y cuenta el de la triste figura, allá en Tuiy, su ciudad:
La humanidad, el hombre y su realidad.
El sublime placer del sentimiento, es percivir el
momento.
Somos uns pequenos programas mentales, que esta creando a
naturaleza.
Somos experimentos de grandeza.
Pinten una luna alegre y alimenten el presente.
“toda a natureza esta nunha constante preparación para o
futuro.”
O corpo prepara o útero, para ser fecundado. As arboles
crecen para dar seus frutos, esas sementes que faran perdurar seu presente.
A relatividade y la cuántica, xunto ca “Multicelulariedade”
da vida, fainos sentir parte da misma.
A adaptación é a clave.
“cada elemento axustase aos demais e os demais a el”,
como si fosen o mismo ser.
(salvo alguns conscientes ou “inconscientes” dos humanos,
que se creen “independentes” dos demais elementos.).
Son un pensamento consciente do universo, e como parte
intento comprendelo.
Non sei cal é a razón, pero intentar descubrir o misterio
é un bo enredo.
Vale a pena pensarse, pois tranquiliza as partes.
Pois Grandes cambios Sociales se esperan.
La cadena de supuestos alcanza la madurez del intelecto,
Y todos y ninguno, tenemos claro nuestro futuro.
A realidade esta sobrepasando o consciente do individuo,
cara a un consciente colectivo.
Quizas las fronteras del individuo estan mas allá de
nosotros mismos.
“cuando la piel, los musculos, los vasos sanguineos o los
huesos son dañados por un golpe, una llama o un proyectil. Todo acontece como
si el organismo adaptase unha serie de medidas –unas inminentes, otras
retrasadas- para reparar las lesiones de los tejidos.” Así, ten que ser a
sociedade, salvagardando todas e cada unha das partes.
En parte xa é, sobre todo cando acontecen grandes
catratrofes, pero queda encaixar o día a día, alimentando todas e cada unha das
“celulas” que a conforman.
Estes fenomenos, “no son inteligibles a luz de nuestros
conceptos actuales de la individualidad, la organización, el tiempo y el
espacio.”pero intentemos entendelo.
A vida eo concepto que temos da nosa naturaleza.
A maxia impregna toda esencia, na “Locura” de ser conscientes
da mesma.
Cada celula, cada atomo do noso corpo, e unha parte
inseparable do universo,
Cada pensamento, cada soño.
Ficcionada ou non, todo é un falar por non estar calados.
¿A sociedade e o individuo, forman parte do mesmo
espiritu,?
E na función de adaptación, todo se orienta hacia el fin
perseguido.
En la evolución de las especies, la humanidad no se
detiene.
“todo tejido (individuo) es capaz –en cualquier momento
del impredicible futuro- de responder segun convenga al interés del cuerpo (sociedad).
Eu son o que dou, eu son o que recibo,
Eu son ti, no consciente que vivo.
Empecemos a comprender a Sociedade na que vivimos.
Y En le tablero de mi ciudad, jugemos con la realidad.
O xogo consiste en asentar as bases sociais, das
presentes sociedades.
Entrando en xogo mecanismos intelixentes. Que an e ter
enconta os gobernos presentes.
Quero que a Sociedade se comporte como o noso corpo.
Primeiro garantindo o básico e necesario para a vida, a todos os individuos que
a conforman, e en caso de desgraza mais grande, poder afrontar millos os
problemas.
E todas axudas son boas, por pequenas que sexan.
O individuo ea
sociedade, comparten experiencias vitales,
Las grande cuestiones siempre son resueltas en el “cumulo
de opiniones”.
Voluntarios por un soño.
Que ninguen pase fame neste pobo,
Con fé para adaptarse ao entorno.
No hay comentarios:
Publicar un comentario