y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:
Teología de
los disparates en el despertar de las humanidades.
Recopilados os
apuntes. empezamos a segunda parte do proyecto.
Pasar a
limpo todos os manuscritos,
definir a idea base do contido,
para
posteriormente entrelazalo con sentido.
Un saudo
de novo, catrocentos anos despois da sua primeira desventura.
el caballero
de la triste figura,
que en
profunda tesitura da comienzo su segunda ventura.
esta
consiste en explicar todo lo que dice, aunque no diga todo lo que piensa, pues
muchos se llevarian las manos a la cabeza.
O
obxetivo sigue sendo o mesmo. Conseguir
un reparto xusto do sustento, para todo individuo. Xa ira xurdindo segun avancemos.
Non teño tempo definido, solo penso escribir un libro e rematalo no ultimo dia
que este vivo, sin prisa e sin pausa, que a vida é larga.
Non teño
nin idea por donde empezar, ainda que o mais lóxico seria explicar un pouco
como escribo. Sempre provisto de bolígrafo e libreta, con tanta adicción coma
un fumador, e nas voltas que lle das a cabeza, vas tomando notas do que
apareza. Frases soltas, escoitadas ou inventadas, copiadas ou recortadas. A
veces intentas arrancar con algunha cousa, e nunca a rematas, pero as vas
deixando para cando pase a limpo e as poida ir ordenando.
E nesta
segunda fase xa estamos,
. “Ver, prever, proveer” tres conceptos básicos, para levar a cabo
calquer obxetivo.
El pasado el presente y el futuro están en la mente. Así
como los conjuguemos, allí estaremos.
Empezarei
cronoloxicamente a inversa, da ultima libreta hata a primeira. Aparentemente
nada está unido entre sí, so gobernado polo instinto da mente.
Sei que pode ser una
trouleada, porque escribo de seguido, e hai tal mistura de cousas, que sin
entrelazar é difícil ser comprendido. Esta é una obra inacabada, que pretendo
construir compartindo contidos, e tras os comentarios recibidos, seguir
escribindo.
Todo para
conseguir o obsetivo. T.B.A.
-É aqui
esta a primeira.
Foto portada libreta e das primeiras follas.
05-02-2016
as 07:00h
Facendo
malabarismos na comprensión do individuo.
Bos días,
dende os meus conceptos.
De verdad
os digo, que tedo aquello que escribo, es por puro placer mio.
No
ballais a creer que pretendo influir en vuestro pensar.
Con un
tipo de placer que nos libera del momento.
--
La
comunicación entre individuos.
Un
paradigma hasta ahora desconocido.
Unha ilusión
óptica,
Unha
ilusión no pensamento que nos toca.
A
supervivencia do individuo no medio do coñecemento adquirido.
Quisiera
que me acompañarais,
para
trasportarnos con palabras,
con las
letras a un mundo onírico.
donde el
pensamiento es uno, aposentado en los individuos.
--
El
disfraz de cada uno que la vida nos fue poniendo, no es más que un pensamiento.
Un
compromiso na procura de novos valores, donde a interpretación sexa mais acorde
cas emocións que cada un ten.
as 14:00h
En
funciones los recursos de las naciones,
Sin
funciones las palabras sin reflexiones.
--
Esta non
a paso a limpo,(por agora)
--
Tenemos
“la capacidad de mantenernos en el presente, prestando atención con la mente,
alerta y receptivamente para elegir la mejor respuesta o acción a las
circunstancias del momento.” Adaptarse o morir en el intento.
La
capacidad de concentración, depende de hasta donde uno este dispuesto a
meterse.
Mindfulness
???
Determinante
concepto de lo que nos creemos.
--
¿a donde
van los sentimientos del día a día?
¿donde
estan nuestros recuerdos?
Un paso
etéreo en el concepto de lo humano,
Una
carrera de obstaculos en la comprensión de la bestia.
No os
vallais lejos, pues quedan cosas que aun no sabemos y que descubriremos con el
paso de los tiempos.
--
Todo
tiende al silencio,
Y ahí
esta la gracia del destino.
¡Sintamos
pues por haber nacido!.
Conocemos
los clasicos,
La
apología de los fracasos,
Los
fallos de un sistema que va progresando.
Nunca te
des por vencido, en saber porque estas vivo.
La
voluntad de la naturleza en malos de la
sorpresa.
--
El sueño,
educar en la inspiración humana.
“cruel e
idiota”
Querer
adoctrinar la pelota.
Una
cartografia del penamiento humano,
Una
muestra de lo soñado.
--
Subiros a
la curiosidad deste viaje, donde día a día iran apareciendo personajes.
Subiros a
bordo de esta aventura, donde día a día iremos desgranando la cultura, los
saberes y su locura.
Quiero
que os embarqueis como tripulación, para llevar a buen puerto al comun de los
pensamientos.
Sabemos
que con palabras iremos descubriendo nuevos mundos, donde cada uno se une a la
tarea en la parte que considera.
--
No hay
reglas, no hay formas que difinan nuestra naturaleza.
Somos
pensamientos que se comunican a traves
de las letras.
-quiero
que aporteis y me ayudeis.
Comencemos
el viaje reclutando a los que pretenden cambiar algo, cada uno con su idea,
todos juntos con el unico objetivo de crear una obra duradera.
No
importa el tiempo, que lla vendran otros pensamientos que sigan construyendo
nuevos conceptos.
--
Se van
cruzando las palabras,
Formando frases que definen el espiritu de
quien habla, redifiniendo su alma.
--
06-02-2016
as 15:57h
No dudeis
de la sutileza que tiene la naturaleza de expresar sus sentimientos y
emociones.
Los hay
buenos con soltura en las letras, los hay que calculan hasta las metas.
Entre
todos podremos conseguir una obra perfecta. Cada uno que se acople al papel que
le combenga.
--
As 16:00h
-tardamos
15 minutos en reaccionar y volver a centrarnos.
El tiempo
seguia enravietado, todos miravan hacia los lados.
El
invierno entro con fuerza, aunque haya tardado.
“a Forza
das cousas” o intelecto das normas.
Una
perfecta puesta en escena, un ceremonial que nos entretenga, un desfile con
honores de nuestras razones, con una perfecta ejecución y un adsoluto control
del detalle. Poco a poco, para que las piezas encajen.
--
Seguimos
el juego de la palabra, lo que dicen unos es repetido por otros y tras un
analisis minucioso, cada uno en si, es poderoso. Personajes de una historia con
un futuro asombroso.
Busco
figurantes, para una obra adaptada a los tiempos actuales, quiero mimos que se
paren.
As 20:00
horas.
_ _ _ _ _
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
“nada ocurre por casualidad, el circulo nunca
se cierra”
--
07-02-2016
as 13:55h
Todo un
baile de disfraces, cheo de sensacións e emocións. Moviase o pensamento de
sentido en sentido estando atento a todo o percivido. O baile dos Mimos, unha
expresión corporal que definimos. jugarse el estar o no estar en la sociedad
donde vivo, enamorado de otro el sentido, miradas constantes que se cruzan,
entre expresiones de miedo y placer, con sensación de agobio por no poder dejar
libre los instintos del Ser.
--
07-02-2016
as 22:49h
_ _ _ _ _
_ _ _ _ _ _ _ _ _
La vida
es un sueño, de penunbras y ruegos, la vida es un sueño de buenos recuerdos. ¡vamos
arriba!, animemos el espíritu de la vida. Que alegres son los momentos si nos
encontramos dentro de nuestros sueños.
--
Amar es
de locos,
pequeños
momentos que saben a poco,
largos
periodos de incertidumbres y miedos.
Miedos a
perderse en medio de tanto tregemanege de los sentimientos.
