y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
ideas.
Sueños
y creencias.
“nada
es mas bello que la víspera, lo que esta por llegar”.
E
de repente, sin tempo nin a pensalo, quedamos nas nosas casas
enclaustrados. Todas esas “prioridades” que nos rondaban na
cabeza, mudanse pola supervivencia.
Ciencia
y filosofía para afrontar la vida.
Acércansen
tempos novos. Con
unha idea clara, e
ca capacidade que temos os humanos para moldear a realidade, saldra
a sociedade reforzada.
Unidad
de acción, en medio del capricho que tiene la Naturaleza de ponernos
en tensión.
Nunca
estibo a humanidade tan preparada para afrontar unha Pandemia, e
ainda así, vainos facer sufrir.
E
estamos nun proceso historico, no transito cara outra relidade.
E
como sociedade temos que dar o paso, en
mans dos que estan gobernando, de
garantir o alimento a todos e cada un dos individuos. centremonos
nas bitaminas e proteinas necesarias, ea forma de que cheguen a todas
as persoas.
A
idea é:
ca
misma tarxeta da Seguridade Social, poder no supermercado coller o
pan, mais todo o “necesario” para non perder a “dignidade”,
nin morrer de fame.
Preciso
de voluntarios, para que co seu eco, se consiga desarrollar e por en
marcha un novo sistema que garantice os
bens de primeira necesidade,
para todo
individuo que
vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario