y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
Una mutación del pensamiento humano.
Notas aparte, música de las artes.
Piezas de información, en arte de la opinión.
El negocio de los memos, yo el primero.
Xoves, 31 de xaneiro do 2019, cando son as 19:47 horas. Sentado
no meu escritorio, e preparado para escoitar o pleno, e ir tomando algún
apunte, si mo pide o pensamento.
Xose Font, da paso a función.
Partamos da idea, de que mentres no este garantida a
supervivencia do individuo, o demais paréceme
un pouco ridículo. Por moito que as artes enchan noso espíritu e os turistas
deixen cuarto patacos por ofrecerlle o mais intimo.
E comenza o pleno.
-“a todos os presentes” ea todos os ausentes, que están
escoitando.
Xustificacións “IKFEM”, sin contemplar nos orzamentos.
subvencións directas para a musica no pueblo. Tuiy morrera
de éxito.
Consideracións, unha mala planificación.
A dignificación da población nos festivais,
esperando que suas musicas nos achegen a humanidade.
Sentan xurisprudencia, a hora de organizar eventos.
Fiesta fiesta fiesta. Que grande es mi pueblo, que
institucionaliza la fiesta.
Que toquen, que toquen como los angeles haciendo que
caiga el “Mana” de los cielos.
Autistas,
Autopistas,
Pago de idealistas.
Intereses creados chegando a un acordo, e para o único que vale, é para chorar un
pouco.
-señor presidente, señor presidente, vostede que viu
xantar a Tuiy, concédanos un presente. Que o peaxe sexa decente.
Autoestradas, razoamentos, e algúns “Redundan” a importancia que ten para Tuiy.
Novas voces, novos sons, ciudadanos que buscan a ocasión.
-planteamiento, la eliminación de toda inxerencia.
En saco roto a estratexia, a lei da oferta e da demanda
intervida polo sistema.
¿donde estaran os liberais nesta terra).
E Na segunda volta, volven a “Redudnar”, por uns radares
que hai na autovía.
-son pola nosa seguridade, e que ningún loco vaia a moita
velocidade.
E a sanidade publica, como garante dunha sociedade digna.
-paciente-cliente, somos todas las gentes.
Ea millor medicina, unha boa alimentación que nos manteña
con vida.
Acordo de silencio. Sueño eterno.
Tamen se suman a la aventura.
Que bueno y que bonito cuento, un cheque para educar al
pueblo.
Ley del comercio.
Descriminación, ley de ohm.
Xa cheiran mal, todos eses edificios de titularidade
municipal.
-en situación de explotación!, denuncia ea prisión.
¿por que, por que o prendemos?, si é a loita pola
supervivencia, o gañarse a vida dalgunha maneira. Y si el trabajo es esclavo.
¿que esperais de una sociedad que no garantiza lo
básico?.
Miseria en la educación de aparencia.
Reprobado por sus acciones y palabras.
Reprobado por sus aptitudes y amenazas.
Reprobado por la incapacidad de convencer, salvo que sea
por interes.
Bombardeemos la tecnocracia con palabras absurdas.
Elevemos hasta el nirvana, la oratoria de lo publico.
Jugemos a revolucionar el sentido de la sociedad.
Porque ésta que miro y siento, tiene mucho que mejorar.
Acabemos con los limites que le ponemos a nuestro
pensamiento.
Juguemos con los puntos de vista, miremos el entorno
buscando los limites de lo posible. Juguemos con los conceptos y con las
palabras, haciendo malabarismos con los ideales de los hominidos.
Modifiquemos la ley de la oferta y la demanda, en lo
necesario.
Porque la sociedad no es un mercado, ni la vida un
negocio.
Y de alguna forma se ha de organizar todo.
Que los males de fondo nos dejen ver, y con la fuerza de
la idea, llegar a comprender.
“la evolución no se detiene y va más allá de la
existencia de la humanidad”.
El universo se ha de reinterpretar tatas veces, que tras
la eternidad del olvido, volveremos a ser nosotros mismos.
Los mismos reparos, las mismas alegrias.
Los mismos sueños, las mismas tonterias.
En el ir y venir de las gentes en el mismo presente, la
transmisión del consciente.
Todo es posible y el futuro ya esta aquí.
Con nuevas ideas en las jugadas politicas.
A debate, ¿como garantir o básico?
Na supervivencia dos individuos nas sociedades modernas.
Tendo en conta o avance tecnolóxico.
No hay comentarios:
Publicar un comentario