Amar es
sonreir al encanto.
Amar es
cantar a lo extraño.
--
La Leal
Orden del Caballero de la Triste figura.
Para ser
caballero han de tener por condicción apego a las letras, sean estas palabras
tabu, o simples marionetas que expresen maneras.
Para ser
caballero de la orden, a de ser propuesto al menos por uno de los mienbros que
la componen, y estos han de saber que la unica regla es no ofender. Y siendo
mal interpretado, tendra que poner los medios para combencer.
--
Decian
que el viejo marinero, el que contaba las historias en la taberna del pueblo,
pertenecia a la Orden de los Caballeros y que en sus sueños, descubrio caminos
nuevos.
En la
comprensión de lo que reciben los sentimientos, entra en juego el conocimiento adquirido,
creencias y costumbres en otrahora aprendido. cualquier atismo de una nueva
comprensión, define o derrumba cualquier teoria por muy solida que esté en el
fondo de nuestro corazón.
--
Como la
mar es el pensamiento, que en la calma no produce formas ni movimientos, y que
en la tempestad no hay manera de fijarse en todos los estamentos.
Intento
sumergirme nunha historia e perdome na liberación das formas.
Sigo sin
ter puñetera idea donde me levan estas letras. Pero dixome ir, sin pedir
esplicación delas.
--
Nada e
todo ten sentido, todos formamos parte do pensamento Onírico.
Podemos
deixarnos ir polas experiencias, e sacar algo que non tiveramos presente nas
nosas conciencias.
Si no
fondo, querer razoar xa é algo estraño.
A debate
a convivencia do humano.
¿que
somos e por que nos peleamos?.
No
proceso de adaptación está o instinto do ser vivo.
--
Un xogo político.
Crear
opinión sobre un titulo.
Tuiy como
plató. Na entrada da cidade un cartel luminoso da a ben vida as festas da
idolatría.
Éroes de
película, élites deportistas, lideres da política.
Bajo el
cartel un mendigo pide con un escrito en un papel.
tengo
hambre, dadme para que no os falte.
O mendigo
era a sociedade que ainda non é quen de salvaguardas as suas partes.
Individuos,
para mais señales.
--
Luns-08-02-2016,
as 12:01h
Bon día,
ainda que éste este de chuvia.
Suspendido
o desfile carnabalesco de Tuiy miña cidade.
As
mascaritas pasan para o proximo fin de semana que agrade.
Unha
tradición de farandula é aventura, unha tradición da Cultura.
El
destino y el sentido de todo aquello que escribo, es algo indifinido.
Teología de los disparates en el
despertar de las humanidades.
“el
renacer de la fuerza” la comprensión del ser en toda su grandeza.
“impulsados
por ideas de vanguardia y retaguardia, con principos y valores que a todos
alcanzan.”
¿somos el
espejo del Alma? O ¿somos la propia Alma?
La
conciencia activa, que mueve opiniones de la vida, para satisfacer y elevar el
espíritu del día a día.
Un
milagro en la resurepción del pensarnos lo que somos en la vida.
--
Todas las
escrituras son pensamientos de un pasado, que nos alludan a comprender el
presente donde estamos.
Mirarlas
con respeto, como si fuesen nuestros propios pensamientos,.
Mitoloxia,
un Mito con ideoloxia.
“Todo baixo
o mismos son”, como di a canción.
Que todos
se unan a redacción.
--
As15:20
Descartemos
tesis conspiranoicas.
En el
enamoramiento juvenil.
El beso
que en profundo deseo,
aumenta
la imaginación de los sueños.
Tener
prespectiva para entender las cosas,
Una
prespectiva que nos meta en la historia.
Clamor en
el desierto, la unidad de sentimiento.
Los
liberalismos, la ironía y los vicios.
Anacrónico,
todo lo que no es lógico.
--
Explicar
los factores que influyen en nuestras conductas. As18:05h.
Titiriterros
de los sentimientos,
Apologia
de un sufrimiento.
Enaltecimiento
de los deseos perversos.
Disculpas
y pesares,
Exhibición
inaceptable en la trasmisión del conocimiento.
--
19:25
Monasterios
de vida contemplativa,
Examen de
conciencia,
Para
facer cambios e recambios
Na nosa
existencia.
Un
documento sobre a mesa,
Los
arrepentidos de la historia,
Que se
arrepienten cuando le aprietan las pelotas.
“la
emoción del bien comun”.
Una
corriente centrada en la persona,
En la
supervivencia del cuerpo,
Que cada
individuo lleva dentro.
--
Unha obra
transcendente, para a comprensión da mente.
El resurgir
de las letras, la confianza en el verbo,
Una
ilusión, una quimera, en el deseo de quien pueda.
¿hasta
donde puede llegar la humanidad?
En la
organización Social.
--
Una
sensación de que la economía se cae.
Una
sensación de mal estar,
Una
incertidumbre social.
Una
crisis de oferta,
Demasiado
producto para los bolsillos del bulgo.
As21:28h
Ver,
prever, proveer.
-¿cual es
el problema?
-no tener
en la nevera.
-¿como se
corrige?
-repartiendo
lo basico e imprescindible.
--
Ser
conscientes de lo que pasa en la sociedad,
Una cruda
realidad.
Una
ilusión que se va.
--
Un bico,
Ese que
transmite cariño.
Un bico,
En todo
seu sentido.
Un bico,
Na
emoción dun espiritu vivo.
Un bico que funda a pasión do vivido.
09-02-2016
as 11:15h
Que las
lagrimas me ayuden a adaptarme a las circunstancias.
--
As12:30
O
individuo non pode mendigar o apoio publico. Ter que ser a sociedade o que
cumpra co seu cometido. Salvagardar a todo individuo.
Profetas
de las distintas facetas. A que esperais para actuar en consecuencia.
--
09-02-2016
as 15:10h
As catro
as tres en canarias.
Lagrimas
perdidas en la lluvia,
La
inocencia. Esa que nunca se espera y que es la mas certera.
No
caigamos en la trampa.
Que las
sonrisas inunden nuestras almas.
¿donde
estamos, haciendo qué?
Unha estacion
fantasma, no medio da nada, espiritus ausentes do presente.
--
Los
suspiros, que entre silencios, descriven el placer de los individuos.
Salen de
dentro para llenar de aire los momentos.
“unir
iniciativas para crear proyectos”, activar los sentimientos.
--
El animal
mas mortifero.
El
mosquito, ese que trasmite virus.
“el
asesino por antonomasia del planeta” ZIkA.
As 18:00h
El
gabinete con Julia Otero, onda cero.
A debate.
Las
consecuencias de la reforma laboral.
¡dejaros
de dar vueltas! Y centraros en el problema.
La
supervivencia del individuo en una productiva sociedad tecnologica.
Todos los
individuos no podran sobrevivir de un empleo digno.
--
A
situación no mundo esta saturada, e si, depende de nos adaptala.
El bien
común y las cosas del comer.
--
10-02-2016
as 12:17h
El vacio,
que sin estar definido, ocupa parte de nuestro sentido.
O tempo
de espera na indecisión de calquer tema.
--
As15:20h
A veces
las cosas suceden.
Sin más.
Ni por
previsión ni por omisión. Simplemente suceden sin más.
Nada en
el pensamiento es limitado, y en su maletero lleva el pasado.
No
tengais dudas, de que estamos en el sitio adecuado y en el momento acordado.
Acompañamiento,
rebajado al individual pensamiento.
“ilustres
ignorantes”,
que en
palabras rimbombantes
definen
sus artes.
--
Mareantes
posturas oscilantes.
