viernes, 10 de abril de 2020

“Estou loco, e son capaz de demostralo”.


y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

 
“Estou loco, e son capaz de demostralo”.

Convencido do efímero consciente do pensamento,
busco a eternidade do evidente.
Buscando o todo na nada,
buscando a nada no todo.
Y todo y nada, comienza y acaba en la misma “idea” predominante.

Ignorante por condición. imparable para mitigar seus efectos na población.
Para avanzar, temos que ir aprendendo. Non queda outro remedio.

Que grande se nos hace el mundo, para comprendelo en su conjunto.
Que difícil buscar el consciente mas allá de nuestro mundo

“la decisión del mañana, la tomamos hoy”.
Alcemos la voz ante las gentes que estan en la praza publica, que miedosos los unos de los otros, como posibles portadores de un mal invisible, que se contagia si uno no pone barreras en medio, buscan respuestas a las incertidumbres que les acechan.

El innegable cambio que estamos sufriendo, es para adaptarnos a los nuevos tiempos. La gente se muere, porque no tiene otro remedio. Nosotros sigamos a lo nuestro, como candidatos a perecer en el intento.

entre luces e sombras, A cruda realidade que se nos atraganta,
e o paso incombustible do tempo, fai de nos un simple momento.

La piel arrugada de una sociedad entrada ya en canas, aquejada de gobiernos con viejos remedios. Y son muchos los roqueros que nunca mueren y ha perpetuidad tocan los mismos instrumentos.
La deriva del pensamiento, con el síndrome de querer tener todo hecho, sin priorizar los acontecimientos.

Na continua mutación do que somos, donde mais se deixa sentir o cambio é na mente. Os meus “contemporaneos”, pasaron de sachar o campo ca forza animal, a traballalo controlado por satelites.
A ver pailans. ¿sodes capaces de asimilar o cambio?.

“Cando a “Sociedade” anda aos grilos, mal de Nai e peor os fillos.”
promoción Kilo, promovidas polos poderes establecidos.

“podemos vivir un mes sin comer, unha semana sin beber, uns minutos sin respirar. Pero sin esperanza non se vive”.

Vivimos en una sociedad de rendimiento. Y Todo pasa por la “Superproducción” para seguir viviendo.
Lo veis como un absurdo, y es el única forma de sobrevivir en este mundo, A lo menos por agora, mentres a humanidade non sepa millor organizarse.

Canto mais escoito as noticias, mais me reafirmo na idea de repartir dende a Sociedade o basico a todas as personas. Un “minimo” a todos os individuos, sin distinción de ser “pobre” ou “rico”.

Las palabras son las que marcan nuestros destinos,
hablemos bien con nosotros mismos.
Sigamos teniendo presente todo lo que nos trajo hasta el consciente.
Y seamos uno en el espíritu de las gentes.

Os humanos nos movemos por creencias. Y los espíritus están revelando los secretos del mañana, Para que nada caiga en el olvido. Conscientes o no, los espíritus prosiguen su cometido, en medio del pensamiento cognitivo.

El mundo empieza y acaba en uno, y con el uso de la información para el aprendizaje del homo, formamos parte de un todo.

Allá donde esta tu alma, estará tu cuerpo. Y en la memoria que uno alcanza, esta la eternidad del consciente pensamiento.
Una vez aprendido, sera genéticamente transmitido.

“La belleza esta en lo que buscas”, ese pensamiento creativo que te va llevando por la vida, ese quehacer del día día para alcanzar los sueños.
Con una empatía tan profunda, capaz de ser consciente en los otros.

¿Entendéis ahora por que estoy loco?.
Pues porque concuerdo con pocos.

La humanidad en busca de sentido por todo lo vivido,


No hay comentarios:

Publicar un comentario