medio no que vivimos.

… ao pasar por Remuiños, ia pensando na “remodelación” que sufriu o entorno facia pouco,, e esas luces “Led” de cabaret dos locos anos 20, reflexan o espiritu da cidade que miro. Cando xunto a “Labandeira de pedra” vin que dormía un mendigo.

longa noite de pedra, sigue sendo a vida para moitos nesta terra.

Si, falamos de Políticas Sociales. Donde o primeiro que temos que conseguir e que ninguen pase fame sin ter que mendigar polas “institucións locales”.

Si, falamos de cuidar nosa “memoria”, para que na senectude, non nos falte gloria.

Voluntarios por un soño,

que ninguen pase fame neste pobo.

Con fe, para adaptarse ao entorno.