Unha reinterpretación do conto de Pinocho.

y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:

Unha reinterpretación do conto de Pinocho.

Aunque prediquen los mil delirios y un paraíso fuera de esta vida.

El paraíso esta aquí y ahora, desde el principio de los tiempos.

Un detalle da vida estando tomando unha cervexa, agora mentres escribo, no bar o Púente, do meu sobriño.

-Chegou un dia un home de nariz prominente, contábame o meu sobriño que ao meu lado estaba. E relatoume  unha anécdota que agoa eu retrato para a manada.

-miras ese home, dixome, ese que entra polo portal do.

Eu xirei a cabeza e mirei, e dixenlle: si me soa. De que toca o acordeón nun grupo da miña parroquia

-pois o outro dia miña filla preguntoulle si decia moitas mentiras.

Miña sobriña-neta, filla de josete meu sobriño, unha ricura de rapaza, con tres anos e unha sonrrisa que atrapa.

-pois o outro día, proseguiu decindo o meu sobriño, miña filla preguntoulle si decia moitas mentiras, e quedmos todos calados e o home con cara de sorprendido dixolle que non. e por que preguntaba tal cousa.

E miña sobriña dixolle “pola nariz que tiña”.

Todos escarcharon de risa, e ningun se preguntou por que o decia. Iso si, dixeronlle que iso non se dicia.

E así é a vida, contamoslle milongas aos nenos, e deducen o que miran.

Non sexamos Pinochos, e non contemos mentiras.

Por que a realidade é mais do que se mira.

E empecemos pola Política.

Esa que nos relaciona ca sociedade donde un habita.

Eu pola local,

Política elemental do reino animal.

Que me é mais fácil para dar que falar. E decir o que dirán.

-xa esta o Telmiño, ese rapaz da guia cas suas tonterias, pensaran para seus adentros.

Mixerentos mixerentos no seu pensamento.

Coidan os xardins antes que o alimento. (por ti "caballero" de triste figura, o alcalde de todo pueblo.

Mixiricas, mixiricas fantasias de calquer reino.

¿quen tera razón?

O bo home ou a nena que preguntaba dende o seu pensamento, con un punto de vista que para evitar unha mentira, din outra mais grande que nin eles a crearían.

O conto de pinocho,

buscando lograr unha millor cercania.

actos culturais todos os días.

Festa de piraguas,

Festa da empanada,

Festa tras festa vai a corporación con babas.

¡que me miren!, din entre dentes, que sempre queda algo na alma do votante impertinente.

Porca miseria do político que como Narciso, se mira na charca revolta de lodos dende o mais fondo da súa alma.

El publico ensimismado por lo que unos hablan y por lo que otros callan.

Que grandes misterios recorre el ser humano.

 ¿cual es la pasión que tira del carro?

Procesión tras procesión hacen apología de los santos, sin ir al fundamento de sus actos.

De cine, de cine es la ciudad de la cual hablo.

De cine es la apuesta.

De cortos es la esencia de sus cabeza.

No son capaces de expresar lo que piensa la naturaleza.

Se comunican y va que chuta.

Pongo fin a la seducción del rebelde,

Del que quiere y no puede,

Del que lo intenta y se atreve.

De toda la gente.

Cada una en su presente.

El que miente, así mismo se miente.

El que duda, siempre busca la mejor postura.

Dudemos de las posturas.

En vez de contarlles aos nenos o conto de Pinocho, Contemoslle a verdade,

 (isto vai tanto pos pais, coma pos políticos e medios de comunicación que sempre andan pendientes do misterio de su cú).

Digamoslle que non mintan, que a xente fuxe antes dun mentiroso que dun leproso,

Poñamos ao limite a comprensión do homo. Salvagardando a dignidade de quen ten tan grave enfermedade.

Observamos a natureza,

O noso entorno.

¡Pensemos un pouco!:

Pinocho era al que le crecía la nariz, cuando mentía por ahí

¿me crecera o no la nariz? Por lo que digo aquí.