y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Tuiy, o
pueblo fantasma.
La vida
es absurda y burda. O encajamos todos, o no somos.
Consejos
de prudencia al interpretar la letra.
Corría o
ano do presente, cando os espíritus das xentes movíanse según os aires das súas
mentes, despodricaban sempre contra os opoñentes sin aterse a razóns convincentes.
Que si
millor, que si peor, que si gratificante, que si indecente. E así pasan o tempo
os fantasmas deste pueblo.
Que si
un lavado de imaxe das forzas liberales, que si un lavado de frentes dos
políticos do presente.
Que si
un desagüe, que si maleza por todas partes, zonas verdes para residenciales.
¿como un
gobierno puede con el patrimonio de todos, dejárselo para que aparquen los
privilegiados que viven dentro?
Y así es
Tuiy, mi pueblo. Un pueblo de fantasmas que nunca estan contentos, no todos,
por su puesto.
cuantas
veces me di por muerto y resucite?
Cuantas
veces me acompañe?.
Y en el
velatorio de mi día a día, voy comprendiendo el mañana que se avecina.
Calles
desiertas de vehículos y bestias. (entendase por bestias, eses que pola noite
van de festa. Nos cales eu me inclúo no medio do tumulto, unha ve que outra,
que un xa non ten idade para esas cousas).
A esos
fantasmas que en rueda de prensan, alcanzan una mayor difusión mediática.
A todos
esos, de los mas variados pensamientos.
A todos
esos pido, un pouquiño de sentidiño. En estos
momentos de la historia,”que en cortos periodos de tiempo cambian las cosas con
relativa rapidez”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario