miércoles, 8 de enero de 2014

O rapaz e a formiga.

y cuenta el de la triste figura, alla en Tuiy, su ciudad:



O rapaz e a formiga.
--..





---------

-
-
-
          
           Aquel dia baixei ata o rio, gustábame ver o atardecer no remanso das augas, senteime nas pedras onde ,as veces, ponse algun pescador; quedeime observando os destellos dos ultimos raios de sol que sobor da plateada auga reflexaban.
            Enfrascado nas luces e sombras que este pestañeo nos ollos me producía, escoitei unha voz detrás que non entendin, e seguin sumido no fluir dos pensamentos, que na calma dos momentos e capaz de crear novos coñecementos.

            E chegou o dia que aconteceu, aquilo que un non queria que acontecera, aquilo que maquinaches  no rumiar dos pensamentos, onde os sucesos arrastrábanche ata a singularidade de cada momento.
            Tropezaba a miudo cos sentimentos das xentes,
espíritus que reflexan seus rostros de alegres e tristes pensamentos,
destellos de festas e de dramas según tire o vento,
relieves misteriosos na oscuridade do momento,
rostros como lenzos pintados co pasar dos tempos.
Espíritus de activa mirada,
de mirada calada,
espíritus melancólicos cheos ou valeiros de sentimientos,
espíritus orgullosos do esforzo,
espíritus perdidos nos recordos.

Atardecía e cada vez eran menos destellos, esta vez sí puiden escoitar claramente a voz as miñas espaldas.

-Que calma da el día al verlo lentamente morir,
 con la sabiduría de que otro esta por venir.

-o que dormido se queda co axetreo do día, amanece sin a sabiduría do que está por vir.

            Dixen sin sacar a mirada das augas que en tranquilo paso polo Minho deixávanse ir.
            Voltou o silencio da noite, onde o son dos grilos fanse sentir, e o vento marca o compás dos murmullos que as arbores estan a decir. De vez en cando ,no medio da noite, un can escoitase ao lonxe, Guou guou, e de novo, volta aos soños onde saín.

-Dicen que es blanca y pura,
La aurora que acaricia el fin.
-El fin, cual es el fin de la vida, de los recuerdos, de los pensamientos,


ese silencioso paso que lleva de camino hacia la mar, un mar de circunstancias que marcan el destino del vivir.

No hay comentarios:

Publicar un comentario