Para ese mestre de escola... felicidades.

y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:

Para ese mestre de escola... felicidades.

Dende a inocencia dun neno, para con aquel que foi e sigue sendo, un dos seus maestros.

A Don Ramon, o “papas”, con todo o carriño e agradecemento.

Si, foi nun colexio do rural, cando o coñecín, na parroquia de Randufe, no Tuiy donde vivo. Corria o ano de 1979 +-.

Despois de estar en primeiro de EGB. No colexio nº 1 de Tuiy, e en segundo no Nº 2. Pasamos para o novo colexio de Randude.

Con nove anos, daquela un tiña que ir monxer as vacas antes de ir ao colexio, e como te despistaras, tiñas que ir correndo por perder o autobus que pasaba polo cruceiro.

O camiño que pasaba por diante da casa, ainda era un “pozo lameiro”, camiños de terra que se encharcaban no inverno, que para pasar e non manchar os zapatos tiñamos que pasar por riba do muro.

Eses nenos do rural, recluidos nun centro, acostumbrados a andar co gando polo medios dos campos.

De todos os rapaces que habia no colexio, coñecias a todos, e si algun novo aparecia, non tardabamos en saber donde viña,

Director do centro, e mestre de matematicas e de ciencias naturais.

-a primeira impresión, esa cara de poucos amigos, para dominar a todos aqueles asilvestrados nenos. Logo no fondo, de bo corazón, querendo encarrilalos por bo camiño.

Solia cruzarme con el, naquel rincon antes de entrar na sala de profesores, ese lugar que estaba destinado para os que estaban castigados sin recreo, que por uns ou por outros motivos, casi sempre estabamos os mismos. “ que? Esta vez que fixestes?”, solia preguntar, e nos contabamos nos punto de vista particuar. Solia ser o mais permisivo a hora de deixarnos falar, na quel tempo de recreo, que no fondo non se pasaba mal.

Con respecto o academico, recordo aquel examen de matematicas que me suspendeu, acertando seis das dez preguntas que puxo, funlle a reclamar eo que me di, e que eu tiña a capacidade suficiente de contestar todas as preguntas, e que si non as contestei foi por que non me deu a gana, e que por iso me suspendia. ¡Sio!, podia ter razon, pero iso non se lle fai a un neno. Pero bueno, perdonado xa fai tempo. Anda que tamen a veces me sentia orgullo, por que me consideraba listo.

E agora escribo isto, por que quero. E Para agradecerllo todo o que fixo polos rapaces deste pueblo. Ainda que lle salira algun coma min descarrilado do camiño.

Somos espíritus del universo que nos dieron la oportunidad de sentir el momento.

Somos almas vivientes que sentimos el presente.

El recuerdo lo es todo en la mente.

Recordemos lo bueno, y disfrutemos los tiempos.

Felicidades, mi bien maestro.

Feliz cumpleanos, don Ramón. e sigue con esa ilusión.