O rapaz e a formiga.
--..
…
---------
-
-
-
Aquel
dia baixei ata o rio, gustábame ver o atardecer no remanso das augas, senteime
nas pedras onde ,as veces, ponse algun pescador; quedeime observando os
destellos dos ultimos raios de sol que sobor da plateada auga
reflexaban.
Enfrascado nas luces e sombras
que este pestañeo nos ollos me producía, escoitei unha voz detrás que non
entendin, e seguin sumido no fluir dos pensamentos, que na calma dos momentos e
capaz de crear novos coñecementos.
E chegou o dia que aconteceu,
aquilo que un non queria que acontecera, aquilo que maquinaches no rumiar dos pensamentos, onde
os sucesos arrastrábanche ata a singularidade de cada momento.
Tropezaba a miudo cos
sentimentos das xentes,
espíritus que reflexan seus rostros de alegres e tristes
pensamentos,
destellos de festas e de dramas según tire o
vento,
relieves misteriosos na oscuridade do
momento,
rostros como lenzos pintados co pasar dos
tempos.
Espíritus de activa mirada,
de mirada calada,
espíritus melancólicos cheos ou valeiros de
sentimientos,
espíritus orgullosos do esforzo,
espíritus perdidos nos recordos.
Atardecía e cada vez eran menos destellos, esta vez sí
puiden escoitar claramente a voz as miñas espaldas.
-Que calma da el día al verlo lentamente
morir,
con la sabiduría de que otro esta por
venir.
-o que dormido se queda co axetreo do día, amanece sin a
sabiduría do que está por vir.
Dixen sin sacar a mirada das
augas que en tranquilo paso polo Minho deixávanse ir.
Voltou o silencio da noite, onde
o son dos grilos fanse sentir, e o vento marca o compás dos murmullos que as
arbores estan a decir. De vez en cando ,no medio da noite, un can escoitase ao
lonxe, Guou guou, e de novo, volta aos soños onde saín.
-Dicen que es blanca y pura,
La aurora que acaricia el fin.
-El fin, cual es el fin de la vida, de los recuerdos, de
los pensamientos,
ese silencioso paso que lleva de camino hacia la mar, un
mar de circunstancias que marcan el destino del
vivir.
No hay comentarios:
Publicar un comentario