“que
salgan sus ideas y que transformen el mundo”
Testimonios
de todo tipo y forma, función de los mesias en plataformas.
Si dudas,
sin tesituras.
Los
titiriteros, espectaculos fuleros.
--
Un
sorriso por favor, un sorriso que inicie unha nova vida.
11-02-2016
as 09:01h
---
Foto na do pancho
As 10:50,
na do Pancho. Hoxe vin a abrir o bar. A patrona foi ao mercado da cidade de
Tuiy
-non me
gustan as listas que aglutinan persoas, mortas ou vivas,
Non me
gusta xeneralizar na incultura do azar.
Tormenta
do clamor popular.
Remodelación
a hora de nomear as ruas e rincons de calquer ciudad.
Sectarismo
dunha cultura, inaceptable tesitura.
--
Si todo
esta en orden, lo lograremos.
Una
ciudad receptiva, en las relaciones de la vida.
Una
ciudad aparente en los designios de la vida.
Tuiy y su
fantasia.
“sabemos
educar en diversidad??”
¿que
puertas tenemos abiertas? Para que entren comprensiones nuevas.
¿que
miedos nos las cierran?
Aferrarse
a cualquier razón, no nos da la razón.
--
Sigamos
en el juego de la vida,
Que cada
uno cuente su mentira, que las verdades son lo que conforman la vida.
As 11:18h
Dende as
dez e media que abrin o Bar, eu so, e agora chegou o pancho. E xa me mandou a
un recado, voulle desbullar un cesto de espigas pas galiñas, e el queda de
tendeiro.
Xa veño,
e sigo co enredo(escribir o que quero).
--
As 11:40h
Xa de
volta, ¡tira de carallo! o de darlle voltas a manivela para debullar a
espiga(mazorca de maiz, para o aprendiz).
-ca man
dereita dandolle a manivela, ca esquerda collemos a espiga e introducimola na
debulladora ca punta para diante, e mentras a roda de dentes puxa por ela para
dentro, van caindo os milleiros e retorcendo a espiga para combertila en carozo
desprovisto de toda semilla.
--
Seguimos
de camarero na do Pancho lendo o “Faro” e intentando dar comenzo un relato.
A semente
da espiga que se combertiu en carozo.
¿como poido
ser? Que fora plantada de novo.
Meus
recordos ao redor do canizo,(horreo para o mestizo)
Ir de
noite a regar a “landorio” un campo que temos de panasco e que antes
plantavamos millo.
Alá pola
zona de arcos, randufe.
--
Daquela,
que a unica luz publica estaba diante da casa do cura. Donde a noite era
pechada ou estrelada, sin luces de artificio que nos engañaran.
Daquela,
ias regar entre o millo cunha linterna para tres ou un candil vello.
Eu devia
ser moi neno e gustábame xogar ca auga no medio dos rejos do millo. Esa terra
labradiña e traballada, que a collela na man se espallaba, esa auga que a
transformaba en lama, ese poñerlle parapetos a auga que pasaba.
--
Tiñamos
que pechar a poza unha hora antes, para que a auga fora con mais velocidade e poder
regar todas as partes. Si regas de pé,(ca auga que sae no nacente), a terra fai
de absorvente e non chega ao fondo do campo.
-naquela
fonte recordo pescar anguilas, e mirar nacer a auga levantando as arenas que se
pousaban de novo, para voltar a erguelas en ciclos constantes da natureza.
As 12:05h
--
Xa
seguiremos ca historia cando cadre, agora non me apetece.
Sigo
lendo o Faro de Vigo, e copiando algun dito.
“yo ya
fui elegido”
paxina 21
Galicia jueves 11 de septiembre do 2016 as 12:05h
esta todo
nas mans do Azar.
As
“mareas” as “comisións” os “respetos”
¡reivindiquemos
nos medios!
Entornos
favorables, opciónes mas eficaces.
