Randufe

y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:

Retrato de randufe

Retratar Randufe non é tarefa ben doada.

Terras fértiles de auga,

Historia labrada en pedra,

dende o principio da especie humana,

Seu rascacus inscrito de figuras,

donde nosos antepasados nos falan.

Pedras polos camiños escritas, que ben nos retratan,

“vive ben, cree en Dios, e deixa que falen”

Retratar Randufe non é tarefa ben doada.

Dende o alto do Coello, e deslizando a mirada,

Baixando pola Avelleira, Chans, Dices, Montiño,

Cruzando pola Guia, baixando polas Valiñas,

pasando por Corvaceiras, e chegando a Estrada.

o Miño o seus pes, pasa en calma.

Retratar Randufe non é tarefa ben doada.

Seu retrato esta nas Xentes,

nas suas palabras,

nas suas miradas,

nos feitos que casi sempre nos escapan.

Retratar Randufe non é tarefa ben doada.

Seus rios, seus muiños,

Suas minas cheas de auga,

Suas Xentes con esperanza,

cheas de ganas.

Retratar Randufe non é tarefa ben doada.

A os pes do monte Aloia,

Foi creando rumores con Historia,

Pousada de Obispos,

E de Trasnos detrás das moas con auga,

Fogos de festas, que levan polo aire a casa do cura,

Morte da criada mal preñada, camiño de Sombra Boa.

Loita da xente para crear Escolas,

Que co paso do tempo, casi non lle queda Historia,

Retratar Randufe non é tarefa ben doada.

Si de festas falamos, son tres nas que colaboramos,

A Guia tenche Igrexia,

Fatima unha Capilla,

E San Pedro, que é o mais novo, non pasa de Vitrina.

Tamen temos Semana Cultural,

E hasta fogueira de San Xoan,

Sin esquecernos dos Burros e Fariñeiros,

Que a veces nos levan da man.

Retratar Randufe non é tarefa ben doada.