--
Yo fui
uno de tantos que comenzo la carrera universitaria, para aprender lo que no
supiera. Mas fracase en el intento, porque no formaba parte de mi pensamiento.
El
abandono universitario, no quiere decir el abandono de la vida, pues en el
aprender, cada individuo es un contenido, que sumados conforman el entorno
donde vivimos.
Me explico:
é difícil
que aparezan lazos a primeira vista, cada un ten seu punto de vista.
--
As 12:25
Tres
corazones laten al mismo són,
Los tres
estan llenos de ilusión.
Una
lagrima en mi corazón.
Tres
corazones laten con ilusión,
Los tres
no laten al mismo són.
Una
lagrima en el corazón.
El origen
del Kaos.
¿quien
piensa mas allá de lo que nos cuentan?.
--
“Opera
Bufa” paxina 25 opinión.
La
transversalidad de los gustos, con signos que aglutinal al bulgo.
El
adoctrinamiento de los sentimientos.
“como
agua de mayo” para que riegue nuestras culturas.
As
espigas, como fonte de alimento dunha sociedade amiga.
As12:30.
--
Un gesto.
“un gesto
generoso”.
¡que
abandone el mentiroso!
Un gesto
agradecido.
¡que
proteste el creido!
Un gesto
honrroso.
¡que
alimente al vicioso!.
Levo
dende as 10:30m no bar e o unico que servin foi a chave da igrexia. Para quen
non o sabia o Bar Pancho encontrase ao caron da igrexia da guia en Randufe
Tuiy, para mais señas.
Pois iso,
bou comer lentejas, que logo teño que ir traballar, que hoxe toca de tarde.
--
“nostálxico
e feroz”
“co fino
humor da distancia”
“agora xa
foi” paxina
VI faro cultura. Libros.
“la dipuración
del intestino aclara la mente”
Bou comer
as lentejas as 12:45.
--
As 13:15h
“vamos a
jugar sin ataduras”
Hay que
vivir o sentimental.
Luego ya
vendra lo escepcional.
“una
proeza inedita”,
para
superar el momento.
“más allá
del Mito”, negar la improvisación, es negar el espíritu.
“coincidimos
en mucha cosas”,
organicémonos
como una estructura cerebral única, composta por todas as cabezas.
--
“a
revolta dos figurantes”
Saber
distinguir la realidad de la ficción.
No
tengais miedo, todo son pensamientos.
No censureis vuestras emociones,
pues os
llevara a coartar vuestra libertad de expresión.
“el señor
de la marionetas” todos, en la medida que dominemos las letras.
--
El valle
estaba cubierto de niebla.
Se
escuchan las aguas caer entre las piedras.
De
repente se despeja, y observas el paraíso desta vida eterna.
Estou no
alto de san Antoniño, no mirador que da as islas Cies, Nigran a Ramallosa,
Gondomar.
Vou de
camiño ao chollo, co tempo para poder pensar, na vida, nos soños que nos fan
estar.
Proseguimos
a viaxe, cando son s 14:15h.
--
Cruzo a
traves do valle pasando por Couso, Peitieiros, Morgadans, Chain ata chegar a
Vincios, unha paraxe no medio do bosque maxico do Val Miñor.
As
15:10h.- xa no chollo, hoxe toca montar ganchos. Que sexa leve o traballo, logo
seguimos falando.
--
Las ondas
gravitacionales, mueven el tiempo en relativos pensamientos.
Una
sociedad de apariencias, un juego de espejos en busca del personaje que
pretendemos.
¿que es
el sentido común?
¿ “
“ “ sentir
“ ?
Todo
tiene una esplicación compleja, dentro de cada cabeza.
“la
locura, es la realidad no compartida”.
--
Una
barrera emocional que protege a cada animal.
Hablamos
del sentido común, hablemos del común sentido.
De una
ética, de una estética.
Y segun
la posición espacial y moral de donde nos encontremos, asi lo miraremos.
La mente
común. El pensamiento común, esos conceptos que tenemos de lo que esta bien o
mal hecho para provecho de todo pueblo.
--
Lo común
es ir hacia la unión. En la salvaguarda de todos y cada uno de los individuos
de cualquier Nación.
Nación: sentimiento
de pertenencia a grupo, en usos y constumbres.
El fin
sera el principio y el principio sera el fin. Seguimos investigando nuestra
opinión.
--
“de
talante antropolóxico” las opiniones de unos pocos.
Utilicemos
la cabeza, para el placer de pertenecer a la realeza.
Que no se
presenten con escusas impertinentes, que no busquen pensamientos indiferentes,
todos tienen un motivo aparente.
--
Sobre las
ondas gravitacionales, que se cruzan con nosotros por todas partes.
El
universo, finito o infinito? Sin razón para definir la vida.
Un
pensamiento, una ilusión, en medio de agujeros negros de impresión.
¿que
somos?
Somos
pensamiento que comforma todo el universo.
--
Sin
limites, en la ficción de la ciencia.
Sin
insultar a la inteligéncia.
“Einstein
tenia razón”. Sobre un pensamiento en cuestión.
Las ondas
gravitatorias, la lengua para hacer burla a la historia.
la
ciencia en manos de la consciencia.
Sus
pensamientos fueron compartidos, y ahora tambien son mios. Los que e leido y
comprendido.
El pensamiento
suma y sigue, para que con el tiempo comprenda su propia existencia.
--
Bou
ducharme, que a xornada laboral foi larga. Cando son as 23:35h
Día
aproveitado tocante o literario.
Una
representación das ondas gravitacionales. Estou escoitando la Brujula de Onda
Cero, e falan dun descubrimento, dun paso mais para o intelecto. Para o pensamento
común dos espertos, matemáticos sentimentos.
Boas
noites.
--
12-02-2016
as 12:09h.
Nada es
lo que parece, solo lo que se piensa en el presente.
Que o
tempo dé unha tregua para que poidan sair os desfiles de carnabal.
As 12:45.
Xa na do
Pancho, limpas as mesas, louza labada e mentras a miña irman acaba de facer a
comida. Un pinchiño, unha cerveciña, e a tomar algunha nota, mentres leemos a
prensa.
“cae o Celta
pola porta grande”. Que vaian por boa parte.
--
A
confirmación na prensa escrita da ultima gran predicción de Elbert Einstein:
As Ondas
Gravitacionais.
-“es
cuestión de aprender amigo Sancho y darle un punto de imaginación a lo
comprendido”.
Siguen en
disputas para formar gobierno, ninguno habla de donde esta la salida para que
no mendiguemos.
Hoy aqui
y ahora, quiero hacer un llamamiento a quien sea que coja las riendas del gobierno.
--
Teneis
que tener claro la supervivencia de los cuerpos. Que entre individuos se
reparte el pensamiento. Cubramos las basicas necesidades, si pretendemos
corregir los miedos.
Acabame
de chamar o encargado, que mañan sabado teño que ir traballar, para facer o
“piking” da carga, que o Luns ten que marchar. Cando son as 13:00h.
--
Pasamos
paxina, estamos no Gran Vigo de Faro de Vigo. Alcaldes liman diferencias na
composición da sua opinión. Os
tregemaneges dunha ley, que foi tumbada polo supremo poder.
E
seguimos pasando paxinas. Bou comer, e logo sigo a ler.
--
As
15:10h.
-pensarnos,
solo o podemos facer con palabras.
E si
temos palabras na cabeza, é que falamos con nos mesmos.
E cando
un fala cos demais, antes fala con sigo mismo.
Non
deixamos de ser un reflexo do noso espíritu.
Xa no
chollo. As 17:41, a carga do camión xa controlada.
As 18:00,
Se
cruzaron la mirada y se juntaron sus almas. Y las zarzas de la pasión clavaron
en ellos sus espadas. Y eridos de amor, siguen entrelazados en la vida
anterior.
--
Un
concepto de vida, compartiendo compañia.
Un comite
de ética para nuestras vidas.
-no
agrada el que quiere, sino el que puede. Ser agradables es la mejor
presentación, sin atenuantes para ser culpable.
un saludo
afectuoso, un protocolo sencillo y no grandioso.
Decidamos
honestamente, cojamos la mejor dirección del presente y con los nuevos
criterios que se vallan sabiendo, estemos atentos para ir corrigiendo segun la
suerte
--
La
subordinación a la hora de expresar nuestra opinión.
Pongamonos
de acuerdo todas las partes,
Comencemos
el juego de las artes.
Unha
viaxe pola historia do pensamento, na relatividade do espacio tempo.
Unha vida
en transito, nos camiños que nos van levando.
Lugares
donde convivimos, con unha vida paralela aos individuos.
--
Un cumulo
de casualidades nas inquedanzas do mundo, dando pasos na cooperación do home
como tal.
¡sei en
que mundo quero vivir!
Nun donde
desborde a alegría, aínda que sexa tráxica a vida.
“jodidos
pero contentos” o fin e o cabo non queda outro remedio.
Saber o
mundo en que estamos, danos mais ventaxas a hora de declararnos.
Descentrémonos
los conceptos aprendidos, para logo ubicalos en mellores sitios.
--
“a musica
dos seres vivos”, conformando historias que evolucionan en ciclos, para la
comprensión de las cosas.
Un
transito.
O que
esta cerca, a veces e mais complicado de aclarar.
Espacios visibles
e invisibles en lugares impredecibles.
--
As20:55.
Falando de melloras continuas a lo donde
nos encontremos.
Un
concurso de ideas na mellora continua dos metodos. Todas esas ideas que se
teñen, que de vez en cando se expresan, que si feitas andamos con mais
comodidade. Valen todo tipo de ideas, sexan estas realizables ou quimeras, ao
millor entre todas aproveitamos algunha que vale a pena. Por intentalo que non sexa.
--
La historia
de una amistad que la vida nos da al pasar, formando parte del pensamiento
universal.
“el deseo
de vivir.” Concentrado en cada individuo, creando un mito de su propio
personaje.
Facendo
malabarismos na comprensión do individuo.
Inspirado
en Shakespeare.
El
espiritu del alma y el individuo, la trinidad de un pensamiento onírico.
--
Miremos
bien al futuro, que es donde estara nuestro culo.
Tendencias
en las creencia, sin cotización para las fiestas.
Os
papiros, las libretas.
La libertad
individual del que lo piensa.
Espiritus
libres que aportan sus rarezas.
--
Non me
gusta que falen de Capital Humano, como si foran bestas na comercialización da
man de obra laboral.
La quinta
revolución industrial.
Basar toda
la vida en el consumo, es para ir todos de culo.
Resultados
financieros, jugando con los sentimientos.
El Monte
de piedad, ???? recaudando oro para alludar.
As 21:40.
--
Rematada a
limpo a primeira libreta desta rompedura de cabeza.
En Cota
de Gaio Randufe.
Cando son
as 20:28h do martes 01 de marzo do 2016.
Non sei
si foi do voso agrado, pero eu cando o escribín, disfrutei, e estou seguro que
a limpo pasarei todas e cada unha das libretas que con boligrafo manchei. O que
non estou tan seguro e si as publicarei. Quixera que entre todos me derades
voso parecer.
Un saudo
a todos os meus seguidores, e mismo a eses que estan a espera que me retire
dunha vez de escrivir tanta sandez.
Un bico e
un sorriso para todos aqueles que disfrutaron con migo, para os demais un
peidiño fino, por perder o tempo a ler o que eu digo.
Con Fé,
para adaptarse ao entorno.
No hay comentarios:
Publicar un comentario